နေသားတကျ

နေသားတကျ

 

 

 

မင်းဆွေနွယ်က သူမထက် အသက်နှစ်နှစ်ခန့်ကြီးပြီး မင်းမျိုးနွယ်ဟု ခေါ်သော သူမနဲ့ အသက်ရွယ်တူခန့်ရှိသူ ညီတစ်ယောက်ရှိသည်။ ညီမဖြစ်သူ ငွေစင်ကတော့ အသက် ၂၀ခန့်သာရှိသေးပြီး တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ်ကို တတ်ရောက်သင်ကြားနေသည်။ အိမ်ဖော်များမရှိပဲ လူလေးယောက်သာနေသော အိမ်တွင် လူတစ်ယောက်လျော့သွားသည်က အလွန် သိသာ လွန်းသည်။ ရက်လည်နေ့မို့ အသုဘအိမ်တို့ထုံးစံအတိုင်း ဖဲရိုက်မည့်သူ မရှိတော့သလို ညစောင့်မည့်သူတို့လဲ မလာတော့။ ညီမဖြစ်သူ ငွေစင်ပင် ပင်ပန်းစွာ အိပ်စက်နေပြီထင်။ ရွှေစင်ကတော့ ထမင်းစားခန်ူမှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်ရှေ့ချပြီး ငိုင်နေမိသည်။ ရွှေစင် မအိပ်သေးဘူးလား အသံကြောင့် သတိဝင်ကာ လှည့်ကြည့်တော့ မင်းမျိုးနွယ်။ သြော် ကိုမျိုး အင်း အိပ်မရသေးလို့……. ။

မင်းမျိုးက ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ -ငါ့ကော်ဖီတစ်ခွက်လောက် ဖျော်ပေးပါလား…… မင်းမျိုးက သည်အတိုင်းပင် ။ ကိုယ့်ပါကို ဘယ်တော့မှမလုပ် သူများကို အဲ့လို အကူအညီတောင်းတတ်သည်။ ရွှေစင်လည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး သူ့ကို ကျောပေးကာ ကြောင်အိမ်ထဲက ကော်ဖီထုတ်ကို ယူကာ ဖျော်ပေးလိုက်သည်။ နောက်သူမလည်း သူမကော်ဖီကို အကုန်သောက်ကာ မက်းမျိုးနဲ့ စကားစဖြတ်ပြီး အိပ်ရန်ပြင်သည်။ သို့သော် စကားပြောနေရင်းခေါင်းက တရိပ်ရိပ်မူးလာသည်။ ရှေ့မှာ မြင်နေရသော မင်းမျိုးရဲ့ ပုံရိပ်တွေပင် ပျက်သားလာလိုက် ဝေဝါးသွားလိုက်……။ နောက်တော့ သူမ ထိုင်ရက်ပင် လောကကြီးနဲ့ အဆက်အသွယ်ပျက်သွားသည်။

ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်…… နိုးလာတော့ ခေါင်းက ငြီစီစီ ဖြစ်နေစဲ ။ ညက ဘာတွေဖြစ်သွားမှန်း ရွှေစင်မသိ။ အိပ်ယာမှထပြီး အနေအထားပျက်နေသော အကျႌနဲ့ထဘီကို ဆွဲဆန့်ကာ နာရီကြည့်ဖို့ ဖုန်းကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ဟင် ဒေါက် Lock Screenမှာတင်ထားတဲ့ ပုံကြောင့် မင်သက်ကာ ဖုန်းပင်လက်ထဲက လွတ်ကျသွားသည်။ နောက်မှ သတိပြန်ဝင်လာကာ ဖုန်းကို ဖွင့်ပြီး galleryထဲဝင်ကြည့်တော့ ပို လန့်သွားသည်။ ပုံတွေ အများကြီး….။ သူမရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ မဖွယ်မရာပုံတွေ။ စဉ်းစားရင်း ညက သူမရုတ်တရက်မူးကာ မေ့သွားသည်ကို သတိရလာသည်။ ထို့ကြောင့်ဖုန်းကိုယူကာ အိမ်အောက်သို့ကမန်းကတန်းဆင်းလာသည်။ မနက် ကိုးနာရီ ထိုးပြီမို့ ငွေစင်တစ်ယောက်တော့ ကျောင်းသွားနေလောက်ပြီ ။

သူမ ထမင်းစားခန်းထဲဝင်တော့ မောင်းမင်းကြီးသား မင်းမျိုးနွယ် ကော်ဖီသောက်နေတာကိုတွေ့သည်။ သူမကို မြင်တော့ ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ထကာကြည့်သည်။ ရွှေစင်လဲ သူနဲ့မျက်နှချင်းဆိုင်ရပ်ကာ ဖုန်းကို ထောင်ပြလိုက်သည်။ မင်းမျိုးနွယ်က သူမကို မထီတရီကြည့်ကာ ဘာလုပ်လို့လဲ ဓာတ်ပုံရိုက်ထားတာလေ…. ။ ဟုပြောပြီး သူ့ဖုန်းကို လှုပ်ပြသည်။ သူ့ဖုန်းထဲမှာလဲရှိတယ် ဆိုတဲ့သဘော……။ ရွှေစင် ဒေါသက စောင့်ထွက်လာသည်။ ဖြန်း…… မင်းမျိုးနွယ် မျက်နှာ တစ်ဖက်လှည့်သွားသည်။နာကျသွားသော ပါးကို လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ဖြင့်ပွတ်ကာ ခပ်မဲ့မဲ့ပြုံးလိုက်သည်။

ရိပ်ကနဲ လက်ဝါးကို မြင်လိုက်ပေမဲ့ ရွှေစင်မရှောင်လိုက်နိုင်……။ ဖြောင်းကနဲအသံနဲ့အတူ သူမ ပြစ်လဲကျသွားသည်။ သူမမထနိုင်ခင် မင်းမျိုးက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို လက်ပြန်ဆွဲလိမ်ကာ သူအသင့်ယူထားသော တိပ်နဲ့ လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကို တုပ်ချည်လိုက်သည်။ နင်….နင်….ငါ့ကို ဘာလုပ်နေတာလဲ ခုလွှတ်စမ်း….. ဝူး…ဝူ….ဝါး သူမအော်ဟစ်တော့ ပါးစပ်ကို ပါတိပ်နဲ့ကပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့သူမကို ဆွဲတူကာ စတိုခန်းဘက်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။ မဟုတ်လဲ တရွတ်တိုက်အဆွဲခံရမည်မို့ သူမအလိုက်သင့်လေးလျှောက်သွားရင်းရုန်းကန်နေသည်။

မင်းမျိုးကသူမကို စတိုခန်းထဲတွန်းသွင်းလိုက်ယာ ပုံရက်သားလေးလဲကျသွားသည်။ လက်ပြန် ချုပ်နှောင်ခံထားရသည်မို့ တော်တော်နှင့်ပြန်မထနိုင်။ မင်းက သွေးပူနေတော့ စကားပြောလို့ရဦးမှာ မဟုတ်ဘူး ဒီတိုင်းခဏနေလိုက်ဦးပြီးမှ ပြန်လာခဲ့မယ် ပြောပြီး တံခါးပိတ်ကာ အပြင်က သော့ခတ်လိုက်သည်။ ရွှေစင် လဲနေရာမှလူးလဲထကာ တံခါးကို ကိုယ်နဲ့ပြေးတိုက်သည်။ ဒုန်းကနဲအသံမည်သွားပေမဲ့ တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်။ နောက်တော့ မောဟိုက်ကာ တံခါးဘေးမှာ ပင်ဒူးထောက်ကျသွားသည်။ တစ်စတစ်စ ဒေါသတွေပြေသွားမှ အိမ်ရဲ့တိတ်စိတ်မှုကို သူမသတိထားမိသည်။ မင်းမျိုးလဲ အပြင်ထွက်သွားပြီထင်သည်။ သာမာန်အချိန်ဆို အကြောင်းမဟုတ်ပေမဲ့ နှောင်ကြိုး အတုပ်ခံထားရတော့ အားငယ်စိတ်ကဝင်လာသည်။ သူမရုန်းကန်မိသည်။

သို့သော အထပ်ထပ်တုပ်ထားသော တိပ်တွေက ခိုင်လွန်းသည်။ နောက်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ခွေခွေလေစလှဲချကာ ငိုကျွေးမိတော့သည်။ သူမအခန်းထဲ အပိတ်ခံထားရတာ အတော် ကြာပြီ အပြင်မှာ ဘယ်နှနာရီတွေရှိနေမှန်းမသိ။ ဗိုက်အတော်စာနေပြီ။ လက်နှစ်ဖက်ကလဲ အချိန်တောတော်ကြာအောင် ချုပ်နှောင်ခံထားရသည်မို့ ညောင်းကိုက်နေသည်။ ကျွီကနဲ တံခါးဖွင့်သံကြောင့် ရွှေစင်မော့ကြည့်လိုက်သည်။ မင်းမျိုးကို တွေ့တော့ အသနားခံသလိုကြည့်မိသည်။လက်ရှိမိမိဘဝက သူလက်ခုပ်ထဲကရေမှတ်လား။ မင်းမျိုးက သူမအနား စောင့်ကြောင့်ထိုင်ချကာ ဖုန်းကလေးကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ကိုင်ပြီး သူမအနားကပ်ကာ……. ဒီထဲမှာ ဘာတွေရှိလဲ သိတယ်မှတ်လား သူမ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

ငါ… အဲ့တာတွေကို အွန်းလိုင်းတင်လိုက်ရမလား….. ရွှေစင် မျက်ရည် တလည်လည်နဲ့ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ သူမကို ကြည့်ပြီး မင်းမျိုးက ခနဲ့သလိုရယ်သည်။ အေးအဲ့တာဆို မိုက်မိုက်မဲမဲတွေ မလုပ်နဲ့ ကြားလား…. သူမခေါင်းငြိမ့်ပြရသည်။ သူက ပြန်ထွက်သွားကာ ထမင်းနဲ့ရေဘူးယူလာပေးသည်။ နောက်သူမလက်ပေါ်က တိပ်တွေကို ဓားနဲ့ ဖြတ်ကာ သူမကို ထမင်းစားစေသည်။ သူကတော့ အခန်းတံခါးပိတ်ကာ အပြင်ပြန်ထွက်သွားငည်။ ရွှေစင်ထမင်းစားပြီးတော့ နေရာမှထကာ ခုခံစရာ ပစ္စည်းတစ်ခုတလေရှိမလား ရှည့်ကြည့်သည်။ ဘာမှမရှိ တုတ်တိုတုတ်စလေးပင်မရှိ။ ထိုသို့မရှိအောင်လဲ မင်းမျိုးနွယ်က ကြို ရှင်းထားသည်။

ဘာမှမတွေ့တော့ ရွှေစင်တစ်ယောက် မျှော်လင့်ချက်မဲ့သွားသလိုခံစားရသည်။ ပိုပြီးစိတ်အားငယ်မိသည်။ ဒေါက်….ဒေါက်….ဒေါက် တံခါးခေါက်သံကြောင့်သူမနားစွင့်မိသည်။ အသံတော့မပေး။ အထဲက ဟာမ အသံကြားလား ကြားကြားပါတယ်ရှင့်…….. အေးကြားရင် တံခါးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်နံရံဘက်လှည့်ပြီး ဒူးထောက်နေ ၊လက်တွေကိုလဲ ခေါင်းနောက်ပစ်ထား ကြားလား ဟုတ်ကဲ့ ဟု အကြောင်းပြန်ပြီး သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း လုပ်ရသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်က အနိုင်ကျင့်သမျှ ငြိမ်ခံနေရသည်ဟူသော အသိက သူမကို ဝမ်းနယ်စေသည်။ မင်းဆွေက တံခါးမှရှိတဲ့ အပေါက်ငယ်လေးထဲက ချောင်းကြည့်နေပြီး သူလိုချင်တဲ့အနေအထားရောက်မှတံခါးဖွင့်ကာ အထဲဝင်သွားသည်။

အထဲမှာ ဏွှေစင့်ရဲ နှစ်လိုဖွယ်နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့ ယူလာသော ကြိုးခွေကို ပစ်ချလိုက်ရာ ဘုတ်အယကနဲအသံကြောက့်ရွှေစင်ကိုယ်လေး ဆက်ကနဲတုန်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။နောက်ယူလာတဲ့ ကျဉ်စက်ကလေးနဲ့ လည်ဂုတ်ဝင်းဝင်းလေးကို တို့လိုက်ရာ အမေ့ကနဲညည်းသံနဲ့အတူ ကြမ်းပြင်ပေါ် အရုပ်ကြိုးပျက်ကလေးလဲသွားသည်။ လူက အရမ်းမောဟိုက်နေပြီး မလှုပ်ချင်အောင်ဖြစ်နေပြီ။ ကြည့်ပါဦး ကူရာကယ်ရာမဲ့နေလိုက်တာ သနားစရာလေးပါးလား…။ ဟု ခနဲ့သလို ပြောသည်။ ရွှေစင်ကတော့ တဟင့်ဟင့် ငိုရိုက်နေသည်။ နောက်သူက ရွှေစင့်ကို ထိုင်ရက်သားဖြစ်အောင်ဆွဲထူလိုက်ပြီး ယူလာတဲ့ ကြိုးနဲ့ လက်ပြန်တုပ်နှောင်လိုက်သည်။ လက်မောင်းနှင့် ရင်ဘတ်တို့ကိုပါတုပ်နှောင်ထားရာ အနည်းငယ်မျှ မလှုပ်နိုင်အောင်တင်းကျပ်နေသည်။

မင်းမျိုးက ကပိုကရို ကျနေတဲ့ ရွှေစင့်ဆံပင်တွေကို ကပိုကရိုပင်ဆံထုံးလေးထုံးပေးလိုက်သည်။ သွား…နင့်အိပ်ခန်းကို…… ဟု အမိန့်ပေးက သူမကို ရှေ့ကသွားစေလျှက် သူကနောက်မှလိုက်သည်။ ရှေ့က အထိတ်တလန့်နဲ့သွားနေတဲ့ ကောင်မလေးကိုကြည့်ပြီး မင်းမျိုးပြုံးဖြစ်သည်။ လှလိုက်တာ…..။ နဂိုလှနေတဲ့ မိန်းကလေး ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် ကြိုးတွေနဲ့ တုပ်ထားတော့ သနားဖွယ်ရာ လှနေသည်။ အကိုဖြစ်သူရှိကတည်းက သူမကို စိတ်ဝင်စားကာ အပိုင်လိုချင်ခဲ့တာ အခုတော့ အကို လုပ်သူလည်းမရှိတော့ ။ မလည်မဝယ် သင်းတို့ညီအမကို သူအပိုင်သိမ်းတော့မည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ သူမတို့လင်စုံမယားဖက်အိပ်ခဲ့တဲ့ ခုတင်ခြေရင်းက ဘောင်ပေါ် ရင်ဘက်ကိုတင်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းထားသည်။ သူမအရှေ့က ခုတင်ပေါ်မှာ ကြိမ်လုံးတစ်ချောင်း။

မင်းမျိုးက သူမထဘီကို လှန်တင်လိုက်သည်။မလုပ်ပါနဲ…… ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း ကောင်မ ကျင်စက်စာမိချင်လို့လား ခြိမ်းခြောက်သံပြောင့် သူမငြိမ်လိုက်မိသည်။ သူက သူမရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲခွတ်လိုက်သည်။ ရှက်လိုက်တာလေ…..။ သူမ ဖုံးကွယ်အပ်သောအလှတရားဟာ သွယ်စင်းသော ပေါင်တံတွေကြားပြူးနေမှာသေချာသည်။ သူက ကြိမ်လုံးကို ကောက်ကိုက်လိုက်တာ မြင်တော့ ရွှေစင်ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ မိထွေး အိမ်ကထွက်လာကတည်းက သူမအရိုမခံရတာ တော်တော်ကြာပြီ ခုအရိုက်ခံရတော့မည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်က အပျိုမလေးလို ခံစားရသည်။ အခုကစပြီးနင်က ငါ့ရဲ့ အကျဉ်းသူဖြစ်သွားပြီ။ နင်အတွက်စည်းကမ်းတွေပြောပြမယ် နင်သေချာမှတ်ထားဟု….ပြောပြီး တင်ပါးကို တစ်ချက်ရိုက်သည်။

နောက်တော့သူက ရွှေစင့်ကို ဘယ်လိုနေရမည် ဘ်ာလို ဝတ်စားဆင်ယင်ကမယ်ကအစ တစ်ချက်ခြင်းပြောသည်။ တစ်ချက်ပြောပြီးတိုင်း တစ်ခါ ရိုက်သည်။ တင်ပါးတွေ ကျိန်းစပ်လာသည်အထိအရိုက်ခံရသည်။ သူ့စည်းကမ်းချက်တွေ ပြောပြီးတော့ မှတ်မိလားလို့မေးသည်။ သူမက မှတ်မိကြောင်းဖြေရသည်။ မင်းမျိုးနွယ်က ကြိမ်ဒဏ်အထပ်ထပ်ထိထားသော ရွှေစင့်ရဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ပွတ်သပ်နေသည်။ အရိုက်ခံရတဲ့နေရာတွေက နာကျင်သွားသဖြင့် တွန့်တွန့်သွားသည်။ ထိမြှတဆင့်တတ်ကာ စိုစိစိဖြစ်နေသော အဖုတ်လေးကို ပွတ်သပ်နေသည်။ နောက်စအို ဝကိုလည်း လက်နှင့်ကလိသေးသည်။

ရွှေစင်တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးနေရှာသည်။ နောက်တော့ မင်းမျိုးက ဘောင်းဘီကိုချွတ်ကာ သူ့ရဲဖွားဖက်တော်ကို သူမရဲ့ အဖုတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်။ နောက်သူမအပေါ်ထပ်လျှက်ကုန်းလိုက်ပြီး ရင်သားတွေကို အကျႌပေါ်မှပင်ပွတ်သပ်ပေးသည်။အောက်မှလည်း စိတ်တိုင်းကျလိုးစောင့်နေသည်။ ရွှေစင်တစ်အင့်အင့်နဲ့ ညည်းနေရသည်။ ခဏကြာတော့ သူ့စန္ဒပြည့်သွားသည်ထင်သည်။ သူမကို ကြိုးဖြည်ပေးကာထွက်သွားသည်။ သူမလည်းမောဟိုက်နေရာမှရေကို အနိုင်နိုင်ထကာ ရိုးချိုးရသည်။ ပြီးတော့အဝတ်အစားသစ်တွေထုတ်ဝတ်သည်။ သို့သော် ခုဏကပြောသွားသော စည်းကမ်းအရ ပင်တီမဝတ်ရ။ သူမမနညခံချင်သောလည်း မလွန်ဆန်ဝံ့။ကြောက်မိနေသည်လေ။

ထို့ကြောင် ရင်ဖုံးအကျႌရယ် ထဘီရယ် အောက်ခံဘော်လီရယ်သာဝတ်လာသည်။ မကြားခင်မှပက် ညီမဖြစ်သူ ကျောင်းက ပြန်လာပြီး သုံးယောက်သားထမင်းလက်စုံစားကြသည်။မင်းမျိုး ဟန်ဆောင်းကောင်းသည်။ ခုဏက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို အေးအေးဆေးဆေးပင်။ ကျောင်းသာတတ်နေရသည် စိတ်ကမပါ။ အမဖြစ်သူရဲ့ အမျိုးသားဆုံးပြီးကတည်းက အိမ်မှာ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းမသိ ။ အရင်လို သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းမရှိသလိုခံစားရသည်။ ကျောင်းမတတ်ချင်တော့သဖြင့် အိမ်ပြန်နားရန် ကျွန်မပစ္စည်းတွေသိမ်းလိုက်သည်။ ငွေစင် အိမ်ပြန်တော့မလို့လား အေးဟ နေရင်းထိုင်ရင်းမူးလာလို့ ကျွန်မပြောပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ အမြံသော့ခတ်ထားတဲ့ ခြံတံခါးကို သော့ပိုဖြင့်ဖွင့်ကာ အိမ်ပေါ်တတ်ခဲ့သည်။

ခြံထဲမှာ ကားမတွေ့သဖြင့် မင်းမျိုးရှိမည်မထင်။မင်းမျိုးအကြောင်းတွေးမိတော့ ကျွန်မရင်ထဲနွေးကနဲ။ ကျိတ်ချစ်ရသူလေ အပေါ်ထပ်တတ်သော မမအခန်းကို တခါးမခေါက်ပဲ ဖွင့်လိုက်သည်။ မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ကျွန်မ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မမကို သစ်သားကုလားထိုင်တစ်ခုနဲ့ တွဲကာ လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ထားပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကားကာ လက်တင်တန်းပေါ်သို့တင်ထားရသည်။ မင်းမျိုးက သူမ ဆီးခုံပေါ်က အမွှေးအမြင်တွေကို စိမ်ပြေနပြေရိတ်နေသည်။ ကျွန်မတွေ့တော့ မင်းမျိုးက ထိုင်နေရာမှထလာသည်။ ကျွန်မကျောက်အားလန့်အားနဲ့ ထိုင်နေရာမှပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်နဲ့ဝေးရာကို ။

ကျွန်မ ရဲစခန်းရှေ့ရောက်တာ လေးကြိမ်မြောက် သို့သော် အထဲမဝင်ဖြစ်သေး။ ရဲတိုင်မည်ဟု စဉ်းစားလိုက်တိုင်း မင်းမျိုးနွယ်နဲ့ မမရွှေစင်တို့ပုံရိပ်တွေ တလှည့်စီပေါ်လာသည်။ မမကို ကြိုးတွေတုပ်ထားပေမဲ့ မရုန်းကန်နေသဖြင့် လိုလိုလားလားခံယူနေတာ သိသာသည်။ သူမဘာလုပ်သင့်လဲ ကလင် ကလင်  ဖုန်းသံကြောင့် ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မမဖုန်း။ ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ ဟဲလိုဟူသည့်အသံက မင်းမျိုးနွယ်ရဲ့အသံ မင်းဘယ်မှာလဲ ငွေစင် ကျွန်မရဲစခန်းအရှေ့မှာ…… သူက အဟက်ကနဲရယ်က ဖုန်းချသွားသည်။ ကျွန်မလည်း စိတ်ကိုလျော့ကာအိမ်ပြန်လိုက်သည်။

အိမ်ရောက်တော့သူက ကျွန်မကို ဧည့်ခန်းမှာစောင့်နေသည်။ ရဲတွေ မပါဘူးလား သူက ကျွန်မကို ခနဲ့သလိုမေးသည်။ ကျွန်မခေါင်းခါပြလိုက်မိသည်။ မင်းအခွင့်အရေးရတုန်းတိုင်ခဲ့သင့်တယ်။ငါမင်းကို အပြင်ပေးထွက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး အဲ့တာဆိုလည်း အိမ်ထဲမှာပဲနေရုံပေါ့……….။ ဘယ်လို…….. ကျွန်မစကားကြောင့်သူက အံသြသွားပုံပြသည်။ ကျွန်မပြုံးလိုက်သည်။ ဟုတ်တယ် ကျွန်မ ကြိုးစားပြီးပြီ မအောင်မြင်ဘူး….. သူက ကျွန်မကို ကြည့်ပြီး ရယ်တယ်။ ပြီးတော့ ကောင်းတယ် မင်းဘဝကိုလဲ ငါမင်းအမလိုပဲသိမ်းပိုက်လိုက်မယ်။ ကျွန်မခေါက်းခါပြလိုက်သည်။ ဘာလို့လဲ……သူကမေးသည်။ မမကိုရှင် အဓ္ဓမသိမ်းပိုက်ရတာလေ။ ကျွန်မက လိုလိုလားလား အသိမ်းပိုက်ခံခဲ့တာ……. ။ ကျွန်မက သူ့ထက်အခွင့်အရေးပို ရသင့်တာပေါ့။

သူက အံသြဟန်နဲ့ မျက်ခုံးပင့်ပြသည်။ မင်းရမှာပါ။ မင်းသာ ငါခိုင်းသမျှလုပ်မယ်ဆိုရင်ပေါ့။ လိုက်ခဲ့ သူထွက်သွားရာနောက်ကျွန်မ ထပ်ကျပ်မကွာလိုက်သွားသည်။ ထမင်းစားခန်းမှာ ကျွန်မကို ထမင်းတစ်ပွဲပင်ဆင်စေသည်။ နောက်တော့ အဲ့တာ ရွှေစင်စားဖို့ ။ နောက်နေ့ဆို သူက မင်းရဲ့ အိမ်မွေးကြောင်သာသာပဲရှိမှာ။ ကြောင်တွေ သူသခင်ကို ခင်တွယ်နေအောင် ဘာလုပ်သင့်လဲ မင်းသိတယ်မှတ်လား။ ကျွန်မသူ ဘာဆိုလိုလဲသိပါနယ်ဒါကြောင့် ကျွန်မထမင်းပန်းကန်ထဲ တတွေးအနည်းငယ်ထွေးလိုက်သည်။ သူကကျေနပ်စွာပြုံးသည်။

ထိုပန်းကန်ကို စတိုခန်းထဲ လက်ပြန်ကြိုးအထပ်ထပ်တုပ်ထားတဲ့မမရှေ့ချပေးသည်။ ကိုယ့်အတစ်ယောက်လုံး ခွေးတစ်ကောင်လို အစားစားနေရတာကို ကျွန်မစိတ်ထဲကျေနပ်သလိုဖြစ်မိသည်။မင်းမျိုးက ကျွန်မလက်ကို တွဲကိုင်လိုက်ကာ ရွှေစင်……မနက်ဖြန်ကျရင် နင်ညီမနဲ့ငါ လက်ထပ်တော့မယ် နင်သဘောတူတယ်မှတ်လား……. မမ စားနေရာမှ မျက်လုံးဝိုင်းလေးဖြင့်မော့ကြည့်သည်။ ဘာမှတော့မပြော။ ကျွန်မနဲ့ ကို မျိုးတစ်ဦးမျက်နှာ တစ်ဦးကြည့်ကာ ပြုံးဖြစ်ကြသည်။ မှန်ထဲက ကိုယ့်ပုံကိုယ်ကြည့်ရင်းကျွန်မ သဘောကျနေမိသည်။ မမ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ဝတ်စုံက ကျွန်မရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ တင့်တယ်နေသည်။

မမကို ကြည့်လိုက်တော့ သူတန်ဖိုးထားရသော ပစ္စည်းကိုနှမြောစွာ ကြည့်နေသည်မို့ အမကို အနိုင်ကျင့်ခွင့်ရသော ခလေးငယ်တစ်ယောက်လို ကျွန်မပျော်မိသည်။ ကျွီကနဲ တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ ကိုမျိုးဝင်လာသည်။ မမက သူ့ကို မြင်တော့ ကိုယ်ကို မတ်မတ်လေးရပ်ကာ လက်နှစ်ဖက်လုံးကို နောက်ပစ်ထားလိုက်သည်။ သူကတော့ မမကို ဂရုစိုက်ဟန်မပြပဲ ကျွန်မလက်ကို ဆွဲကာခေါ်ထုတ်သွားသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တရားရုံးသွားကာ လက်မှတ်ထိုးကြသည်။ ပြီးတော့ လျှောက်သွားသောက်စားကြသည်။ ၇နှနာရီခန့် အိမ်ပြန်ရောက်သည်။

မင်င်္ငလာဦးညကို ဖြတ်သန်းရန် ကိုမျိုးနှင့်ကျွန်မ သာမက မမပါ အိပ်ခန်းထဲရှိနေကြသည်။ ကဲအကျႌတွေချွတ်လိုက်ကြစမယ် ဆိုနော့ မမကော ကျွန်မပါ သူ့အမိန့်ကို နာခံကြသည်။ နှစ်ဦးသားဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားတော့ သူကမမကို ဆိုဖာခုံအရှည်တစ်ခုပေါ်မှာ ခပ်လျော့လျော့လေးမှီထိုင်စေသည်။ ကျွန်မကတော့ မမရဲ့ပေါင်ကြားက လွတ်တဲ့နေရာမှာ ထိုင်ပြီးမမရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှီချလိုက်သည်။ မမက ကျွန်မလက်တွေကို ဘေးဘက်သို့ ခပ်ကားကားမြောက်အောင်ဆွဲယူပြီးချုပ်ထားသည်။ နောက်ခြောထောက်နှစ်ဖက်ကို ကားစေကာ သူမခြေထောက်တွေနဲ့ ဖိပြီးချုပ်ထားပြန်သည်။

ဆိုတော့ကာ ကျွန်မကို ကြိုးမတုပ်ထားပေမဲ့ မမရဲ့ ချုပ်နှောင်မှုမှာ မလူးလွန့်သာပါ။ ထိုအချိန်မှာ ကိုမျိုးဟာ ကြိမ်လုံးတွေထားရာစင်ဘက်ကို လျှောက်သွားနေသည်။ ကျွန်မအတွက် မင်္ဂလာဦးလက်ဆောင်က ကြိမ်လုံးတွေလား ကို….. မဟုတ်ဘူးအဲ့ထက်ပို သဘောကျစရာကောင်းတဲ့ဟာ…… ပြောပြောဆိုဆို သူဗီဒိုထဲက ထုတ်လိုက်တဲ့အရာကြောင့်ကျွန်မ အနည်းငယ်တော့လန်သွားသည်။ သားရေကြာပွတ်ကြီးလေ ဘယ်လိုလဲ သဘောကျတယ်မှတ်လား သူကမထီတရီမေးသည်။ ကျွန်မလိုချင်တယ်………။ အဖြေစကားကို သူက ကျေနပ်စွာပြုံးသည်။ နောက်တော့ ရွှမ်း….ရွှမ်း…..ရွှမ်း…. အား….အ…….အမလေး….. ကိုယ်ပေါ်ကျလာတဲ့ ကြိမ်ချက်တွေကို အတားအဆီးမဲ့ ခံယူနေရသည်။ မတော်တရော်နေရာတွေသွားထိရင် ခံစားမှုက နှိုင်းပြမရ။ မမကိုပါ တစ်ချက်တစ်ချက်ရောထိနေသည်မို့ ညီအမနှစ်ယောက်ရဲ့ အော်သံတွေညံနေသည်။ ရိုက်လို့ဝသွားသောကို မျိုးက ကျွန်မပေါင်ကြားမှာနေရာယူကာ လျှာဖြင့် ကျွန်မအဖုတ်ကို ပြုစုသည်။

ရင်ထဲတရိပ်ရိပ်နဲ့ခံစားနေရသည်။ ကိုယ်က ချုပ်နှောင်ခံထားရသည်မို့မလွတ်မလပ်။ ထို့ကြောင့်ကော့ပျံအောင်ရုန်းကန်နေမိရာ ရွှေစင်က မနည်းထိန်းနေရသည်။ ပြီးလုပြီးခင်အနေအထားမှာ ရပ်တန့်လိုက်သည်။ကိုမျိုးက သူ့အဝတ်တွေကို စိမ်ပြေနပြေချွတ်သည်။ပြီးတော့ ထောင်မတ်နေတဲ့သူ့လီးကို ကျွန်မအဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ နာကျင်မှုကြောင့် အော်ဟစ်မိသည်။ သူကမညှာ ထောင်ထနေသော နို့သီးခေါင်စလေးတွေလဲ လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ညစ်ကစာသည်။ သူစိတ်တိုင်းကျသည်အထိ ဆက်ဆံလေသည်။ ထိုနေ့ကစပြီး ကျွန်မတို့ညီအမ နှစ်ယောက် ကိုမျိုးထံခစားခဲ့ရသည်။ ကျွန်မဟာ ကိုမျိုးရဲ့ကျေးကျွန်သာမက မမရဲ့ သခင်မအဖြစ်ပါနေထိုင်တယ် ။ အစက အခတ်အခဲရှိပေမဲ့ နောက်တော့လည်း မမကော ကျွန်မပါနေသားကျသွားတာပဲလေ ………ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

ေနသားတက်

မင္းေဆြႏြယ္က သူမထက္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္ႀကီးၿပီး မင္းမ်ိဳးႏြယ္ဟု ေခၚေသာ သူမနဲ႔ အသက္႐ြယ္တူခန႔္ရွိသူ ညီတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ညီမျဖစ္သူ ေငြစင္ကေတာ့ အသက္ ၂၀ခန႔္သာရွိေသးၿပီး တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကို တတ္ေရာက္သင္ၾကားေနသည္။ အိမ္ေဖာ္မ်ားမရွိပဲ လူေလးေယာက္သာေနေသာ အိမ္တြင္ လူတစ္ေယာက္ေလ်ာ့သြားသည္က အလြန္ သိသာ လြန္းသည္။ ရက္လည္ေန႔မို႔ အသုဘအိမ္တို႔ထုံးစံအတိုင္း ဖဲ႐ိုက္မည့္သူ မရွိေတာ့သလို ညေစာင့္မည့္သူတို႔လဲ မလာေတာ့။ ညီမျဖစ္သူ ေငြစင္ပင္ ပင္ပန္းစြာ အိပ္စက္ေနၿပီထင္။ ေ႐ႊစင္ကေတာ့ ထမင္းစားခႏ္ူမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေရွ႕ခ်ၿပီး ငိုင္ေနမိသည္။ ေ႐ႊစင္ မအိပ္ေသးဘူးလား အသံေၾကာင့္ သတိဝင္ကာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မင္းမ်ိဳးႏြယ္။ ေၾသာ္ ကိုမ်ိဳး အင္း အိပ္မရေသးလို႔……. ။

မင္းမ်ိဳးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ -ငါ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ ေဖ်ာ္ေပးပါလား…… မင္းမ်ိဳးက သည္အတိုင္းပင္ ။ ကိုယ့္ပါကို ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ သူမ်ားကို အဲ့လို အကူအညီေတာင္းတတ္သည္။ ေ႐ႊစင္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး သူ႔ကို ေက်ာေပးကာ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ေကာ္ဖီထုတ္ကို ယူကာ ေဖ်ာ္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္သူမလည္း သူမေကာ္ဖီကို အကုန္ေသာက္ကာ မက္းမ်ိဳးနဲ႔ စကားစျဖတ္ၿပီး အိပ္ရန္ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာေနရင္းေခါင္းက တရိပ္ရိပ္မူးလာသည္။ ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရေသာ မင္းမ်ိဳးရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြပင္ ပ်က္သားလာလိုက္ ေဝဝါးသြားလိုက္……။ ေနာက္ေတာ့ သူမ ထိုင္ရက္ပင္ ေလာကႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားသည္။

ကြၽတ္….ကြၽတ္….ကြၽတ္…… ႏိုးလာေတာ့ ေခါင္းက ၿငီစီစီ ျဖစ္ေနစဲ ။ ညက ဘာေတြျဖစ္သြားမွန္း ေ႐ႊစင္မသိ။ အိပ္ယာမွထၿပီး အေနအထားပ်က္ေနေသာ အက်ႌနဲ႔ထဘီကို ဆြဲဆန႔္ကာ နာရီၾကည့္ဖို႔ ဖုန္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဟင္ ေဒါက္ Lock Screenမွာတင္ထားတဲ့ ပုံေၾကာင့္ မင္သက္ကာ ဖုန္းပင္လက္ထဲက လြတ္က်သြားသည္။ ေနာက္မွ သတိျပန္ဝင္လာကာ ဖုန္းကို ဖြင့္ၿပီး galleryထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့ ပို လန႔္သြားသည္။ ပုံေတြ အမ်ားႀကီး….။ သူမရဲ႕ ဝတ္လစ္စလစ္နဲ႔ မဖြယ္မရာပုံေတြ။ စဥ္းစားရင္း ညက သူမ႐ုတ္တရက္မူးကာ ေမ့သြားသည္ကို သတိရလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဖုန္းကိုယူကာ အိမ္ေအာက္သို႔ကမန္းကတန္းဆင္းလာသည္။ မနက္ ကိုးနာရီ ထိုးၿပီမို႔ ေငြစင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသြားေနေလာက္ၿပီ ။

သူမ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္ေတာ့ ေမာင္းမင္းႀကီးသား မင္းမ်ိဳးႏြယ္ ေကာ္ဖီေသာက္ေနတာကိုေတြ႕သည္။ သူမကို ျမင္ေတာ့ ထိုင္ေနရာမွ မတ္တပ္ထကာၾကည့္သည္။ ေ႐ႊစင္လဲ သူနဲ႔မ်က္ႏွခ်င္းဆိုင္ရပ္ကာ ဖုန္းကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။ မင္းမ်ိဳးႏြယ္က သူမကို မထီတရီၾကည့္ကာ ဘာလုပ္လို႔လဲ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ထားတာေလ…. ။ ဟုေျပာၿပီး သူ႔ဖုန္းကို လႈပ္ျပသည္။ သူ႔ဖုန္းထဲမွာလဲရွိတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာ……။ ေ႐ႊစင္ ေဒါသက ေစာင့္ထြက္လာသည္။ ျဖန္း…… မင္းမ်ိဳးႏြယ္ မ်က္ႏွာ တစ္ဖက္လွည့္သြားသည္။နာက်သြားေသာ ပါးကို လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ျဖင့္ပြတ္ကာ ခပ္မဲ့မဲ့ၿပဳံးလိုက္သည္။

ရိပ္ကနဲ လက္ဝါးကို ျမင္လိုက္ေပမဲ့ ေ႐ႊစင္မေရွာင္လိုက္ႏိုင္……။ ေျဖာင္းကနဲအသံနဲ႔အတူ သူမ ျပစ္လဲက်သြားသည္။ သူမမထႏိုင္ခင္ မင္းမ်ိဳးက သူမလက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျပန္ဆြဲလိမ္ကာ သူအသင့္ယူထားေသာ တိပ္နဲ႔ လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္ကို တုပ္ခ်ည္လိုက္သည္။ နင္….နင္….ငါ့ကို ဘာလုပ္ေနတာလဲ ခုလႊတ္စမ္း….. ဝူး…ဝူ….ဝါး သူမေအာ္ဟစ္ေတာ့ ပါးစပ္ကို ပါတိပ္နဲ႔ကပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့သူမကို ဆြဲတူကာ စတိုခန္းဘက္ကို ဆြဲေခၚသြားသည္။ မဟုတ္လဲ တ႐ြတ္တိုက္အဆြဲခံရမည္မို႔ သူမအလိုက္သင့္ေလးေလွ်ာက္သြားရင္း႐ုန္းကန္ေနသည္။

မင္းမ်ိဳးကသူမကို စတိုခန္းထဲတြန္းသြင္းလိုက္ယာ ပုံရက္သားေလးလဲက်သြားသည္။ လက္ျပန္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရသည္မို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မထႏိုင္။ မင္းက ေသြးပူေနေတာ့ စကားေျပာလို႔ရဦးမွာ မဟုတ္ဘူး ဒီတိုင္းခဏေနလိုက္ဦးၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့မယ္ ေျပာၿပီး တံခါးပိတ္ကာ အျပင္က ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ ေ႐ႊစင္ လဲေနရာမွလူးလဲထကာ တံခါးကို ကိုယ္နဲ႔ေျပးတိုက္သည္။ ဒုန္းကနဲအသံမည္သြားေပမဲ့ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာဟိုက္ကာ တံခါးေဘးမွာ ပင္ဒူးေထာက္က်သြားသည္။ တစ္စတစ္စ ေဒါသေတြေျပသြားမွ အိမ္ရဲ႕တိတ္စိတ္မႈကို သူမသတိထားမိသည္။ မင္းမ်ိဳးလဲ အျပင္ထြက္သြားၿပီထင္သည္။ သာမာန္အခ်ိန္ဆို အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳး အတုပ္ခံထားရေတာ့ အားငယ္စိတ္ကဝင္လာသည္။ သူမ႐ုန္းကန္မိသည္။

သို႔ေသာ အထပ္ထပ္တုပ္ထားေသာ တိပ္ေတြက ခိုင္လြန္းသည္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚေခြေခြေလစလွဲခ်ကာ ငိုေကြၽးမိေတာ့သည္။ သူမအခန္းထဲ အပိတ္ခံထားရတာ အေတာ္ ၾကာၿပီ အျပင္မွာ ဘယ္ႏွနာရီေတြရွိေနမွန္းမသိ။ ဗိုက္အေတာ္စာေနၿပီ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလဲ အခ်ိန္ေတာေတာ္ၾကာေအာင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရသည္မို႔ ေညာင္းကိုက္ေနသည္။ ကြၽီကနဲ တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ ေ႐ႊစင္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ မင္းမ်ိဳးကို ေတြ႕ေတာ့ အသနားခံသလိုၾကည့္မိသည္။လက္ရွိမိမိဘဝက သူလက္ခုပ္ထဲကေရမွတ္လား။ မင္းမ်ိဳးက သူမအနား ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်ကာ ဖုန္းကေလးကို လက္ညိဳးလက္မနဲ႔ ကိုင္ၿပီး သူမအနားကပ္ကာ……. ဒီထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ သိတယ္မွတ္လား သူမ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။

ငါ… အဲ့တာေတြကို အြန္းလိုင္းတင္လိုက္ရမလား….. ေ႐ႊစင္ မ်က္ရည္ တလည္လည္နဲ႔ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ သူမကို ၾကည့္ၿပီး မင္းမ်ိဳးက ခနဲ႔သလိုရယ္သည္။ ေအးအဲ့တာဆို မိုက္မိုက္မဲမဲေတြ မလုပ္နဲ႔ ၾကားလား…. သူမေခါင္းၿငိမ့္ျပရသည္။ သူက ျပန္ထြက္သြားကာ ထမင္းနဲ႔ေရဘူးယူလာေပးသည္။ ေနာက္သူမလက္ေပၚက တိပ္ေတြကို ဓားနဲ႔ ျဖတ္ကာ သူမကို ထမင္းစားေစသည္။ သူကေတာ့ အခန္းတံခါးပိတ္ကာ အျပင္ျပန္ထြက္သြားငည္။ ေ႐ႊစင္ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေနရာမွထကာ ခုခံစရာ ပစၥည္းတစ္ခုတေလရွိမလား ရွည့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွမရွိ တုတ္တိုတုတ္စေလးပင္မရွိ။ ထိုသို႔မရွိေအာင္လဲ မင္းမ်ိဳးႏြယ္က ႀကိဳ ရွင္းထားသည္။

ဘာမွမေတြ႕ေတာ့ ေ႐ႊစင္တစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားသလိုခံစားရသည္။ ပိုၿပီးစိတ္အားငယ္မိသည္။ ေဒါက္….ေဒါက္….ေဒါက္ တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္သူမနားစြင့္မိသည္။ အသံေတာ့မေပး။ အထဲက ဟာမ အသံၾကားလား ၾကားၾကားပါတယ္ရွင့္…….. ေအးၾကားရင္ တံခါးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နံရံဘက္လွည့္ၿပီး ဒူးေထာက္ေန ၊လက္ေတြကိုလဲ ေခါင္းေနာက္ပစ္ထား ၾကားလား ဟုတ္ကဲ့ ဟု အေၾကာင္းျပန္ၿပီး သူခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ရသည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က အႏိုင္က်င့္သမွ် ၿငိမ္ခံေနရသည္ဟူေသာ အသိက သူမကို ဝမ္းနယ္ေစသည္။ မင္းေဆြက တံခါးမွရွိတဲ့ အေပါက္ငယ္ေလးထဲက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၿပီး သူလိုခ်င္တဲ့အေနအထားေရာက္မွတံခါးဖြင့္ကာ အထဲဝင္သြားသည္။

အထဲမွာ ေဏႊစင့္ရဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ယူလာေသာ ႀကိဳးေခြကို ပစ္ခ်လိုက္ရာ ဘုတ္အယကနဲအသံေၾကာက့္ေ႐ႊစင္ကိုယ္ေလး ဆက္ကနဲတုန္သြားသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ေနာက္ယူလာတဲ့ က်ဥ္စက္ကေလးနဲ႔ လည္ဂုတ္ဝင္းဝင္းေလးကို တို႔လိုက္ရာ အေမ့ကနဲညည္းသံနဲ႔အတူ ၾကမ္းျပင္ေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ကေလးလဲသြားသည္။ လူက အရမ္းေမာဟိုက္ေနၿပီး မလႈပ္ခ်င္ေအာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ၾကည့္ပါဦး ကူရာကယ္ရာမဲ့ေနလိုက္တာ သနားစရာေလးပါးလား…။ ဟု ခနဲ႔သလို ေျပာသည္။ ေ႐ႊစင္ကေတာ့ တဟင့္ဟင့္ ငို႐ိုက္ေနသည္။ ေနာက္သူက ေ႐ႊစင့္ကို ထိုင္ရက္သားျဖစ္ေအာင္ဆြဲထူလိုက္ၿပီး ယူလာတဲ့ ႀကိဳးနဲ႔ လက္ျပန္တုပ္ေႏွာင္လိုက္သည္။ လက္ေမာင္းႏွင့္ ရင္ဘတ္တို႔ကိုပါတုပ္ေႏွာင္ထားရာ အနည္းငယ္မွ် မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္တင္းက်ပ္ေနသည္။

မင္းမ်ိဳးက ကပိုက႐ို က်ေနတဲ့ ေ႐ႊစင့္ဆံပင္ေတြကို ကပိုက႐ိုပင္ဆံထုံးေလးထုံးေပးလိုက္သည္။ သြား…နင့္အိပ္ခန္းကို…… ဟု အမိန႔္ေပးက သူမကို ေရွ႕ကသြားေစလွ်က္ သူကေနာက္မွလိုက္သည္။ ေရွ႕က အထိတ္တလန႔္နဲ႔သြားေနတဲ့ ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး မင္းမ်ိဳးၿပဳံးျဖစ္သည္။ လွလိုက္တာ…..။ နဂိုလွေနတဲ့ မိန္းကေလး ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ႀကိဳးေတြနဲ႔ တုပ္ထားေတာ့ သနားဖြယ္ရာ လွေနသည္။ အကိုျဖစ္သူရွိကတည္းက သူမကို စိတ္ဝင္စားကာ အပိုင္လိုခ်င္ခဲ့တာ အခုေတာ့ အကို လုပ္သူလည္းမရွိေတာ့ ။ မလည္မဝယ္ သင္းတို႔ညီအမကို သူအပိုင္သိမ္းေတာ့မည္။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူမတို႔လင္စုံမယားဖက္အိပ္ခဲ့တဲ့ ခုတင္ေျခရင္းက ေဘာင္ေပၚ ရင္ဘက္ကိုတင္ၿပီး ဖင္ကုန္းခိုင္းထားသည္။ သူမအေရွ႕က ခုတင္ေပၚမွာ ႀကိမ္လုံးတစ္ေခ်ာင္း။

မင္းမ်ိဳးက သူမထဘီကို လွန္တင္လိုက္သည္။မလုပ္ပါနဲ…… ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း ေကာင္မ က်င္စက္စာမိခ်င္လို႔လား ၿခိမ္းေျခာက္သံေျပာင့္ သူမၿငိမ္လိုက္မိသည္။ သူက သူမရဲ႕ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြတ္လိုက္သည္။ ရွက္လိုက္တာေလ…..။ သူမ ဖုံးကြယ္အပ္ေသာအလွတရားဟာ သြယ္စင္းေသာ ေပါင္တံေတြၾကားျပဴးေနမွာေသခ်ာသည္။ သူက ႀကိမ္လုံးကို ေကာက္ကိုက္လိုက္တာ ျမင္ေတာ့ ေ႐ႊစင္ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ မိေထြး အိမ္ကထြက္လာကတည္းက သူမအ႐ိုမခံရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ခုအ႐ိုက္ခံရေတာ့မည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က အပ်ိဳမေလးလို ခံစားရသည္။ အခုကစၿပီးနင္က ငါ့ရဲ႕ အက်ဥ္းသူျဖစ္သြားၿပီ။ နင္အတြက္စည္းကမ္းေတြေျပာျပမယ္ နင္ေသခ်ာမွတ္ထားဟု….ေျပာၿပီး တင္ပါးကို တစ္ခ်က္႐ိုက္သည္။

ေနာက္ေတာ့သူက ေ႐ႊစင့္ကို ဘယ္လိုေနရမည္ ဘ္ာလို ဝတ္စားဆင္ယင္ကမယ္ကအစ တစ္ခ်က္ျခင္းေျပာသည္။ တစ္ခ်က္ေျပာၿပီးတိုင္း တစ္ခါ ႐ိုက္သည္။ တင္ပါးေတြ က်ိန္းစပ္လာသည္အထိအ႐ိုက္ခံရသည္။ သူ႔စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ေျပာၿပီးေတာ့ မွတ္မိလားလို႔ေမးသည္။ သူမက မွတ္မိေၾကာင္းေျဖရသည္။ မင္းမ်ိဳးႏြယ္က ႀကိမ္ဒဏ္အထပ္ထပ္ထိထားေသာ ေ႐ႊစင့္ရဲ႕ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖဝါးနဲ႔ပြတ္သပ္ေနသည္။ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ေနရာေတြက နာက်င္သြားသျဖင့္ တြန႔္တြန႔္သြားသည္။ ထိျမႇတဆင့္တတ္ကာ စိုစိစိျဖစ္ေနေသာ အဖုတ္ေလးကို ပြတ္သပ္ေနသည္။ ေနာက္စအို ဝကိုလည္း လက္ႏွင့္ကလိေသးသည္။

ေ႐ႊစင္တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနရွာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မင္းမ်ိဳးက ေဘာင္းဘီကိုခြၽတ္ကာ သူ႔ရဲဖြားဖက္ေတာ္ကို သူမရဲ႕ အဖုတ္ထဲထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္သူမအေပၚထပ္လွ်က္ကုန္းလိုက္ၿပီး ရင္သားေတြကို အက်ႌေပၚမွပင္ပြတ္သပ္ေပးသည္။ေအာက္မွလည္း စိတ္တိုင္းက်လိုးေစာင့္ေနသည္။ ေ႐ႊစင္တစ္အင့္အင့္နဲ႔ ညည္းေနရသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔စႏၵျပည့္သြားသည္ထင္သည္။ သူမကို ႀကိဳးျဖည္ေပးကာထြက္သြားသည္။ သူမလည္းေမာဟိုက္ေနရာမွေရကို အႏိုင္ႏိုင္ထကာ ႐ိုးခ်ိဳးရသည္။ ၿပီးေတာ့အဝတ္အစားသစ္ေတြထုတ္ဝတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခုဏကေျပာသြားေသာ စည္းကမ္းအရ ပင္တီမဝတ္ရ။ သူမမနညခံခ်င္ေသာလည္း မလြန္ဆန္ဝံ့။ေၾကာက္မိေနသည္ေလ။

ထို႔ေၾကာင္ ရင္ဖုံးအက်ႌရယ္ ထဘီရယ္ ေအာက္ခံေဘာ္လီရယ္သာဝတ္လာသည္။ မၾကားခင္မွပက္ ညီမျဖစ္သူ ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး သုံးေယာက္သားထမင္းလက္စုံစားၾကသည္။မင္းမ်ိဳး ဟန္ေဆာင္းေကာင္းသည္။ ခုဏက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ ေက်ာင္းသာတတ္ေနရသည္ စိတ္ကမပါ။ အမျဖစ္သူရဲ႕ အမ်ိဳးသားဆုံးၿပီးကတည္းက အိမ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိ ။ အရင္လို သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းမရွိသလိုခံစားရသည္။ ေက်ာင္းမတတ္ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ အိမ္ျပန္နားရန္ ကြၽန္မပစၥည္းေတြသိမ္းလိုက္သည္။ ေငြစင္ အိမ္ျပန္ေတာ့မလို႔လား ေအးဟ ေနရင္းထိုင္ရင္းမူးလာလို႔ ကြၽန္မေျပာၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အၿမံေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ၿခံတံခါးကို ေသာ့ပိုျဖင့္ဖြင့္ကာ အိမ္ေပၚတတ္ခဲ့သည္။

ၿခံထဲမွာ ကားမေတြ႕သျဖင့္ မင္းမ်ိဳးရွိမည္မထင္။မင္းမ်ိဳးအေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ ကြၽန္မရင္ထဲေႏြးကနဲ။ က်ိတ္ခ်စ္ရသူေလ အေပၚထပ္တတ္ေသာ မမအခန္းကို တခါးမေခါက္ပဲ ဖြင့္လိုက္သည္။ ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကြၽန္မ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ မမကို သစ္သားကုလားထိုင္တစ္ခုနဲ႔ တြဲကာ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ကားကာ လက္တင္တန္းေပၚသို႔တင္ထားရသည္။ မင္းမ်ိဳးက သူမ ဆီးခုံေပၚက အေမႊးအျမင္ေတြကို စိမ္ေျပနေျပရိတ္ေနသည္။ ကြၽန္မေတြ႕ေတာ့ မင္းမ်ိဳးက ထိုင္ေနရာမွထလာသည္။ ကြၽန္မေက်ာက္အားလန႔္အားနဲ႔ ထိုင္ေနရာမွေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္နဲ႔ေဝးရာကို ။

ကြၽန္မ ရဲစခန္းေရွ႕ေရာက္တာ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ သို႔ေသာ္ အထဲမဝင္ျဖစ္ေသး။ ရဲတိုင္မည္ဟု စဥ္းစားလိုက္တိုင္း မင္းမ်ိဳးႏြယ္နဲ႔ မမေ႐ႊစင္တို႔ပုံရိပ္ေတြ တလွည့္စီေပၚလာသည္။ မမကို ႀကိဳးေတြတုပ္ထားေပမဲ့ မ႐ုန္းကန္ေနသျဖင့္ လိုလိုလားလားခံယူေနတာ သိသာသည္။ သူမဘာလုပ္သင့္လဲ ကလင္ ကလင္  ဖုန္းသံေၾကာင့္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမဖုန္း။ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟဲလိုဟူသည့္အသံက မင္းမ်ိဳးႏြယ္ရဲ႕အသံ မင္းဘယ္မွာလဲ ေငြစင္ ကြၽန္မရဲစခန္းအေရွ႕မွာ…… သူက အဟက္ကနဲရယ္က ဖုန္းခ်သြားသည္။ ကြၽန္မလည္း စိတ္ကိုေလ်ာ့ကာအိမ္ျပန္လိုက္သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့သူက ကြၽန္မကို ဧည့္ခန္းမွာေစာင့္ေနသည္။ ရဲေတြ မပါဘူးလား သူက ကြၽန္မကို ခနဲ႔သလိုေမးသည္။ ကြၽန္မေခါင္းခါျပလိုက္မိသည္။ မင္းအခြင့္အေရးရတုန္းတိုင္ခဲ့သင့္တယ္။ငါမင္းကို အျပင္ေပးထြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အဲ့တာဆိုလည္း အိမ္ထဲမွာပဲေန႐ုံေပါ့……….။ ဘယ္လို…….. ကြၽန္မစကားေၾကာင့္သူက အံၾသသြားပုံျပသည္။ ကြၽန္မၿပဳံးလိုက္သည္။ ဟုတ္တယ္ ကြၽန္မ ႀကိဳးစားၿပီးၿပီ မေအာင္ျမင္ဘူး….. သူက ကြၽန္မကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းတယ္ မင္းဘဝကိုလဲ ငါမင္းအမလိုပဲသိမ္းပိုက္လိုက္မယ္။ ကြၽန္မေခါက္းခါျပလိုက္သည္။ ဘာလို႔လဲ……သူကေမးသည္။ မမကိုရွင္ အဓၶမသိမ္းပိုက္ရတာေလ။ ကြၽန္မက လိုလိုလားလား အသိမ္းပိုက္ခံခဲ့တာ……. ။ ကြၽန္မက သူ႔ထက္အခြင့္အေရးပို ရသင့္တာေပါ့။

သူက အံၾသဟန္နဲ႔ မ်က္ခုံးပင့္ျပသည္။ မင္းရမွာပါ။ မင္းသာ ငါခိုင္းသမွ်လုပ္မယ္ဆိုရင္ေပါ့။ လိုက္ခဲ့ သူထြက္သြားရာေနာက္ကြၽန္မ ထပ္က်ပ္မကြာလိုက္သြားသည္။ ထမင္းစားခန္းမွာ ကြၽန္မကို ထမင္းတစ္ပြဲပင္ဆင္ေစသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့တာ ေ႐ႊစင္စားဖို႔ ။ ေနာက္ေန႔ဆို သူက မင္းရဲ႕ အိမ္ေမြးေၾကာင္သာသာပဲရွိမွာ။ ေၾကာင္ေတြ သူသခင္ကို ခင္တြယ္ေနေအာင္ ဘာလုပ္သင့္လဲ မင္းသိတယ္မွတ္လား။ ကြၽန္မသူ ဘာဆိုလိုလဲသိပါနယ္ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မထမင္းပန္းကန္ထဲ တေတြးအနည္းငယ္ေထြးလိုက္သည္။ သူကေက်နပ္စြာၿပဳံးသည္။

ထိုပန္းကန္ကို စတိုခန္းထဲ လက္ျပန္ႀကိဳးအထပ္ထပ္တုပ္ထားတဲ့မမေရွ႕ခ်ေပးသည္။ ကိုယ့္အတစ္ေယာက္လုံး ေခြးတစ္ေကာင္လို အစားစားေနရတာကို ကြၽန္မစိတ္ထဲေက်နပ္သလိုျဖစ္မိသည္။မင္းမ်ိဳးက ကြၽန္မလက္ကို တြဲကိုင္လိုက္ကာ ေ႐ႊစင္……မနက္ျဖန္က်ရင္ နင္ညီမနဲ႔ငါ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ နင္သေဘာတူတယ္မွတ္လား……. မမ စားေနရာမွ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးျဖင့္ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဘာမွေတာ့မေျပာ။ ကြၽန္မနဲ႔ ကို မ်ိဳးတစ္ဦးမ်က္ႏွာ တစ္ဦးၾကည့္ကာ ၿပဳံးျဖစ္ၾကသည္။ မွန္ထဲက ကိုယ့္ပုံကိုယ္ၾကည့္ရင္းကြၽန္မ သေဘာက်ေနမိသည္။ မမ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ဝတ္စုံက ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ တင့္တယ္ေနသည္။

မမကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတန္ဖိုးထားရေသာ ပစၥည္းကိုႏွေျမာစြာ ၾကည့္ေနသည္မို႔ အမကို အႏိုင္က်င့္ခြင့္ရေသာ ခေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ကြၽန္မေပ်ာ္မိသည္။ ကြၽီကနဲ တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ ကိုမ်ိဳးဝင္လာသည္။ မမက သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ေလးရပ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကို ေနာက္ပစ္ထားလိုက္သည္။ သူကေတာ့ မမကို ဂ႐ုစိုက္ဟန္မျပပဲ ကြၽန္မလက္ကို ဆြဲကာေခၚထုတ္သြားသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တရား႐ုံးသြားကာ လက္မွတ္ထိုးၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္သြားေသာက္စားၾကသည္။ ၇ႏွနာရီခန႔္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။

မင္ငၤလာဦးညကို ျဖတ္သန္းရန္ ကိုမ်ိဳးႏွင့္ကြၽန္မ သာမက မမပါ အိပ္ခန္းထဲရွိေနၾကသည္။ ကဲအက်ႌေတြခြၽတ္လိုက္ၾကစမယ္ ဆိုေနာ့ မမေကာ ကြၽန္မပါ သူ႔အမိန႔္ကို နာခံၾကသည္။ ႏွစ္ဦးသားဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေတာ့ သူကမမကို ဆိုဖာခုံအရွည္တစ္ခုေပၚမွာ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးမွီထိုင္ေစသည္။ ကြၽန္မကေတာ့ မမရဲ႕ေပါင္ၾကားက လြတ္တဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီးမမရဲ႕ရင္ဘတ္ေပၚမွီခ်လိုက္သည္။ မမက ကြၽန္မလက္ေတြကို ေဘးဘက္သို႔ ခပ္ကားကားေျမာက္ေအာင္ဆြဲယူၿပီးခ်ဳပ္ထားသည္။ ေနာက္ေျခာေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ကားေစကာ သူမေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ဖိၿပီးခ်ဳပ္ထားျပန္သည္။

ဆိုေတာ့ကာ ကြၽန္မကို ႀကိဳးမတုပ္ထားေပမဲ့ မမရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမွာ မလူးလြန႔္သာပါ။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကိုမ်ိဳးဟာ ႀကိမ္လုံးေတြထားရာစင္ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ ကြၽန္မအတြက္ မဂၤလာဦးလက္ေဆာင္က ႀကိမ္လုံးေတြလား ကို….. မဟုတ္ဘူးအဲ့ထက္ပို သေဘာက်စရာေကာင္းတဲ့ဟာ…… ေျပာေျပာဆိုဆို သူဗီဒိုထဲက ထုတ္လိုက္တဲ့အရာေၾကာင့္ကြၽန္မ အနည္းငယ္ေတာ့လန္သြားသည္။ သားေရၾကာပြတ္ႀကီးေလ ဘယ္လိုလဲ သေဘာက်တယ္မွတ္လား သူကမထီတရီေမးသည္။ ကြၽန္မလိုခ်င္တယ္………။ အေျဖစကားကို သူက ေက်နပ္စြာၿပဳံးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႐ႊမ္း….႐ႊမ္း…..႐ႊမ္း…. အား….အ…….အမေလး….. ကိုယ္ေပၚက်လာတဲ့ ႀကိမ္ခ်က္ေတြကို အတားအဆီးမဲ့ ခံယူေနရသည္။ မေတာ္တေရာ္ေနရာေတြသြားထိရင္ ခံစားမႈက ႏႈိင္းျပမရ။ မမကိုပါ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေရာထိေနသည္မို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာ္သံေတြညံေနသည္။ ႐ိုက္လို႔ဝသြားေသာကို မ်ိဳးက ကြၽန္မေပါင္ၾကားမွာေနရာယူကာ လွ်ာျဖင့္ ကြၽန္မအဖုတ္ကို ျပဳစုသည္။

ရင္ထဲတရိပ္ရိပ္နဲ႔ခံစားေနရသည္။ ကိုယ္က ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရသည္မို႔မလြတ္မလပ္။ ထို႔ေၾကာင့္ေကာ့ပ်ံေအာင္႐ုန္းကန္ေနမိရာ ေ႐ႊစင္က မနည္းထိန္းေနရသည္။ ၿပီးလုၿပီးခင္အေနအထားမွာ ရပ္တန႔္လိုက္သည္။ကိုမ်ိဳးက သူ႔အဝတ္ေတြကို စိမ္ေျပနေျပခြၽတ္သည္။ၿပီးေတာ့ ေထာင္မတ္ေနတဲ့သူ႔လီးကို ကြၽန္မအဖုတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္မိသည္။ သူကမညႇာ ေထာင္ထေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္စေလးေတြလဲ လက္ညႇိဳးလက္မနဲ႔ ညစ္ကစာသည္။ သူစိတ္တိုင္းက်သည္အထိ ဆက္ဆံေလသည္။ ထိုေန႔ကစၿပီး ကြၽန္မတို႔ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ ကိုမ်ိဳးထံခစားခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မဟာ ကိုမ်ိဳးရဲ႕ေက်းကြၽန္သာမက မမရဲ႕ သခင္မအျဖစ္ပါေနထိုင္တယ္ ။ အစက အခတ္အခဲရွိေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့လည္း မမေကာ ကြၽန္မပါေနသားက်သြားတာပဲေလ ………ၿပီးပါၿပီ။

နေသားတကျ