အလိုက်သင့်နေမိတယ်

အလိုက်သင့်နေမိတယ်

 

 

ဆောင်းဦးပေါက်ကာစ ညနေခင်းသည် သာယာ ညွတ်နူးဖွယ်ကောင်းလှသည်။ကောင်းကင်သည်တိမ်မျှင် တိမ်စတစ်ချို့ကလွဲပြီး လင်းရှင်းနေတော့သည်။ အမှောင်လည်းမဝင်ရောက်သေး။အလင်းရောင်လည်း မဆုတ်သာသေးပေ။နေဝန်းနီနီသည်လည်း ဟိုးးးမိုးကုတ်စက်ဝိုင်း အနောက်ဘက်ယွန်းယွန်းဆီမှာ နစ်မြှုပ်ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်။ ဒီလို ဆောင်းဦးပေါက်စ ညနေခင်းတွေကို ဇင်မာ အလွန်သဘောကျသည်။ဒီလို ညနေခင်းရှုခင်းတွေကို ထိုင်ကြည့်ရတာ စိတ်ထဲမှာပျော်သည်။ ပြီးတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးစိတ်နဲ့ အကြည်ဓါတ်ကလေး တလှပ်လှပ်တိုးဝင်နေတော့သည်။ အိပ်တန်းပြန်ငှက်တို့သည် ဇင်မာ ခေါင်းပေါ်မှ တငြိမ့်ငြိမ့် နဲ့ပြန်သန်းနေကြသည်။ဆောင်းဦးပေါက် လတ်ဆတ်တဲ့ လေညှင်းကလေးတို့သည်လည်း ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရစ်သိုင်းကာ ကျီဆယ်ဆော့ကစားနေကြသည်။ ထို လတ်ဆတ်တဲ့လေညှင်းကလေးတွေကို ဇင်မာ တစ်ဝကြီးရှူ သွင်းလိုက်မိသည်။နှာခေါင်းထိပ်မှာ အေးမြမြ အထိအတွေ့ကို ဇင်မာ သဘောအကျကြီး ကျနေတော့သည်။

`ဟဲ့…ကလေးတွေ မိုးချုပ်နေပြီ လာအိမ်ထဲဝင်ကြ´လို့အော် လိုက်တဲ့ ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့် အသံကြားမှ မိုးစုန်းစုန်းချပ် မှန်းဇင်မာသိတော့သည်။မဟုတ်ရင် ထိုင်ကောင်းကောင်းနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ဘယ်လောက်ထိုင်နေမိမယ် မသိ။ ဇင်မာတို့က ခြံဝန်းတစ်ခုထဲမှာ အဆောင်ပုံစံ ဆောက်ထားတဲ့ အခန်းတွဲမှာ ငှားနေကြခြင်းဖြစ်သည်။အခန်းအားလုံး သုံးခန်း။ အလယ်ခန်းမှာ ဒေါ်ဒေါ်မြင့် တို့မိသားစု။ဘယ်ဘက်အစွန်ခန်းမှာ ညားကာစ လင်မယားနှစ်ယောက်နဲ့ ညာဘက်အစွန်ဆုံးမှာ ဇင်မာတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် နေကြသည်။ အခန်းတွေက ကျည်းလွန်းလှသည်။ဆယ်ပေ ငါးပေ ခန်းတွေ အိပ်ယာလည်း ဒီနေရာ ထမင်းချက်လည်းဒီအခန်းကျည်းလေး ထဲမှာပင်ဖြစ်သည်။အခုလိုနေရတာကို ဇင်မာ စိတ်ကုန်သည်။ တစ်နေ့ကျရင်ကိုယ်ပိုင်အိမ်ကလေး တစ်လုံးတော့ ဝယ်နိုင် ရမည်ဟုတွေးထားသည်။ဒါကြောင့်လည်း စီးတဲ့ရေဆည်တဲ့ ကန်သင်းဆိုသလို လင်တော်မောင် ရှာသမျှ ရသမျှ ပိုက်ဆံကိုချိုးခြံချွေတာသည်။တစ်ခါတစ်လေ မောင်ကတောင် `ငါ့မိန်းမရယ် ချွေတာ တာလည်းချွေတာ တာပေါ့။

ကိုယ့်ဝမ်းဝအောင် ခါးလှအောင်တော့ ဝတ်ဦးစားဦးပေါ့ကွာ´ ဟုပြောတတ်သည်။ဇင်မာ တို့မချွေတာလို့မဖြစ်။အခု သားသမီး မရှိသေးလို့။နောင်များမှာ သားသမီး ရလာရင်ဖြင့် ဒီအခန်းလေးထဲမှာ ဇင်မာတို့မိသားစုဘယ်လိုနေကြမလဲ။ အိုးးးဇင်မာတွေးတောင်မတွေးကြည့်ရဲဘူး။ခတ်ရချည်ရဲ့ရှင်။ ဇင်မာ အိမ်ရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်တွေးနေတာကို ရပ်ပြီး နာရီကိုမော့ကြည့်မိသည်။ ည ၈နာရီတောင်ကျော်ပါပေါ့။ မောင့် အတွက်ညစာပြင်ထားဖို့ အချိန်တောင်ရောက်နေပြီ။ မောင်က Taxi မောင်းခြင်းဖြစ်သည်။မနက်စောစောထွက် ညဆို ၉ နာရီလောက်မှပြန်ရောက်တတ်သည်။ မောင့်အတွက် ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ဘာမှလုပ်စရာမရှိတာနဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ လှဲနေဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့် ယောင်္ကျားပန်းရံဆရာပြန်လာသံကြားရသည်။ အိပ်ယာထဲလှဲမယ်လုပ်မှ ဇင်မာ သတိရမိသည်။ ဒီနေ့က သောကြာနေ့။ဇင်မာတို့လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ရည်လူးကြမယ့်ည။ဒီလိုလေးတွေးမိရုံနဲ့ ဇင်မာစိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပျော်ရွှင်စိတ်ကလေး တိုးဝင်လာသည်။ဟုတ်တယ်လေ။ ဒီလို ညမျိုးရောက်ဖို့ ခြောက်ရက်ကြီးများတောင် ဇင်မာစောင့်ခဲ့ရတယ်မလား။

ဇင်မာရဲ့မောင်က စည်းကမ်း ကြီးသည်။ညားကာစကတော့ ညတိုင်းမီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ရည်လူးကြပေမယ့် ၆ လလောက်ကြာတော့။ မောင်က စည်းကမ်းထုတ်လာသည်။တစ်ပါတ်ကိုသောကြာ ညတစ်ညထဲ အတူနေမည်ဟု သတ်မှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဇင်မာလည်းသဘောတူလိုက်ရသည်။မတူလို့လည်းမရ အနေကြာလာတာနဲ့အမျှ မောင့်လီးက သိပ်မလန်းချင်တော့။ ဇင်မာ ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးတာတောင် မတောင်လာတော့။ အရက်သောက် ဆေးလိပ် သောက်တာကြောင့်လည်းပါမည်။ ဒါကြောင့်လည်းမောင်ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ဇင်မာ သဘော မတူလို့ မဖြစ်။မောင်မှ မလုပ်နိုင်တာ ဇင်မာ ဘာတတ်နိုင်မာ လည်းရှင်။ တစ်ပါတ်တစ်ခေါက်တော့ ဇင်မာကို ပုံမှန် လိုးပေး လုပ်ပေးပါသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ဟာ ဇင်မာရဲ့ ချစ်လင်လေ။ဇင်မာ ချစ်လို့ယူထားတာလေ။ ဇင်မာကို မောင်လုံးဝ မလိုးပေးနိုင်ရင်လည်း ဇင်မာ ချစ်မှာပါပဲ။ အိုကွယ်…မောင်ရေ…မောင်ရေ… မောင့်ကို ကျမ ဘယ်လောက်ချစ်လိုက်ရလည်းဆိုတာ သိရဲ့လားရှင့်။ အိပ်ယာထဲ လှဲမယ် စိတ်ကူးပြီးမှ ညအိပ် ဝတ်စုံ တစ်ခါတည်း လဲထားမည်ဟု ဇင်မာဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ညအိပ်ဝတ်စုံဆိုတာ တခြားမဟုတ် ခရမ်းရောင် ဇာပေါက်ကလေးတွေနဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ဖြစ်သည်။မောင်က ဒီလို ဂါဝန်ရောင်စုံ ငါးထည်လောက်ဝယ်ပေးထားသည်။ ဇင်မာ အဝတ်အစား အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဘော်လီကအစ ချွတ်ပြီး အဲဒီဂါဝန်တစ်ထည်ထဲဝတ်ထားလိုက်သည်။ ဂါဝန်အောက်မှာ ဇင်မာ ကိုယ်လုံးကလေးက ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား လှနေတော့သည်။ လက်ညှိုးတစ်ထောက်စာ ဇာပေါက်ကလေးတွေပါပြီး ကိုယ်ကြပ်လည်းဖြစ်နေတာကြောင့် ဇင်မာရဲ့ဖွံ့ထွားနေတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက အပေါက်ကလေးတွေ ကြားကနေ ပြူ ထွက်နေပြန်သည်။ဒီလို ဝတ်စုံဝတ်ထားရင် မောင်အလွန် သဘောကျတတ်သည်။`ငါ့မိန်းမ ဒီဝတ်စုံဝတ်လိုက်တိုင်း ယောင်္ကျား လီးတောင်လာတော့တာပဲကွာ´ဟုပြောတတ်သည်။ မောင့်ရှေ့မာ ဇင်မာရဲ့ လုံးဝန်းကြီးထွားလှတဲ ဖင်လေးကုန်းပြီး ညုတုတုလေး လုပ်ပြလိုက်တာနဲ့ မောင့်လီး တကယ်တောင်လာတတ်သည်။ဒါပေမယ့် ဇင်မာ စဖုတ်လေးထဲ မောင့်လီးမထည့်ခင် ပြီးသွားတတ်တာ ဆိုးသည်။အများစုက မောင့်လီး ဇင်မာ စဖုတ်ထဲဝင်လို့ သွေးတောင်မပူသေးဘူး လက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး မောင်ပြီး သွားတတ်သည်။`တောင်းပန်ပါတယ် မိန်းမရယ်။ မောင် မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ´ဟုတောင်းပန် တိုးလျိုးနေတတ်သည်။ ဒီလိုဆိုတော့ မောင့်ကို သနားရပြန်သည်။

ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ ဇင်မာ မပြီးလည်း ရှိပါစေတော့ပေါ့။မောင် ကောင်းတယ်။ ဇင်မာ စဖုတ်လေးကိုစွဲတယ်ဆိုရင် ပြီးတာပါပဲ။တစ်ခါတစ်လေ မောင်က ချစ်လိုက်တာ မိန်းမရယ်ဟုပြောပြီး ဇင်မာ ပေါင်ကို ဖြဲကားကာ ဇင်မာ စဖုတ်ကို တရှုံရှုံ နမ်းနေတတ်သည်။ မောင့်ဆီက ကာမ အရသာကို မရပေမယ့်အဲဒိလိုလေး မောင့်ရဲ့ချစ်ပြမှုတွေကြောင့် ဇင်မာကျေနပ်ရပါသည်။ ဇင်မာ အိပ်ယာထဲ လှဲချလိုက်သည်။မလုံ့တလုံ ဂါဝန်လေးက ဆီးစပ် အပေါ်နား အထိလိပ်တတ်လာသည်။တစ်ယောက် တည်းမို့ ဇင်မာလည်း ပြန်ဆွဲချမနေတော့။ဇင်မာခြေထောက် နှစ်ချောင်းကိုဒူးထောင်လျှက်သား ဖြဲကား လိုက်သည်။ ဇင်မာ စဖုတ်လေးကို ဖြဲလိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီး စဖုတ်အဝေလေးမာ အေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ မောင့်အကြောင်းတွေးရင် ဇင်မာ စဖုတ်လေးကို လက်နဲ့ကိုင်ကြည့်သည်။အိုးးစဖုတ်လေးမှ မဟုတ်ပဲနဲ့ ဇင်မာ ဟာက စဖုတ်ကြီး။အမွှေးကိုပြောင်အောင်ရိတ်ထားတာ ကြောင့် စဖုတ်ကြီးက အထင်းသားပြဲကားနေသည်။ မောင်ရေ မြန်မြန် ပြန်လာပါတော့ ဇင်မာ စဖုတ်ကြီးကို အဆင်သင့် ဖြဲထားတယ်ရှင်ရယ် ဟုစိတ်ထဲကပြောမိသည်။

ဇင်မာ စဖုတ်ထဲကနေ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ စဖုတ်အဝကို လက်ညှိုးနဲ့သပ်ယူကြည့်လိုက်တော့ အရည်အကြည် ချွဲပြစ်ပြစ်လေးတွေ။ ဇင်မာ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ်ကကြောင့် မောင့်ကိုသာ တမျော်မျှော် ဖြစ်နေတော့သည်။ မောင်ရေ…ဇင်မာကို လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ လီးကြီးကြီးနဲ့လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် လိုးညှောင့်ပါတော့လား ရှင်ရယ်။ ပြောသာပြောရတာ မောင့်လီးက ဇင်မာ လက်မလောက်သာ။ ဇင်မာ စဖုတ်ထဲ ထည့်တာနဲ့တန်းပြီးတာကို တွေးပြီး ဇင်မာ စိတ်အမောကြီး မောသွားမိသည်။ ဇင်မာ စဖုတ်က ကြီးသမှ သိပ်ကြီးတာ။ တင်ပဆုံကြီးတာကြောင့်များလား။ ဇင်မာ မတွေးတတ်တော့။ကော့ကောက်လုံးဝန်းနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ကိုယ့်ဘာသာ လက်နဲ့ပင့်မပြီးပါးစပ်နဲ့တောင် ပြန်စုပ်လို့ရတဲ့ နို့ကြီးတွေ လက်သန်းလက်တစ်ဆစ်လောက် ရှိမယ့် စောက်စိကြီးနဲ့ ဒီစဖုတ်အကြီးကြီးကို မောင်လီးလေးနဲ့ ဘယ်လိုများ အားရနိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။ဇင်မာ ဒူးကွေးပြီး ဘေးတစ်စောင်းလေးများ အိပ်နေရင်လေ ဇင်မာ စဖုတ်က နောက်မှာ ဖောင်းပြီး ပြူ ထွက်နေတာ။ အဲဒိလို ပုံစံနဲ့များ မောင်တတ်လိုးရင် နှစ်ချက်လောက်စောင့် ပြီးတာနဲ့မောင် လက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတော့တာပဲ။ ရင်မောရပါလား မောင်ရယ်။

ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ချစ်တဲ့စိတ် တစ်ခုထဲနဲ့ ဇင်မာ အလိုဆန္ဓကို မြုသိပ်ထားပါတယ် မောင်။ပြီးတော့ ဇင်မာက မောင့်မိန်းမလေ။ ဇင်မာ ကို မောင်တစ်ယောက်ပဲပိုင်တယ်။ တခြား ဘယ်သူမှ ဇင်မာကို လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိစေရဘူး။ ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့်တို့ဟောက်သံကြားတော့ ဇင်မာ နာရီကို အလန့်တကြား မော့ကြည့်မိသည်။ ဟင် ဇင်မာ အတွေးလွန်နေလိုက်တာ ၁၁ နာရီတောင် ထိုးပါကောလား။မောင်လည်းပြန်မလာသေး။ မောင်တစ်ယောက်အရက်များသောက်နေတာလား။ ဇင်မာ စိတ်ပူသွားသည်။အရက်သောက်ပြီးရင် မောင်က ကုလားသေ ကုလားမောအိပ်တာ။ဇင်မာကို လိုးဖို့နေနေသာသာ ဆင်တတ်နင်းရင်တောင် နိုးမှာမဟုတ်ဘူး။ဒီနေ့ဘယ်လိုဖြစ်တာ ပါလိမ့်။မောင်က ညတိုင်းသောက်တတ်ပေမယ့် ဒီလိုညဆို မသောက်ဘဲစောစော ပြန်လာတတ်သည်။ မောင် အရက်သောက်မလာပါစေနဲ့လို့သာ ဇင်မာ ကြိတ်ဆုတောင်းမိသည်။တစ်ပါတ်မှတစ်ညလေး လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ကြည်နူးကြတာကိုတော့ ဇင်မာ လက်လွှတ်မခံနိုင်ပါ။ `မိန်းမရေ တံခါးဖွင့်ပါဦးကွာ´ မောင်ပြန်လာပြီ။ဇင်မာ ဆုတောင်းမပြည့်။ မောင့်အသံက အတော်ကို မူးနေတဲ့အသံပေါက်နေသည်။ ဘယ်လောက်တောင်သောက်လာတယ်မသိ။

ဇင်မာလည်း အိပ်ယာထဲမှ ခပ်မြန်မြန် ထပြီး တံခါးသွားဖွင့်လိုက်သည်။ မောင်က အတော်ကိုမူးနေပြီ။လမ်းတောင်ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်တော့။မောင့်သူငယ်ချင်းကို သက်လွင်က ဘေးကတွဲလာရသည်။ ဇင်မာကို မြင်တော့ မောင်က `ငါ့မိန်းမလေးကို ငါချစ်လိုက်တာ ကွာ´ဟုပြောပြီး ဇင်မာကိုလှမ်းဖတ်သည်။ဇင်မာလည်း မောင့်ကို အလိုက်သင့်တွဲပြီး အိမ်ထဲဆွဲခေါ်လာရသည်။ `မောင်ရယ် ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်သောက်လာတာလဲ´လို့ ဆူလိုက် ပူလိုက်ချင်ပေမယ့် မပြောရက်။ `မောင် ထမင်းစားတော့ မလား´ဟုသာမေးမိသည်။ `မစားတော့ဘူး မိန်းမရေ ဒီနေ့ကိုသက်လွင်ကြီး သူ့ကားရောင်း ထွက်လို့ အောင်ပွဲခံလာတာ။သူ့ကားရောင်းလိုက်တော့ မောင့်ကားနဲ့ပဲ ပြန်လိုက်လာတာ။ဒီည အိမ်မှာ အိပ်လိမ့်မယ်။ လာ ကို သက်လွင်ထိုင်။´ဟုပြောပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဟင်………မောင်ကတော့ မူးမူးနဲ့ပြောချလိုက်ပေမယ့်။ ဇင်မာ မျက်လုံးပျူ းပြီး။ခေါင်းအတော်ကြီးသွားသည်။ ဒီအခန်းထဲမှာ ဇင်မာ တို့လင်မယားနဲ့ ကိုသက်လွင် ဘယ်လိုအိပ်ကြမလဲ။အခုတောင် သုံးယောက်သား အိပ်ယာပေါ်တတ်ထိုင်နေကြရတာ။နေရာ အပိုမှ မရှိတာ။

ဇင်မာ ဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲ။ ကိုသက်လွင်ဆိုတာလည်း တခြားသူမဟုတ်။ မောင့်ရဲ့အရင်းဆုံးသူငယ်ချင်း။ Taxi လောကမှာ တွဲဖက်။ ဇင်မာနဲ့လည်းအတော်လေး ရင်းနှီးနေသည်။အရင်ကလည်း အိမ်လိုက်လာဖူးပေမယ့် မောင်နဲ့ သောက်စားပြီးပြန်တာပဲ။ အခုလို တစ်ခါမှ ညမအိပ်ဖူး။ဇင်မာ သက်ပျင်းမောကြီးချမိသည်။ `ဘယ်လိုလုပ်သင့်တော်မှာလည်းမောင်ရယ်` လို့ပြောချင် ပေမယ့် ကိုသက်လွင်ရေ့မှာမို့ အားနာတာနဲ့ပြောမထွက်။ မောင်ကလည်းအတော်ကလေးမူးနေတာကြောင့်ပြောလို့ ရမယ့်ပုံမပေါ်။ကိုသက်လွင်လည်းမူးနေပေမယ့် မောင့်လောက်တော့ မဆိုးသေး။ `ကဲ ကိုသက်လွင် မပြန်နဲ့တော့ ကားလည်းမရှိတော့ဘူး။ ဒီမာပဲ ကြုံရာဝင်အိပ်ပြီး မနက်မှ ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမယ်´ဟုပြော ပြီး အိပ်ယာထဲလှဲချလိုက်သည်။ ဇင်မာမှာသာမျက်လုံးပျူ းမျက်စံပျူ းနဲ့ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ။ ကိုသက်လွင်ကိုပြောပြီး ပြန်ခိုင်းလိုက်ချင်ပေမယ့် ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်လိုပြန်မလဲ။ဇင်မာ စိတ်ကိုဒုန်းဒုန်းချလိုက်ပြီ `အိမ်က ကျည်းတော့ အားနာလိုက်တာရှင်´ဟုပြောပြီး ကိုသက်လွင်ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုသက်လွင်က `ဟာ ရပါတယ် ဇင်မာရယ် ကျနော်ကသာအားနာနေတာ။ ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်တာရယ်ကြောင့်ပါဗျာ´ဟုပြောပြီး ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးကိုသိမ်းကျုံးကြည့်နေသည်။

ပြီးမှအားနာသွားဟန်နဲ့မျက်နာကိုတခြားဖက်လှည့်သွားသည်။ အို………ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားတယ်။ ရှက်လိုက်တာလည်းပြောမနေနဲ့တော့။မျက်နာကိုသာ တစ်နေရာသွားဖွက်ထားလိုက်ချင်သည်။ ဇင်မာ ဝတ်ထားတာ ဇာအပေါက်တွေနဲ့ ဂါဝန် အကြပ်။ အောက်မှာလည်း ဂါဝန်က လိပ်တတ်နေတာကြောင့် စဖုတ်လေး ပေါ်လုပေါ်ခင်ဖြစ်နေပြီ။ စောနက စိတ်ရှုတ်တာရော ဇောကပ်နေတာရောကြောင့် သတိမထားမလိုက်။မောင်ပြန်လာရင် အမောပြေ ကြည့်ဖို့ ဝတ်ထားတာကို အခုတော့ ကိုသက်လွင်………… ဇင်မာ ရှက်လိုက်တာလေ။ခေါင်းကို ချက်ချင်းငုံ့ထားမိလိုက်သည်။ ဘာမှ မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်တော့။ရင်တွေ တလှပ်လှပ်တုန် လာသည်။ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပြန်ကြည့်တော့ ဇာအပေါက်တွေကြား ကနေ နိုးလုံးကြီးတွေက ပျူ ပြဲ ထွက်နေသည်။ကြီးမား တောင့်တင်းတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေက အထင်းသား။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ကြည့်ရင်းရှက်ဖူးတာ ဒီတစ်ခါပဲရှိသေးတယ်။ ကျနော် မီးထပိတ်လိုက်မယ်နော်ဟုပြောပြီး။ ကိုသက်လွင်ထသည်။ဇင်မာလေး ကိုသက်လွင်ကို ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ ထိုင်တောင်ကန်တော့လိုက်ချင်သည်။

ကိုယ့်ရဲ့နမော်နမဲနိုင်တာကိုတွေးပြီး ရှက်ကလဲရှက်။ ဒေါသလည်းထွက်မိတယ်။ ကိုသက်လွင်မီးပိတ်ပြီးတာနဲ့ ဇင်မာ ခြင်ထောင်ချပြီး မောင့်ဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်တယ်။စောင်တထည်ကိုယူပြီးမောင်နဲ့အတူခြုံလိုက်တယ်။ အခုမှ သတိထားမိတာက မောင်က နံရံဘက်ကိုလှည့်ပြီး နံရံနားမှာကပ်အိပ်နေတာပဲ။ မောင့်ကိုမနှိုးချင်တာနဲ့ ဇင်မာလည်းမောင့်ဘက်ကိုစောင်းပြီး နောက်ကြောကနေ မောင့်ကိုလှမ်းဖတ်ပြီး တစောင်းလေး လှဲအိပ်လိုက်တော့တယ်။ တစာင်းလှဲအိပ်တော့မှပဲ ဂါဝန်က ဒုက္ခပေးတော့တာပဲ။ တင်းပါးပေါ်တဲ့အထိ လိပ်တတ်လာတာကြောင့် စောင်အောက်မှာ ဇင်မာ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေသည်။ ဒီကြားထဲ စောင်ကသေးတော့ နှစ်ယောက်ခြုံလို့မလောက်။ တစောင်း အနေအထားနဲ့ ဇင်မာဖင်ကြီး စောင်အပြင်ကို ပြူ းထွက်နေသည်။မီးပိတ်ထားလို့တော်ရော့မည်ဟုဇင်မာတွေး မိသည်။ပေါ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကြားမှာဇင်မာ စဖုတ်ကြီးက ပျူ းထွက်နေတာမဟုတ်လား။အဲဒိလိုလေးတွေးမိတော့ ဇင်မာ ရင်မှာ လှပ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ `အို……ငါဘာတွေ တွေးနေတာလဲ´ဟု ကိုယ့်ဘာသာပြောပြီး မောင့်ကိုသာတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖတ်ထားမိသည်။ ခဏနေတော့ ကိုသက်လွင် ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်လာပြီး။ ဇင်မာနောက်ကြောမှာ ဝင်အိပ်တယ်။

ဇင်မာ စိတ်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ကြောထဲကနေချမ်းစိမ်စိမ့် ဖြစ်လာတာကြောင့် မောင့်ကိုသာတိုး၍တိုး၍ဖတ်ထားမိတော့တယ်။ `ဒီမောင်တစ်ယောက်နဲ့ခတ်တော့တာပဲ´လို့ စိတ်ထဲကပြောမိလိုက်သည်။မောင်ကတော့ တုတ်တုတ်မျှမလှုတ်။ အိပ်မောကျ ကောင်းတုန်း။ ဇင်မာကတော့ ဘယ်လိုမှ မအိပ်နိုင်။ကိုယ့်ယောင်္ကျားကို ကိုယ်ကဖတ်အိပ်နေပြီး သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်က ဇင်မာ နောက်ကြောမှာကပ်အိပ်နေတာ။ ဇင်မာ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့များအိပ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။ ကိုသက်လွင် တစ်ယောက် ဇင်မာ ဘက်စောင်းအိပ်နေ တာလားမသိ သူ့ရဲ့အသက်ရှုလိုက်တိုင်းထွက်လာတဲ့ လေနွေးနွေးတွေက ဇင်မာ နားနောက်ကြောကို လာလာထိနေတယ်။အို ဒီအတိုင်းဆို ကိုသက်လွင် ဇင်မာ နောက်ကို ကပ်အိပ်နေတာပါလား။ဇင်မာကို ထိလုထိခင်ဖြစ်နေ ပြီလားမသိ။ဒါဆို စောင်အပြင်ကို ပျူ ထွက်နေတဲ့ မို့မောက် ဖုကြွနေတဲ့ဇင်မာ ဖင်ကြီး ဖင်ကြားမှာ ဖောင်းပြီး ဆူနေတဲ့ စဖုတ်ကြီး။ကိုသက်လွင် ဒီဘက်ကိုနည်းနည်း လောက်တိုးကပ်လာရင်ဖြင့်။ အို……ဇင်မာတွေးရင်း ဖင်စအိုဝ ကိုရှုံ့ပြီး စဖုတ်ကြီးကို တအားညှစ်လိုက်မိတော့သည်။ ညနေက မောင်ပြန်လာရင် အလိုးခံမယ် လို့တွေးပြီး ထန်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကြောင့် စဖုတ်ထဲမှာ အရည်ကထွက်ချင်ချင်။

အခုလို စဖုတ်ကို ညှစ်လိုက်မိတော့ စောင်ရည်တွေ တရွှဲရွှဲ ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။ဇင်မာ ယောင်ပြီး မောင့်လီးလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။လူရော လီးရော အိပ်မောကျနေတဲ့မောင်ကတော့ ဘာမှ သိမယ်မထင်။ ဇင်မာ နောက်ကြောမှာ လှုတ်လျှားသံကြားရတယ်။ အို……ကိုသက်လွင် သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တာပါလား။ ဟင်………ဇင်မာ ဆံပင်လေးတွေကို နောက်ကနေ ခပ်ဖွဖွလာနမ်းတယ်။ဇင်မာ စဖုတ်ကို ထပ်ညှစ်လိုက်မိပြန်တယ်။ မောင့်လီးကို လည်း တိုးပြီးဆုတ်လိုက်မိတယ်။ ဇင်မာ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ် တစ်ခုပဲရှိတော့သည်။ ဇင်မာလို အခြေအနေမျိုးမှာ ဘယ်လိုမိန်းမကရော အလိုးမခံချင်ပဲနေ နိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။ ဇင်မာဖင်ကြီးတွေကို နောက်ကို တိုးပြီးကောက်ထားမိသည်။ ပိုပြီးလည်း ကော့ထားလိုက်မိသည်။ဇင်မာ စဖုတ်ကြီး နောက်မှာပျူ းထွက်နေမယ်ဆိုတာ ဇင်မာ သိသည်။ ပြီးတော့ စောင်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲကျနေမယ်ဆိုတာလည်းဇင်မာ သိသည်။ ဒီအချိန် ကိုသက်လွင်လီးကြီးသာ နောက်ကနေ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် လျှောကနဲဝင်သွားမှာပဲဟ ဇင်မာတွေး နေမိသည်။ ကိုသက်လွင်က တစ်ဆင့်တတ်လာသည်။ဇင်မာ ပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွ တိုးနမ်းသည်။ပြီးတော့ နောက်ကြောကနေ ဇင်မာ ဖင်လုံးကြီးကို ပွတ်ပြီး စဖုတ် အကွဲကြောင်းတစ်လျေှက် လက်နဲ့ပွတ်ဆွဲနေပြန်သည်။

စောင်ရည်တွေရွှဲနေတာကြောင့် ကိုသက်လွင် လက်ချောင်းတစ်ခုလုံးစောင်ရည်တွေနဲ့ပေကြံ ကုန်သည်။ ကိုသက်လွင်က ဇင်မာရဲ့လက်သန်းလောက်ရှိတဲ့ စောင်စိကနေ ဖင်စအိုဝအထိ သူ့လက်ချောင်းကြီးတွေနဲ့ ပွတ်စွဲနေသည်။ဇင်မာ မောင့်လီးကို တိုးပြီး ဆုတ်ကိုင် ထားမိပြန်ပါသည်။ အသားချင်းထိတဲ့အထိ ဇင်မာ အနားကို ကိုသက်လွင်တိုး ကပ်လာသည်။သူ့လီးကြီးနဲ့ ဇင်မာဖင်ကြားကို လာထိသည်။ ပူနွေးနွေး အထိအတွေ့မှာ ဇင်မာလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ တိုးကော့ပေးလိုက်မိပြီး ပေါင်ကိုအနည်းငယ် ဟကာ စဖုတ်ကိုပြဲနိုင်သလောက်ပြဲအောင်ဖြဲကား ထားမိသည်။ ကိုသက်လွင်လီးကြီး ဇင်မာ စဖုတ်ထဲတဖြည်းဖြည်းတိုးဝင် လာသည်။အို………ကြီးလိုက်တဲ့လီးကြီး ဇင်မာ စဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်ပြီး အူတွေ အသဲတွေ အထိ လာထိသလိုတောင် ထင်မိတယ်။ဇင်မာ တစောင်းလေး အိပ်နေတာကြောင့် ကိုသက်လွင်လီးကို ဖျစ်ညှစ်ထားသလိုဖြစိနေပြီး စောင်ရည်တွေ ဒီလောက်ထွက်နေတာတောင် စဖုတ်ထဲမှာ လီးကြီးက စီးစီးပိုင်ပိုင်ဝင်နေသည်။ ဇင်မာ လည်း ဖင်ကိုနောက်ကို အားကုန်ပြစ်ထားပြီး ကိုသက်လွင် လိုးတာကို အလိုက်သင့်ခံနေတော့တယ်။

ကိုသက်လွင်က သူ့လီးကြီးကို ဇင်မာ စဖုတ်ထဲတဆုံးထိုး ထည့်လိုက် လီးဒစ်ဖျားပေါ်တဲ့အထိ ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လိုးနေရာကနေ အသက်ရှူ သံတွေ မြန်လာပြီး ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးညှောင့်လာသည်။ ဇင်မာလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်ဘက်ကော့ကော့ပြီး အလိုးခံနေရင်း နဲ့မောင့်လီးကို တိုးပြီးဆုပ်ကိုင်ထားပြန်တယ်။ ကိုသက်လွင်က ဇင်မာ ဂါဝန်ကိုအပေါ်ထိ စွဲမပြီး ဇင်မာနို့ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း အားရပါရ လိုးနေတော့သည်။ဇင်မာလည်း မောင့်လီးကို တိုး၍တိုး၍ ဆုပ်ကိုင်ရင်း နို့တစ်လုံးက ကိုသက်လွင်ညှစ်တာခံရင်း နောက်နို့တစ်လုံးက မောင့်ကြောကုန်းကို သွားထိနေရင်းနဲ့ ဇင်မာ့အနား တိုးကပ်ပြီး ဇင်မာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလားတဲ့ ကိုသက်လွင်ကို ရမ္မာတ်ဇောတွေနဲ့ပြန်လည်စုပ်နမ်းရင်း ဇင်မာဖင်ကြီးကို အားရပါးရ ပြန်လည်ကော့စောင့်နေမိပြီး ဇင်မာရော ကိုသက်လွင်ရော တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက်ကိုက်ပြီး စောက်ရည်နဲ့ လရည်တွေကို အတူတူပန်းထုတ်လိုက်ကြပါတော့တယ် ……… ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

အလိုက္သင့္ေနမိတယ္

ေဆာင္းဦးေပါက္ကာစ ညေနခင္းသည္ သာယာ ညြတ္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ေကာင္းကင္သည္တိမ္မၽွင္ တိမ္စတစ္ခ်ိဳ့ကလြဲၿပီး လင္းရွင္းေနေတာ့သည္။ အေမွာင္လည္းမဝင္ေရာက္ေသး။အလင္းေရာင္လည္း မဆုတ္သာေသးေပ။ေနဝန္းနီနီသည္လည္း ဟိုးးးမိုးကုတ္စက္ဝိုင္း အေနာက္ဘက္ယြန္းယြန္းဆီမွာ နစ္ျမႇုပ္ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးျဖစ္ေနသည္။ ဒီလို ေဆာင္းဦးေပါက္စ ညေနခင္းေတြကို ဇင္မာ အလြန္သေဘာက်သည္။ဒီလို ညေနခင္းရွုခင္းေတြကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ အၾကည္ဓါတ္ကေလး တလွပ္လွပ္တိုးဝင္ေနေတာ့သည္။ အိပ္တန္းျပန္ငွက္တို့သည္ ဇင္မာ ေခါင္းေပၚမွ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ နဲ႔ျပန္သန္းေနၾကသည္။ေဆာင္းဦးေပါက္ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလညႇင္းကေလးတို့သည္လည္း ဇင္မာ တစ္ကိုယ္လုံးကို ရစ္သိုင္းကာ က်ီဆယ္ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ထို လတ္ဆတ္တဲ့ေလညႇင္းကေလးေတြကို ဇင္မာ တစ္ဝႀကီးရွူ သြင္းလိုက္မိသည္။ႏွာေခါင္းထိပ္မွာ ေအးျမျမ အထိအေတြ႕ကို ဇင္မာ သေဘာအက်ႀကီး က်ေနေတာ့သည္။

`ဟဲ့…ကေလးေတြ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ လာအိမ္ထဲဝင္ၾက´လို့ေအာ္ လိုက္တဲ့ ေဘးခန္းက ေဒၚေဒၚျမင့္ အသံၾကားမွ မိုးစုန္းစုန္းခ်ပ္ မွန္းဇင္မာသိေတာ့သည္။မဟုတ္ရင္ ထိုင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အိမ္ေပါက္ဝမွာ ဘယ္ေလာက္ထိုင္ေနမိမယ္ မသိ။ ဇင္မာတို့က ၿခံဝန္းတစ္ခုထဲမွာ အေဆာင္ပုံစံ ေဆာက္ထားတဲ့ အခန္းတြဲမွာ ငွားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။အခန္းအားလုံး သုံးခန္း။ အလယ္ခန္းမွာ ေဒၚေဒၚျမင့္ တို့မိသားစု။ဘယ္ဘက္အစြန္ခန္းမွာ ညားကာစ လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ညာဘက္အစြန္ဆုံးမွာ ဇင္မာတို့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနၾကသည္။ အခန္းေတြက က်ည္းလြန္းလွသည္။ဆယ္ေပ ငါးေပ ခန္းေတြ အိပ္ယာလည္း ဒီေနရာ ထမင္းခ်က္လည္းဒီအခန္းက်ည္းေလး ထဲမွာပင္ျဖစ္သည္။အခုလိုေနရတာကို ဇင္မာ စိတ္ကုန္သည္။ တစ္ေန႔က်ရင္ကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလး တစ္လုံးေတာ့ ဝယ္နိုင္ ရမည္ဟုေတြးထားသည္။ဒါေၾကာင့္လည္း စီးတဲ့ေရဆည္တဲ့ ကန္သင္းဆိုသလို လင္ေတာ္ေမာင္ ရွာသမၽွ ရသမၽွ ပိုက္ဆံကိုခ်ိဳးၿခံေခၽြတာသည္။တစ္ခါတစ္ေလ ေမာင္ကေတာင္ `ငါ့မိန္းမရယ္ ေခၽြတာ တာလည္းေခၽြတာ တာေပါ့။

ကိုယ့္ဝမ္းဝေအာင္ ခါးလွေအာင္ေတာ့ ဝတ္ဦးစားဦးေပါ့ကြာ´ ဟုေျပာတတ္သည္။ဇင္မာ တို့မေခၽြတာလို့မျဖစ္။အခု သားသမီး မရွိေသးလို့။ေနာင္မ်ားမွာ သားသမီး ရလာရင္ျဖင့္ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ဇင္မာတို့မိသားစုဘယ္လိုေနၾကမလဲ။ အိုးးးဇင္မာေတြးေတာင္မေတြးၾကည့္ရဲဘူး။ခတ္ရခ်ည္ရဲ့ရွင္။ ဇင္မာ အိမ္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေတြးေနတာကို ရပ္ၿပီး နာရီကိုေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ည ၈နာရီေတာင္ေက်ာ္ပါေပါ့။ ေမာင့္ အတြက္ညစာျပင္ထားဖို့ အခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ ေမာင္က Taxi ေမာင္းျခင္းျဖစ္သည္။မနက္ေစာေစာထြက္ ညဆို ၉ နာရီေလာက္မွျပန္ေရာက္တတ္သည္။ ေမာင့္အတြက္ ထမင္းပြဲျပင္ၿပီး ဘာမွလုပ္စရာမရွိတာနဲ႔ အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနဖို့ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ေဘးခန္းက ေဒၚေဒၚျမင့္ ေယာကၤ်ားပန္းရံဆရာျပန္လာသံၾကားရသည္။ အိပ္ယာထဲလွဲမယ္လုပ္မွ ဇင္မာ သတိရမိသည္။ ဒီေန႔က ေသာၾကာေန႔။ဇင္မာတို့လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ရည္လူးၾကမယ့္ည။ဒီလိုေလးေတြးမိ႐ုံနဲ႔ ဇင္မာစိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ကေလး တိုးဝင္လာသည္။ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီလို ညမ်ိဳးေရာက္ဖို့ ေျခာက္ရက္ႀကီးမ်ားေတာင္ ဇင္မာေစာင့္ခဲ့ရတယ္မလား။

ဇင္မာရဲ့ေမာင္က စည္းကမ္း ႀကီးသည္။ညားကာစကေတာ့ ညတိုင္းမီးကုန္ယမ္းကုန္ ခ်စ္ရည္လူးၾကေပမယ့္ ၆ လေလာက္ၾကာေတာ့။ ေမာင္က စည္းကမ္းထုတ္လာသည္။တစ္ပါတ္ကိုေသာၾကာ ညတစ္ညထဲ အတူေနမည္ဟု သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဇင္မာလည္းသေဘာတူလိုက္ရသည္။မတူလို့လည္းမရ အေနၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ ေမာင့္လီးက သိပ္မလန္းခ်င္ေတာ့။ ဇင္မာ ပါးစပ္နဲ႔စုပ္ေပးတာေတာင္ မေတာင္လာေတာ့။ အရက္ေသာက္ ေဆးလိပ္ ေသာက္တာေၾကာင့္လည္းပါမည္။ ဒါေၾကာင့္လည္းေမာင္ရဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ဇင္မာ သေဘာ မတူလို့ မျဖစ္။ေမာင္မွ မလုပ္နိုင္တာ ဇင္မာ ဘာတတ္နိုင္မာ လည္းရွင္။ တစ္ပါတ္တစ္ေခါက္ေတာ့ ဇင္မာကို ပုံမွန္ လိုးေပး လုပ္ေပးပါသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ဟာ ဇင္မာရဲ့ ခ်စ္လင္ေလ။ဇင္မာ ခ်စ္လို့ယူထားတာေလ။ ဇင္မာကို ေမာင္လုံးဝ မလိုးေပးနိုင္ရင္လည္း ဇင္မာ ခ်စ္မွာပါပဲ။ အိုကြယ္…ေမာင္ေရ…ေမာင္ေရ… ေမာင့္ကို က်မ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လိုက္ရလည္းဆိုတာ သိရဲ့လားရွင့္။ အိပ္ယာထဲ လွဲမယ္ စိတ္ကူးၿပီးမွ ညအိပ္ ဝတ္စုံ တစ္ခါတည္း လဲထားမည္ဟု ဇင္မာဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

ညအိပ္ဝတ္စုံဆိုတာ တျခားမဟုတ္ ခရမ္းေရာင္ ဇာေပါက္ကေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္က်ပ္ဂါဝန္ျဖစ္သည္။ေမာင္က ဒီလို ဂါဝန္ေရာင္စုံ ငါးထည္ေလာက္ဝယ္ေပးထားသည္။ ဇင္မာ အဝတ္အစား အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ေဘာ္လီကအစ ခၽြတ္ၿပီး အဲဒီဂါဝန္တစ္ထည္ထဲဝတ္ထားလိုက္သည္။ ဂါဝန္ေအာက္မွာ ဇင္မာ ကိုယ္လုံးကေလးက ဖြံ့ဖြံ့ထြားထြား လွေနေတာ့သည္။ လက္ညႇိုးတစ္ေထာက္စာ ဇာေပါက္ကေလးေတြပါၿပီး ကိုယ္ၾကပ္လည္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဇင္မာရဲ့ဖြံ့ထြားေနတဲ့ ကိုယ္လုံးႀကီးက အေပါက္ကေလးေတြ ၾကားကေန ျပဴ ထြက္ေနျပန္သည္။ဒီလို ဝတ္စုံဝတ္ထားရင္ ေမာင္အလြန္ သေဘာက်တတ္သည္။`ငါ့မိန္းမ ဒီဝတ္စုံဝတ္လိုက္တိုင္း ေယာကၤ်ား လီးေတာင္လာေတာ့တာပဲကြာ´ဟုေျပာတတ္သည္။ ေမာင့္ေရွ႕မာ ဇင္မာရဲ့ လုံးဝန္းႀကီးထြားလွတဲ ဖင္ေလးကုန္းၿပီး ညဳတုတုေလး လုပ္ျပလိုက္တာနဲ႔ ေမာင့္လီး တကယ္ေတာင္လာတတ္သည္။ဒါေပမယ့္ ဇင္မာ စဖုတ္ေလးထဲ ေမာင့္လီးမထည့္ခင္ ၿပီးသြားတတ္တာ ဆိုးသည္။အမ်ားစုက ေမာင့္လီး ဇင္မာ စဖုတ္ထဲဝင္လို့ ေသြးေတာင္မပူေသးဘူး လက္ရည္ေတြ ပန္းထြက္ၿပီး ေမာင္ၿပီး သြားတတ္သည္။`ေတာင္းပန္ပါတယ္ မိန္းမရယ္။ ေမာင္ မထိန္းနိုင္ေတာ့လို့ပါ´ဟုေတာင္းပန္ တိုးလ်ိဳးေနတတ္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေမာင့္ကို သနားရျပန္သည္။

ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ။ ဇင္မာ မၿပီးလည္း ရွိပါေစေတာ့ေပါ့။ေမာင္ ေကာင္းတယ္။ ဇင္မာ စဖုတ္ေလးကိုစြဲတယ္ဆိုရင္ ၿပီးတာပါပဲ။တစ္ခါတစ္ေလ ေမာင္က ခ်စ္လိုက္တာ မိန္းမရယ္ဟုေျပာၿပီး ဇင္မာ ေပါင္ကို ျဖဲကားကာ ဇင္မာ စဖုတ္ကို တရွုံရွုံ နမ္းေနတတ္သည္။ ေမာင့္ဆီက ကာမ အရသာကို မရေပမယ့္အဲဒိလိုေလး ေမာင့္ရဲ့ခ်စ္ျပမွုေတြေၾကာင့္ ဇင္မာေက်နပ္ရပါသည္။ ဇင္မာ အိပ္ယာထဲ လွဲခ်လိုက္သည္။မလုံ႔တလုံ ဂါဝန္ေလးက ဆီးစပ္ အေပၚနား အထိလိပ္တတ္လာသည္။တစ္ေယာက္ တည္းမို့ ဇင္မာလည္း ျပန္ဆြဲခ်မေနေတာ့။ဇင္မာေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဒူးေထာင္လၽွက္သား ျဖဲကား လိုက္သည္။ ဇင္မာ စဖုတ္ေလးကို ျဖဲလိုက္သလိုျဖစ္သြားၿပီး စဖုတ္အေဝေလးမာ ေအးကနဲျဖစ္သြားသည္။ ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးရင္ ဇင္မာ စဖုတ္ေလးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္သည္။အိုးးစဖုတ္ေလးမွ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဇင္မာ ဟာက စဖုတ္ႀကီး။အေမႊးကိုေျပာင္ေအာင္ရိတ္ထားတာ ေၾကာင့္ စဖုတ္ႀကီးက အထင္းသားျပဲကားေနသည္။ ေမာင္ေရ ျမန္ျမန္ ျပန္လာပါေတာ့ ဇင္မာ စဖုတ္ႀကီးကို အဆင္သင့္ ျဖဲထားတယ္ရွင္ရယ္ ဟုစိတ္ထဲကေျပာမိသည္။

ဇင္မာ စဖုတ္ထဲကေန အရည္ေတြ စိမ့္ထြက္က်လာသည္။ စဖုတ္အဝကို လက္ညႇိုးနဲ႔သပ္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္အၾကည္ ခၽြဲျပစ္ျပစ္ေလးေတြ။ ဇင္မာ မေနနိုင္ေတာ့ အလိုးခံခ်င္စိတ္ကေၾကာင့္ ေမာင့္ကိုသာ တေမ်ာ္ေမၽွာ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေမာင္ေရ…ဇင္မာကို လိုးေညႇာင့္ပါေတာ့လား။ လီးႀကီးႀကီးနဲ႔လိုးေညႇာင့္ပါေတာ့လား။ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ လိုးေညႇာင့္ပါေတာ့လား ရွင္ရယ္။ ေျပာသာေျပာရတာ ေမာင့္လီးက ဇင္မာ လက္မေလာက္သာ။ ဇင္မာ စဖုတ္ထဲ ထည့္တာနဲ႔တန္းၿပီးတာကို ေတြးၿပီး ဇင္မာ စိတ္အေမာႀကီး ေမာသြားမိသည္။ ဇင္မာ စဖုတ္က ႀကီးသမွ သိပ္ႀကီးတာ။ တင္ပဆုံႀကီးတာေၾကာင့္မ်ားလား။ ဇင္မာ မေတြးတတ္ေတာ့။ေကာ့ေကာက္လုံးဝန္းေနတဲ့ ဖင္လုံးႀကီးေတြ ကိုယ့္ဘာသာ လက္နဲ႔ပင့္မၿပီးပါးစပ္နဲ႔ေတာင္ ျပန္စုပ္လို့ရတဲ့ နို့ႀကီးေတြ လက္သန္းလက္တစ္ဆစ္ေလာက္ ရွိမယ့္ ေစာက္စိႀကီးနဲ႔ ဒီစဖုတ္အႀကီးႀကီးကို ေမာင္လီးေလးနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား အားရနိုင္ပါ့မလဲရွင္တို့ရယ္။ဇင္မာ ဒူးေကြးၿပီး ေဘးတစ္ေစာင္းေလးမ်ား အိပ္ေနရင္ေလ ဇင္မာ စဖုတ္က ေနာက္မွာ ေဖာင္းၿပီး ျပဴ ထြက္ေနတာ။ အဲဒိလို ပုံစံနဲ႔မ်ား ေမာင္တတ္လိုးရင္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေစာင့္ ၿပီးတာနဲ႔ေမာင္ လက္ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာေတာ့တာပဲ။ ရင္ေမာရပါလား ေမာင္ရယ္။

ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ။ ခ်စ္တဲ့စိတ္ တစ္ခုထဲနဲ႔ ဇင္မာ အလိုဆႏၶကို ျမဳသိပ္ထားပါတယ္ ေမာင္။ၿပီးေတာ့ ဇင္မာက ေမာင့္မိန္းမေလ။ ဇင္မာ ကို ေမာင္တစ္ေယာက္ပဲပိုင္တယ္။ တျခား ဘယ္သူမွ ဇင္မာကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မထိေစရဘူး။ ေဘးခန္းက ေဒၚေဒၚျမင့္တို့ေဟာက္သံၾကားေတာ့ ဇင္မာ နာရီကို အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ဟင္ ဇင္မာ အေတြးလြန္ေနလိုက္တာ ၁၁ နာရီေတာင္ ထိုးပါေကာလား။ေမာင္လည္းျပန္မလာေသး။ ေမာင္တစ္ေယာက္အရက္မ်ားေသာက္ေနတာလား။ ဇင္မာ စိတ္ပူသြားသည္။အရက္ေသာက္ၿပီးရင္ ေမာင္က ကုလားေသ ကုလားေမာအိပ္တာ။ဇင္မာကို လိုးဖို့ေနေနသာသာ ဆင္တတ္နင္းရင္ေတာင္ နိုးမွာမဟုတ္ဘူး။ဒီေန႔ဘယ္လိုျဖစ္တာ ပါလိမ့္။ေမာင္က ညတိုင္းေသာက္တတ္ေပမယ့္ ဒီလိုညဆို မေသာက္ဘဲေစာေစာ ျပန္လာတတ္သည္။ ေမာင္ အရက္ေသာက္မလာပါေစနဲ႔လို့သာ ဇင္မာ ႀကိတ္ဆုေတာင္းမိသည္။တစ္ပါတ္မွတစ္ညေလး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးၾကတာကိုေတာ့ ဇင္မာ လက္လႊတ္မခံနိုင္ပါ။ `မိန္းမေရ တံခါးဖြင့္ပါဦးကြာ´ ေမာင္ျပန္လာၿပီ။ဇင္မာ ဆုေတာင္းမျပည့္။ ေမာင့္အသံက အေတာ္ကို မူးေနတဲ့အသံေပါက္ေနသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေသာက္လာတယ္မသိ။

ဇင္မာလည္း အိပ္ယာထဲမွ ခပ္ျမန္ျမန္ ထၿပီး တံခါးသြားဖြင့္လိုက္သည္။ ေမာင္က အေတာ္ကိုမူးေနၿပီ။လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္း မေလၽွာက္နိုင္ေတာ့။ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းကို သက္လြင္က ေဘးကတြဲလာရသည္။ ဇင္မာကို ျမင္ေတာ့ ေမာင္က `ငါ့မိန္းမေလးကို ငါခ်စ္လိုက္တာ ကြာ´ဟုေျပာၿပီး ဇင္မာကိုလွမ္းဖတ္သည္။ဇင္မာလည္း ေမာင့္ကို အလိုက္သင့္တြဲၿပီး အိမ္ထဲဆြဲေခၚလာရသည္။ `ေမာင္ရယ္ ဘာလို့အဲ့ေလာက္ေတာင္ေသာက္လာတာလဲ´လို့ ဆူလိုက္ ပူလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မေျပာရက္။ `ေမာင္ ထမင္းစားေတာ့ မလား´ဟုသာေမးမိသည္။ `မစားေတာ့ဘူး မိန္းမေရ ဒီေန႔ကိုသက္လြင္ႀကီး သူ႔ကားေရာင္း ထြက္လို့ ေအာင္ပြဲခံလာတာ။သူ႔ကားေရာင္းလိုက္ေတာ့ ေမာင့္ကားနဲ႔ပဲ ျပန္လိုက္လာတာ။ဒီည အိမ္မွာ အိပ္လိမ့္မယ္။ လာ ကို သက္လြင္ထိုင္။´ဟုေျပာၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဟင္………ေမာင္ကေတာ့ မူးမူးနဲ႔ေျပာခ်လိုက္ေပမယ့္။ ဇင္မာ မ်က္လုံးပ်ဴ းၿပီး။ေခါင္းအေတာ္ႀကီးသြားသည္။ ဒီအခန္းထဲမွာ ဇင္မာ တို့လင္မယားနဲ႔ ကိုသက္လြင္ ဘယ္လိုအိပ္ၾကမလဲ။အခုေတာင္ သုံးေယာက္သား အိပ္ယာေပၚတတ္ထိုင္ေနၾကရတာ။ေနရာ အပိုမွ မရွိတာ။

ဇင္မာ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကိုသက္လြင္ဆိုတာလည္း တျခားသူမဟုတ္။ ေမာင့္ရဲ့အရင္းဆုံးသူငယ္ခ်င္း။ Taxi ေလာကမွာ တြဲဖက္။ ဇင္မာနဲ႔လည္းအေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနသည္။အရင္ကလည္း အိမ္လိုက္လာဖူးေပမယ့္ ေမာင္နဲ႔ ေသာက္စားၿပီးျပန္တာပဲ။ အခုလို တစ္ခါမွ ညမအိပ္ဖူး။ဇင္မာ သက္ပ်င္းေမာႀကီးခ်မိသည္။ `ဘယ္လိုလုပ္သင့္ေတာ္မွာလည္းေမာင္ရယ္` လို့ေျပာခ်င္ ေပမယ့္ ကိုသက္လြင္ေရ့မွာမို့ အားနာတာနဲ႔ေျပာမထြက္။ ေမာင္ကလည္းအေတာ္ကေလးမူးေနတာေၾကာင့္ေျပာလို့ ရမယ့္ပုံမေပၚ။ကိုသက္လြင္လည္းမူးေနေပမယ့္ ေမာင့္ေလာက္ေတာ့ မဆိုးေသး။ `ကဲ ကိုသက္လြင္ မျပန္နဲ႔ေတာ့ ကားလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီမာပဲ ၾကဳံရာဝင္အိပ္ၿပီး မနက္မွ က်ေနာ္လိုက္ပို့ေပးမယ္´ဟုေျပာ ၿပီး အိပ္ယာထဲလွဲခ်လိုက္သည္။ ဇင္မာမွာသာမ်က္လုံးပ်ဴ းမ်က္စံပ်ဴ းနဲ႔ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။ ကိုသက္လြင္ကိုေျပာၿပီး ျပန္ခိုင္းလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္လိုျပန္မလဲ။ဇင္မာ စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ၿပီ `အိမ္က က်ည္းေတာ့ အားနာလိုက္တာရွင္´ဟုေျပာၿပီး ကိုသက္လြင္ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုသက္လြင္က `ဟာ ရပါတယ္ ဇင္မာရယ္ က်ေနာ္ကသာအားနာေနတာ။ ဘယ္လိုမွမတတ္နိုင္တာရယ္ေၾကာင့္ပါဗ်ာ´ဟုေျပာၿပီး ဇင္မာ တစ္ကိုယ္လုံးကိုသိမ္းက်ဳံးၾကည့္ေနသည္။

ၿပီးမွအားနာသြားဟန္နဲ႔မ်က္နာကိုတျခားဖက္လွည့္သြားသည္။ အို………ဇင္မာ တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူသြားတယ္။ ရွက္လိုက္တာလည္းေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။မ်က္နာကိုသာ တစ္ေနရာသြားဖြက္ထားလိုက္ခ်င္သည္။ ဇင္မာ ဝတ္ထားတာ ဇာအေပါက္ေတြနဲ႔ ဂါဝန္ အၾကပ္။ ေအာက္မွာလည္း ဂါဝန္က လိပ္တတ္ေနတာေၾကာင့္ စဖုတ္ေလး ေပၚလုေပၚခင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေစာနက စိတ္ရွုတ္တာေရာ ေဇာကပ္ေနတာေရာေၾကာင့္ သတိမထားမလိုက္။ေမာင္ျပန္လာရင္ အေမာေျပ ၾကည့္ဖို့ ဝတ္ထားတာကို အခုေတာ့ ကိုသက္လြင္………… ဇင္မာ ရွက္လိုက္တာေလ။ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္းငုံ႔ထားမိလိုက္သည္။ ဘာမွ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ေတာ့။ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္ လာသည္။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဇာအေပါက္ေတြၾကား ကေန နိုးလုံးႀကီးေတြက ပ်ဴ ျပဲ ထြက္ေနသည္။ႀကီးမား ေတာင့္တင္းတဲ့ ေပါင္လုံးေဖြးေဖြးႀကီးေတြက အထင္းသား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ရင္းရွက္ဖူးတာ ဒီတစ္ခါပဲရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ မီးထပိတ္လိုက္မယ္ေနာ္ဟုေျပာၿပီး။ ကိုသက္လြင္ထသည္။ဇင္မာေလး ကိုသက္လြင္ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို့ ထိုင္ေတာင္ကန္ေတာ့လိုက္ခ်င္သည္။

ကိုယ့္ရဲ့နေမာ္နမဲနိုင္တာကိုေတြးၿပီး ရွက္ကလဲရွက္။ ေဒါသလည္းထြက္မိတယ္။ ကိုသက္လြင္မီးပိတ္ၿပီးတာနဲ႔ ဇင္မာ ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး ေမာင့္ေဘးမွာ လွဲအိပ္လိုက္တယ္။ေစာင္တထည္ကိုယူၿပီးေမာင္နဲ႔အတူျခဳံလိုက္တယ္။ အခုမွ သတိထားမိတာက ေမာင္က နံရံဘက္ကိုလွည့္ၿပီး နံရံနားမွာကပ္အိပ္ေနတာပဲ။ ေမာင့္ကိုမႏွိုးခ်င္တာနဲ႔ ဇင္မာလည္းေမာင့္ဘက္ကိုေစာင္းၿပီး ေနာက္ေၾကာကေန ေမာင့္ကိုလွမ္းဖတ္ၿပီး တေစာင္းေလး လွဲအိပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ တစာင္းလွဲအိပ္ေတာ့မွပဲ ဂါဝန္က ဒုကၡေပးေတာ့တာပဲ။ တင္းပါးေပၚတဲ့အထိ လိပ္တတ္လာတာေၾကာင့္ ေစာင္ေအာက္မွာ ဇင္မာ ဖင္တုံးလုံးျဖစ္ေနသည္။ ဒီၾကားထဲ ေစာင္ကေသးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ျခဳံလို့မေလာက္။ တေစာင္း အေနအထားနဲ႔ ဇင္မာဖင္ႀကီး ေစာင္အျပင္ကို ျပဴ းထြက္ေနသည္။မီးပိတ္ထားလို့ေတာ္ေရာ့မည္ဟုဇင္မာေတြး မိသည္။ေပၚေနတဲ့ ဖင္လုံးႀကီးၾကားမွာဇင္မာ စဖုတ္ႀကီးက ပ်ဴ းထြက္ေနတာမဟုတ္လား။အဲဒိလိုေလးေတြးမိေတာ့ ဇင္မာ ရင္မွာ လွပ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ `အို……ငါဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ´ဟု ကိုယ့္ဘာသာေျပာၿပီး ေမာင့္ကိုသာတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖတ္ထားမိသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုသက္လြင္ ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္လာၿပီး။ ဇင္မာေနာက္ေၾကာမွာ ဝင္အိပ္တယ္။

ဇင္မာ စိတ္ထဲမွာ လွိုက္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေၾကာထဲကေနခ်မ္းစိမ္စိမ့္ ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ေမာင့္ကိုသာတိုး၍တိုး၍ဖတ္ထားမိေတာ့တယ္။ `ဒီေမာင္တစ္ေယာက္နဲ႔ခတ္ေတာ့တာပဲ´လို့ စိတ္ထဲကေျပာမိလိုက္သည္။ေမာင္ကေတာ့ တုတ္တုတ္မၽွမလွုတ္။ အိပ္ေမာက် ေကာင္းတုန္း။ ဇင္မာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မအိပ္နိုင္။ကိုယ့္ေယာကၤ်ားကို ကိုယ္ကဖတ္အိပ္ေနၿပီး သူစိမ္းေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္က ဇင္မာ ေနာက္ေၾကာမွာကပ္အိပ္ေနတာ။ ဇင္မာ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ားအိပ္ေပ်ာ္နိုင္ပါ့မလဲရွင္တို့ရယ္။ ကိုသက္လြင္ တစ္ေယာက္ ဇင္မာ ဘက္ေစာင္းအိပ္ေန တာလားမသိ သူ႔ရဲ့အသက္ရွုလိုက္တိုင္းထြက္လာတဲ့ ေလေႏြးေႏြးေတြက ဇင္မာ နားေနာက္ေၾကာကို လာလာထိေနတယ္။အို ဒီအတိုင္းဆို ကိုသက္လြင္ ဇင္မာ ေနာက္ကို ကပ္အိပ္ေနတာပါလား။ဇင္မာကို ထိလုထိခင္ျဖစ္ေန ၿပီလားမသိ။ဒါဆို ေစာင္အျပင္ကို ပ်ဴ ထြက္ေနတဲ့ မို့ေမာက္ ဖုႂကြေနတဲ့ဇင္မာ ဖင္ႀကီး ဖင္ၾကားမွာ ေဖာင္းၿပီး ဆူေနတဲ့ စဖုတ္ႀကီး။ကိုသက္လြင္ ဒီဘက္ကိုနည္းနည္း ေလာက္တိုးကပ္လာရင္ျဖင့္။ အို……ဇင္မာေတြးရင္း ဖင္စအိုဝ ကိုရွုံ႔ၿပီး စဖုတ္ႀကီးကို တအားညႇစ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ညေနက ေမာင္ျပန္လာရင္ အလိုးခံမယ္ လို့ေတြးၿပီး ထန္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ စဖုတ္ထဲမွာ အရည္ကထြက္ခ်င္ခ်င္။

အခုလို စဖုတ္ကို ညႇစ္လိုက္မိေတာ့ ေစာင္ရည္ေတြ တရႊဲရႊဲ ထြက္က်လာပါေတာ့တယ္။ဇင္မာ ေယာင္ၿပီး ေမာင့္လီးေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိတယ္။လူေရာ လီးေရာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ေမာင္ကေတာ့ ဘာမွ သိမယ္မထင္။ ဇင္မာ ေနာက္ေၾကာမွာ လွုတ္လၽွားသံၾကားရတယ္။ အို……ကိုသက္လြင္ သူ႔ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္တာပါလား။ ဟင္………ဇင္မာ ဆံပင္ေလးေတြကို ေနာက္ကေန ခပ္ဖြဖြလာနမ္းတယ္။ဇင္မာ စဖုတ္ကို ထပ္ညႇစ္လိုက္မိျပန္တယ္။ ေမာင့္လီးကို လည္း တိုးၿပီးဆုတ္လိုက္မိတယ္။ ဇင္မာ မေနနိုင္ေတာ့ အလိုးခံခ်င္စိတ္ တစ္ခုပဲရွိေတာ့သည္။ ဇင္မာလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုမိန္းမကေရာ အလိုးမခံခ်င္ပဲေန နိုင္ပါ့မလဲရွင္တို့ရယ္။ ဇင္မာဖင္ႀကီးေတြကို ေနာက္ကို တိုးၿပီးေကာက္ထားမိသည္။ ပိုၿပီးလည္း ေကာ့ထားလိုက္မိသည္။ဇင္မာ စဖုတ္ႀကီး ေနာက္မွာပ်ဴ းထြက္ေနမယ္ဆိုတာ ဇင္မာ သိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေစာင္ရည္ေတြနဲ႔ ရႊဲက်ေနမယ္ဆိုတာလည္းဇင္မာ သိသည္။ ဒီအခ်ိန္ ကိုသက္လြင္လီးႀကီးသာ ေနာက္ကေန ထိုးသြင္းလိုက္ရင္ ေလၽွာကနဲဝင္သြားမွာပဲဟ ဇင္မာေတြး ေနမိသည္။ ကိုသက္လြင္က တစ္ဆင့္တတ္လာသည္။ဇင္မာ ပါးေလးကို ခပ္ဖြဖြ တိုးနမ္းသည္။ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေၾကာကေန ဇင္မာ ဖင္လုံးႀကီးကို ပြတ္ၿပီး စဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွက္ လက္နဲ႔ပြတ္ဆြဲေနျပန္သည္။

ေစာင္ရည္ေတြရႊဲေနတာေၾကာင့္ ကိုသက္လြင္ လက္ေခ်ာင္းတစ္ခုလုံးေစာင္ရည္ေတြနဲ႔ေပႀကံ ကုန္သည္။ ကိုသက္လြင္က ဇင္မာရဲ့လက္သန္းေလာက္ရွိတဲ့ ေစာင္စိကေန ဖင္စအိုဝအထိ သူ႔လက္ေခ်ာင္းႀကီးေတြနဲ႔ ပြတ္စြဲေနသည္။ဇင္မာ ေမာင့္လီးကို တိုးၿပီး ဆုတ္ကိုင္ ထားမိျပန္ပါသည္။ အသားခ်င္းထိတဲ့အထိ ဇင္မာ အနားကို ကိုသက္လြင္တိုး ကပ္လာသည္။သူ႔လီးႀကီးနဲ႔ ဇင္မာဖင္ၾကားကို လာထိသည္။ ပူေႏြးေႏြး အထိအေတြ႕မွာ ဇင္မာလည္း ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို့ တိုးေကာ့ေပးလိုက္မိၿပီး ေပါင္ကိုအနည္းငယ္ ဟကာ စဖုတ္ကိုျပဲနိုင္သေလာက္ျပဲေအာင္ျဖဲကား ထားမိသည္။ ကိုသက္လြင္လီးႀကီး ဇင္မာ စဖုတ္ထဲတျဖည္းျဖည္းတိုးဝင္ လာသည္။အို………ႀကီးလိုက္တဲ့လီးႀကီး ဇင္မာ စဖုတ္ထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ၿပီး အူေတြ အသဲေတြ အထိ လာထိသလိုေတာင္ ထင္မိတယ္။ဇင္မာ တေစာင္းေလး အိပ္ေနတာေၾကာင့္ ကိုသက္လြင္လီးကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားသလိုျဖစိေနၿပီး ေစာင္ရည္ေတြ ဒီေလာက္ထြက္ေနတာေတာင္ စဖုတ္ထဲမွာ လီးႀကီးက စီးစီးပိုင္ပိုင္ဝင္ေနသည္။ ဇင္မာ လည္း ဖင္ကိုေနာက္ကို အားကုန္ျပစ္ထားၿပီး ကိုသက္လြင္ လိုးတာကို အလိုက္သင့္ခံေနေတာ့တယ္။

ကိုသက္လြင္က သူ႔လီးႀကီးကို ဇင္မာ စဖုတ္ထဲတဆုံးထိုး ထည့္လိုက္ လီးဒစ္ဖ်ားေပၚတဲ့အထိ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ လိုးေနရာကေန အသက္ရွူ သံေတြ ျမန္လာၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လိုးေညႇာင့္လာသည္။ ဇင္မာလည္း ဖင္ႀကီးကို ေနာက္ဘက္ေကာ့ေကာ့ၿပီး အလိုးခံေနရင္း နဲ႔ေမာင့္လီးကို တိုးၿပီးဆုပ္ကိုင္ထားျပန္တယ္။ ကိုသက္လြင္က ဇင္မာ ဂါဝန္ကိုအေပၚထိ စြဲမၿပီး ဇင္မာနို့ႀကီးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း အားရပါရ လိုးေနေတာ့သည္။ဇင္မာလည္း ေမာင့္လီးကို တိုး၍တိုး၍ ဆုပ္ကိုင္ရင္း နို့တစ္လုံးက ကိုသက္လြင္ညႇစ္တာခံရင္း ေနာက္နို့တစ္လုံးက ေမာင့္ေၾကာကုန္းကို သြားထိေနရင္းနဲ႔ ဇင္မာ့အနား တိုးကပ္ၿပီး ဇင္မာ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းလားတဲ့ ကိုသက္လြင္ကို ရမၼာတ္ေဇာေတြနဲ႔ျပန္လည္စုပ္နမ္းရင္း ဇင္မာဖင္ႀကီးကို အားရပါးရ ျပန္လည္ေကာ့ေစာင့္ေနမိၿပီး ဇင္မာေရာ ကိုသက္လြင္ေရာ တစ္ေယာက္ႏွုတ္ခမ္းကို တစ္ေယာက္ကိုက္ၿပီး ေစာက္ရည္နဲ႔ လရည္ေတြကို အတူတူပန္းထုတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္ ……… ျပီးပါျပီ။