ကြီးတာသေးတာ အရေးမကြီးပါဘူးမောင် (စ/ဆုံး)
အော်……ကိုလတ်ဇင်လား…..ဘယ်သူမှမရောက်ကြသေးဘူး စပယ်ပဲရောက်သေးတာ” အလိုက်သင့်ပြန်ဖြေရင်းသူ့ကိုအကဲခတ်ကြည့်လိုက်တယ်။သူက အွန်လိုင်းကနေ ခင်မင်ခဲ့တဲ့ ကျွန်မသူငယ်ချင်းပါ။ မနေ့တနေ့ကမှ နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်ပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့ဖို့ ချိန်းထားလို့ ကျွန်မလည်း ဒီဆိုင်ကိုရောက်နေတာ။ ဓာတ်ပုံတွေမြင်ဖူးထားပေမဲ့ ရုတ်တရက်အပြင်မှာဆိုတော့ ကျွန်မဘယ်မှတ်မိပါ့မလဲ။
သူကတော့ ကျွန်မကို တန်းပြီးမှတ်မိတဲ့အပြင် အရင်တည်းက အပြင်မှာခင်ဖူးတဲ့သူငယ်ချင်းလို ရင်းရင်းနှီးနှီးစကားတွေဘာတွေပြောရင်း အေးဆေးပါပဲ။ နှစ်ယောက်သား မှာထားတဲ့အအေးတွေရတော့ စားပွဲတစ်ခုမှာဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ “ဟဲဟဲ ကိုလတ်ဇင်က စပယ့်ကို တန်းမှတ်မိတာပဲနော်…စပယ်က မှတ်မိဝူးတော့်” စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ကျွန်မပြောတော့ သူက “ မှတ်မိတာပေါ့ဟ ဓာတ်ပုံတွေဒီလောက်မြင်ဖူးနေတာ နင်ကအပြင်မှာလည်း ဒီရုပ်ပဲကို “ ကျွန်မရှက်ပြုံးလေးပြုံးမိတယ်။
အွန်ုလိုင်းမှာဓာတ်ပုံတင်ရင် လှလှပပပြင်ဆင်ပြီး ရိုက် ပြီးတော့မှအလှဆုံးပုံကိုရွေးပြီးတင်တာလေ။ အဲတာကိုအပြင်နဲ့တူတူပဲပြောတော့ပျော်တာပေါ့နော် ။ခနကြာတော့ ချိန်းထားတဲ့သူငယ်ချင်းတွေရောက်လာပြီမို့ ကျွန်မတို့ အင်းလျားကန်ဘောင်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေက ခြောက်ယောက် ခုနစ်ယောက်လောက်တော့ရှိတယ်။ အားလုံးက ကျွန်မနဲ့ အပြင်မှာရင်းနှီးပြီးသားတွေပါ။ ကိုလတ်ဇင်တစ်ယောက်ကိုပဲ…ခုမှတွေ့ဖူးကြတာလေ။ ဒါပေမဲ့ အွန်လိုင်းမှာ ရင်းနှီးပြီးသားသူတွေဆိုတော့ အပြင်မှာလည်း ပြောမနာဆိုမနာတွေပဲ။ သူငယ်ချင်းတွေက နင့်ကိုကို မပါဘူးလား….လို့ ကျွန်မကိုမေးကြတယ်။
ကျွန်မလည်း သူကနယ်မှာနေတာဖြစ်တဲ့အကြောင်း တစ်ခါတလေမှ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရန်ကုန်ကိုလာတာဖြစ်ကြောင်း တစ်ယောက်လာမေးလိုက်ရှင်းပြလိုက်နဲ့ စိတ်တောင်ညစ်လာတယ် တကယ်။ကန်ဘောင်မှာ မုန့်စားလိုက် စကားပြောလိုက် လမ်းလျှောက်လိုက်လုပ်ကြပြီးတော့ အိမ်ပြန်ကြဖို့ အချိန်ရောက်တော့ လမ်းကြောင်းတူတဲ့သူတွေ စုပြီး တက်ဆီ ငှားဖို့ မေးကြတယ်။ ကိုလတ်ဇင်ရယ်၊ နောက်ထပ် ကျွန်မသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရယ်က ပြန်မဲ့လမ်းတူတော့သုံးယောက်သား တက်ဆီ နဲ့အတူပြန်လာကြတယ်။ ပြောရအုံးမယ် အဲဒီသူငယ်ချင်းကောင်လေးကလည်း ခင်တာသိပ်မကြာသေးပေမဲ့ ငယ်ပေါင်းလိုပေါင်းတာ။
သူကလည်း ရည်းစားထည်လဲတွဲ ကိုယ်ကလည်း ရည်းစားနဲ့ဆိုပေမဲ့ တွေ့ကြရင် ချစ်ရယ် သဲရယ်ဆိုပြီး ပါးလေးကိုင်လိုက် မေးလေးကိုင်လိုက် လက်လေးတွဲလိုက်နဲ့ လုပ်နေကြတာ။ ကိုကိုကလည်း အဲဒါမျိုး အရမ်းသဝန်တိုတတ်တာလေ။ အဲဒီကောင်တွေနဲ့မပေါင်းနဲ့လို့မပြောရုံတမယ်ပဲ။ ကျွန်မကလည်း တားလေ အရွဲ့တိုက်လေသမားဆိုတော့ ကိုကိုက လေပြေလေးထိုးထိုးပြီးပြောရှာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ကျွန်မတို့က ရိုးရိုးသားသားပေါင်းတာလေ။ ဘာအကန့်မှမရှိဘူး။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်လုံတော့ ကျွန်မသူတို့နဲ့ သွားတွေ့တိုင်း ကိုကို့ကို ပြောပြပါတယ်။
သူသံသယမဖြစ်ပေမဲ့ ဖုန်းတွေတဂွမ်ဂွမ်ဆက်ပြီး မပြန်သေးဘူးလား…အခုဘယ်မှာလဲ…နောက်ကျနေပြီ အိမ်မပြန်သေးဘူးလား ဘာညာနဲ့ ဂျစ်တိုက်တာမျိုးတွေတော့ ခံရတာပေါ့။ ဇာတ်ရည်လည်အောင် နဲနဲရှင်းပြထားအုံးမယ်။ ကျွန်မနာမည်က စပယ်ပွင့်ဝါ ပါ။ အသက်၂၀ကျော်လောက် ရှိပြီး လောလောဆယ် ကုပဏီ တစ်ခုမှာအလုပ်လုပ်နေတယ်။ ကျွန်မစာဝင်ဝင်ရေးဖြစ်တဲ့ ဂရု လေးတစ်ခုရှိပါတယ်။ အဲဒီကနေ တဆင့် သူငယ်ချင်းတွေရပြီး ကိုယ့်အနီးအနားမှာနေတဲ့သူတွေဖြစ်နေရင် အပြင်မှာလည်း မြင်ဖူးအောင် ဆုံဖို့ ချိန်းကြတာပေါ့။
ကိုကိုကလည်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ရန်ကုန်တက်လာတဲ့အချိန်နဲ့ကြုံနေတာနဲ့ တွေ့ဖြစ်ကြတာပါ။ အမှန်ဆိုအွန်လိုင်းမှာက သူနဲ့ကျွန်မသိပ်မခင်ဘူး။ စကားတောင်မပြောဖူးဘူး။ အပြင်မှာတွေ့တော့လည်းအဲတိုင်းပါပဲ။ သူကစကားသိပ် မပြောပါဘူး။ ကျွန်မလည်း တခြားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့စနောက်နေတာနဲ့ သတိတောင်မထားမိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူက အဲဒီကတည်းက ကျွန်မကိုသဘောကျသွားပုံရတယ်။နောက်ရက်တွေကျတော့ စကားလာလာပြောတယ်။
သိပ်တောင်မကြာလိုက်ပါဘူး။ ရည်းစားစကားပြောတော့တာပဲ။ အမှန်တိုင်းပြောရရင် သူကကျွန်မကြိုက်တဲ့ပုံစံမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါက ရုပ်ရည်ပိုင်းကိုပြောတာ။ စိတ်ဓာတ်ပိုင်းကျတော့လည်း ခုမှစသိတဲ့သူဆိုတော့ ကောင်းတယ် ဆိုးတယ် မခွဲခြားနိုင်သေးဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းက ကျွန်မမှာပြသနာတစ်ခုတက်နေတယ်။ အဲဒါဘာလဲဆိုတော့ ကျွန်မနဲ့အရမ်းခင်တဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း ဖြစ်တဲ့ ဇော်ဇော်နဲ့ မထင်မှတ်ပဲရည်းစားတွေဖြစ်သွားတာပါ။ ကျွန်မသူ့ကို မချစ်ဖူး။
သူကကျွန်မကို ကြိုက်နေတာ ကြာလှပြီ။ ပြောရရင် အလယ်တန်းကတည်းကပါ။ ဇော်ဇော်နဲ့ ကျွန်မက ငယ်သူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့ ပြောမနာဆိုမနာ အတွင်းသိအစင်းသိတွေ ပြီးတော့အဲဒီတုန်းက စိတ်ကလည်း တအားညစ်နေတဲ့အချိန်….အရက်သောက်ချင်တယ်ဆိုပြီး သူ့ကိုခေါ်သောက်ရင်းဖြစ်ကုန်တာ။ မူးလာတော့ သူက ဖွင့်ပြောပြီး ကျွန်မကလည်း……..အမှန်တိုင်းပြောရရင် သိပ်တောင်မမှတ်မိတော့ဘူး။ ဘာတွေပြောခဲ့မိလည်းဆိုတာ…အဖြေပေးမိလား မပေးမိလားလည်းမမှတ်မိဘူး။ သူကအတင်းဖက်ပြီးကစ်ဆင်တွေဆွဲတာတော့ မှတ်မိတယ်။
ဒါပေမဲ့ သူကအဲ့လောက်နဲ့ရပ်ပြီး ကျွန်မကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးပါတယ်။ နောက်နေ့ကျတော့ ဘာဖြစ်မှန်းတောင်ကျွန်မမမှတ်မိဘူး။ ဇော်ဇော်ကတော့ ကျွန်မကိုသူ့ရည်းစားအဖြစ် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီးမှတ်ယူလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာပျားတုပ်တော့တာပဲ။ ကျွန်မ တကယ်ဆိုးပါတယ်။ ကျွန်မစိတ်တွေကအရမ်းကိုလေလွင့် နေချိန်မှာ အရက်ကိုဖိသောက်တယ်။ သောက်တော့ ဇော်ဇော်နဲ့ခုလိုတွေ မှားကုန်တယ်။ အရင်က ဖြူစင်ခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းသံယောဇဉ်လေးက အဲဒီတစ်ရက်နဲ့တင် ရေစုန်မျောတော့တာပါပဲ။
ဇော်ဇော် တစ်ယောက်ကတော့ အရမ်းကိုပျော်ပြီး သူ့အလုပ်ကသူတွေနဲ့တောင်ကျွန်မကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သေးတယ်။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင်ကျွန်မက အရမ်းချစ်ခဲ့တဲ့ချစ်သူတစ်ယောက်ရဲ့ ရက်ရက်စက်စက်တဖက်သတ်လမ်းခွဲခြင်းကို ခံရပြီးတဲ့နောက်မှာ ဘယ်ယောကျ်ားရဲ့အချစ်ကိုမှအယုံအကြည်မရှိတော့တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပါ။ အီစီကလီတွေလျှောက်ထားရင်း စိတ်ပျော်အောင်နေနေပေမဲ့ ရိုးသားတဲ့သူငယ်ချင်းသံယောဇဉ်ကို အရောင်ဆိုးမိတဲ့အထိ ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့မမျှော်လင့်ခဲ့မိဘူး။ အခုတော့စိတ်ထဲကမပါဘဲ ရည်းစားတစ်ယောက်ရ…..ဖြတ်ဖို့ကလည်းချက်ချင်းကြီးမပြောရဲတော့ မျောပြီးတွဲနေရတယ်။
သူရောကျွန်မရော အလုပ်တွေရှိတော့ ညနေအလုပ်ဆင်းချိန်လောက်ပဲတွေ့ရတာပါ။ အိမ်တူတူပြန်တော့ တက်ဆီ ပေါ်မှာ ဒင်းက ပါးစပ်သရမ်းလိုက် လက်သရမ်းလိုက်လုပ်သေးတယ်။ လူလစ်ရင်လစ်သလို ခိုးနမ်းတယ်။ ရင်သားတွေကိုလည်းအတင်းကိုင်ပြီးဖြစ်ညှစ်တယ်။ ကျွန်မကအဲလိုအကျင့် တွေကိုမကြိုက်ဖူးရှင့်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့ဆိပ်ကွယ်ရာမှာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေရင်နေဖြစ်မယ်။ ဒီလို လူတွေမြင်နိုင်တဲ့ တက်ဆီ ပေါ်ကြီးမှာ သောင်းကျန်းတာမျိုးတော့လုံးဝမကြိုက်ဖူး။
အဲဒီလိုမျိုးမလုပ်ဖို့ မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ဇော်ဇော့်ကိုပြောရတယ်။ သူကတော့ကျားချောင်းသလိုချောင်းတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ နောက်တခါရုံးပိတ်ရက်ကျတော့ အပြင်ထွက်ဖို့ခေါ်တယ်။ ကျွန်မတို့ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြတယ်။ သူကအတွဲခုံဝယ်မယ်ပြောပေမဲ့ ကျွန်မက မျက်စိအားမကောင်းလို့အတွဲခုံဆိုရင်ပိတ်ကားနဲ့ဝေးပြီး ကြည့်ရတာအားမရဘူးလို့ ဉာဏ်ဆင်ပြီး ရှေ့ခုံတွေပဲ ဝယ်လိုက်တယ်။ ဒါတောင်မှ သိပ်အလွတ်မပေးချင်ပါဘူး။ ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားက အမှောင်ခန်းတွေပြတဲ့အခါ ကျွန်မမျက်နှာကိုဆွဲလှည့်ပြီး အနမ်းတွေပေးတော့တယ်။
ဇော်ဇော်ကလူကသာပိန်တာရယ်…သူ့အနမ်းတွေကအား အရမ်းပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရုံတင်မကဘူး လျှာကိုပါကျွန်မပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ပြီးလှည့်ပတ်နေတယ်။ သူ့လက်ချောင်းမာကျစ်ကျစ်တွေကလည်း ကျွန်မရဲ့အိဖြိုးနေတဲ့ရင်သားတွေကို အတင်းဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ကျွန်မဝတ်ထားတာလည်ပင်းပေါက်နဲနဲကျယ်တဲ့တီရှပ်ဆိုတော့ လည်ပင်းပေါက်ထဲကနေလက်တွေကိုထိုးထည့်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ဘရာကြားက ရင်သားကို အမိအရစမ်းပြီးဆုပ်နယ်နေတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးကိုစမ်းမိသွားပြီး အတင်းပွတ်ချေနေလို့ ကျွန်မမှာအသံထွက်တော့မလိုဖြစ်ပြီး အံကိုကြိတ်ထားရတယ်။ ဘေးမှာလူတွေနဲ့လေ။
နောက်တော့သူ့လက်တွေက ကျွန်မဝတ်ထားတဲ့ဂျင်းဘောင်းဘီဇစ်ကိုဖြုတ်ပြီး အတွင်းထဲထိ ထပ်ကျူးကျော်လာတယ်။ မိန်းကလေးတွေရဲ့ အားနည်းချက်ဖြစ်တဲ့ ရင်သားတွေကိုအမိအရအကိုင်ခံထားရတဲ့ကျွန်မက သူ့လုပ်ရပ်တွေကိုမငြင်းနိုင်တော့ပါဘူး။ သူ့လက်နဲ့မထိခင်မှာပဲ ကျွန်မပိပိလေးထဲက အရည်တွေစိုသလိုလိုဖြစ်လာတယ်။ သူလုပ်နေတာတွေကို ပါးစပ်ကဘာမှမပြောပေမဲ့ကျွန်မလက်ကိုင်အိတ်လေးကိုသူ့လက်ဝင်နေတဲဘောင်းဘီပေါ်တင်ပြီးဖုံးပေးလိုက်တယ်။ဘေးကလူတွေ မမြင်အောင်လေ။ သူ့လက်တွေက ကျွန်မအတွင်းသားတွေနဲ့ထိနေပါပြီ။ အပေါ်ကနေ ကိုင်ပြီးပွတ်နေရင်းနဲ့ လက်တစ်ချောင်းကိုကျွန်မပိပိလေးထဲထိုးထည့်လိုက်တယ်။
အရည်တွေလည်း စိမ့်နေတော့ ဇွပ်ကနဲဝင်သွားတာပေါ့။ ကျွန်မအသံမထွက်ရဲဘဲ သူ့ပခုံးနဲ့ကိုယ့်ပါးစပ်ကိုထိပြီးပိတ်ထားရတယ်။ ညည်းမိမှာစိုးလို့။ ရုပ်ရှင်ကဘာတွေပြနေမှန်းတောင်မသိလိုက်ပါဘူး။ ကျွန်မအာရုံတွေကသူ့လက်တွေပေါ်ပဲ ရောက်နေတာလေ။ အလုပ်များနေတဲ့သူ့လက်တွေကို ကျွန်မလက်နဲ့လှမ်းကိုင်ပြီးရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့ပစ္စည်းကဘယ်လိုနေတယ် မသိဘူး။ လက်ခလယ်ကတော့အတော်ရှည်သား။ သူထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်နေတာခံနေရင်း လုပ်ပါများတော့ ကျွန်မအထဲက နာလာတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပီးလားမပီးလားတော့မသိဘူး။ အရည်တွေကတော့ တော်တော်လေး ထွက်နေပါတယ်။
ရုပ်ရှင်ပြီးမှဘဲ အိမ်သာ ဝင်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်တယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးပြန်ထွက်လာကြတော့သူကဟိုဝင်ချင်သလို ဒီဝင်ချင်သလို လုပ်သေးတယ်။ ကျွန်မကလည်း ဘာလိုလိုညာလိုလိုနဲ့ငြင်းပြီး မုန့်လေးဘာလေးစားပြီး ပြန်လာကြတယ်။ကျွန်မ ဇော်ဇော့်ကိုမချစ်ဘဲ ဘာလို့တွဲရလဲဆိုရင် အားနာလို့ပါ။ ဟုတ်ပါတယ် အားနာလို့ခါးပါပါနေရပြီလေ။ သူက ကျွန်မအနွံတာတွေအရမ်းခံခဲ့တယ်။ ကျွန်မအပေါ်အရမ်းဂရုစိုက်ခဲ့ပါတယ်။ အဲလိုလူမျိုးူကို ငါနင့်ကိုမချစ်ပါဘူး အရက်မူးပြီး လက်ခံလိုက်မိတာပါ လို့ ကျွန်မဘယ်လိုပြောထွက်ပါ့မလဲ။ အဲဒါကြောင့် သူစိတ်ကျေနပ်အောင်ခဏတစ်ဖြုတ်တွဲတာပါ။ ဒါပေမဲ့ အချိန်မလွန်ခင် သူ့ကိုအညင်သာဆုံးနည်းနဲ့ ဖြတ်ဖို့ ကျွန်မစဉ်းစားထားပြီးသားပါ။
အဲဒီအချိန်မှာ ကိုကိုက ပေါ်လာခဲ့တာ။ တွေ့ဖူးတာမှ နှစ်ရက်တပိုင်းရှိသေးတာကို အတင်းကြီး ဖုန်းတွေဆက် အဖြေတွေတောင်း လုပ်တော့တာပဲ။ ဇော်ဇော်ကလည်း တနေ့ထက်တနေ့ ရောဂါတွေရင့်နေပြီလေ။ ဟိုသွားရအောင် ဒီသွားရအောင်ခေါ်နေပြီ။ ကျွန်မကငြင်းထားတော့သူလည်း ညစ်ပြီး ကျွန်မကို မဆက်သွယ်ပဲ ဂိမ်းပဲသွားသွားဆော့နေတယ်။ကျွန်မလည်း အဲဒါကိုအကြောင်းပြပြီး နင်ကငါ့ကိုဂရုမစိုက်ဘူးဘာညာနဲ့ သူ့ကို စိတ်ကောက်ပ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့တစ်ခါတည်းကိုကို့ကို အဖြေပေးလိုက်တော့တာပဲ။ ကိုကို့ကိုအဖြေပေးပြီးတော့မှ ငါ့မှာ ချစ်သူရှိနေပြီ….လမ်းခွဲကြရအောင်ဆိုပြီး ဇော်ဇော့်ကို ပြောလိုက်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ သူကလည်း အဲဒီ့အချိန် အလုပ်နဲ့ ခရီးထွက်သွားရတယ်။ အဲဒီတော့ ကျွန်မကိုလာတွေ့ပြီး ပွားလို့မရတော့ဘူးလေ။ သူပြန်ရောက်တော့ ကျွန်မကိုတွေ့ဖို့ကြိုးစားသေးပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ ကျွန်မဲ ငြင်းလိုက်ပါတယ်။ သူလည်းဆက်မကြိုးစားတော့ဘူး။ နဲနဲတော့ထူးဆန်းတယ်နော်။
ကိုယ့်ကို ငယ်ငယ်လေးထဲက သိပ်ချစ်ခဲ့ပါတယ်ဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ဖြတ်ရတာ အဲလောက်လွယ်မယ်တောင် ကျွန်မထင်မထားဘူး။ ကွယ်ရာမှာအသဲကွဲနေလားမသိပေမဲ့ ဇော်ဇော်က ဖုန်းဆက်တာတွေ ကျွန်မအိမ်နဲ့အလုပ်ကိုလည်းသိနေရဲ့သားနဲ့တွေ့ဖို့ကြိုးစားတာတွေ မလုပ်ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ကျွန်မလည်း ယောကျ်ားတွေရဲ့ အရမ်းချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့အချစ်ကို ပိုပြီးအယုံအကြည်မဲ့လာတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုကိုနဲ့ကျွန်မ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်သိပ်တောင်မသိသေးခင် ရည်းစားတွေဖြစ်လာတယ်။ ချစ်သူတွေဆိုပေမဲ့ ကိုကိုကနယ်ကမို့ တစ်လတစ်ခါ နှစ်ခါလောက်ပဲတွေ့ဖြစ်ကြပါတယ်။
ကျွန်မကလည်း အဲဒါကိုသဘောကျပါတယ်။ ခါတိုင်းလိုပဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့လိုက် လျှောက်သွားလိုက် လျှောက်စားလိုက် လုပ်လို့ရတယ်လေ။ ကိုကိုပါရင်စိတ်က နဲနဲကျဉ်းကျပ်တယ်။ ကျွန်မက ယောကျ်ားလေးသူငယ်ချင်းများတယ်။ ကိုကို့ကိုပါခေါ်ပြီး သူတို့နဲ့တွေ့တဲ့အချိန် သူတို့က စလိုက်နောက်လိုက်ရင် ကြည့်တဲ့ကိုကို့မျက်လုံး၊ ဖြစ်သွားတဲ့ကိုကို့မျက်နှာကို သူတို့ သိလားမသိလား မသိပေမဲ့ ကျွန်မအားနာမိတယ်။
ရည်းစားဖြစ်ပြီး နှစ်လလောက်နေတော့ ကိုကိုက ဘီယာသွားသောက်ရအောင်ဆိုပြီးခေါ်ပါတယ်။ ဟိုတယ်တစ်ခုကိုရောက်သွားတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်မက အပြင်းတွေပါချတတ်နေပြီဆိုတာ သူမသိဘူးိ။ အဲဒီ့မှာ စားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ သူက ကျွန်မကိုဖက်ပြီး ခုတင်ပေါ်ခေါ်သွားတယ်။ အဝတ်တွေဟိုချွတ်ဒီချွတ်နဲ့ အကုန်လည်းကုန်ရော စောင်ကြီးခြုံပြီး ဘာဂျာပေးတော့တာပဲ။ ကျွန်မလည်း ဘီယာအရှိန်တွေနဲ့ဆိုတော့ ရင်ခုန်သံတွေတဒိန်းဒိန်းနဲ့ပေါ့။ ဂျာလို့အားရတော့မှ စောင်ခြုံထဲက ချွေးတွေသီးနေတဲ့သူ့မျက်နှာထွက်လာပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကအောက်ခံဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ သူ့ပစ္စည်းက တော်တော်ကြီးပါတယ်။ ကျွန်မစိတ်ထင်ခုနစ်လက်မကျော်ကျော်တော့ရှိမယ်ထင်တယ်။ လုံးပတ်ကလည်းခပ်ထွားထွားပဲ။
ကိုကို့မတိုင်ခင်တွေ့ခဲ့တဲ့ ဘဲတွေရဲ့ ပစ္စည်းတွေက စံမမှီတန်းမမှီလို့တောင်ပြောလို့ရတယ်။ ဇော်ဇော့်ပစ္စည်းကိုတော့ကျွန်မ မတွေ့ဖူးလိုက်ဘူး။ တွေ့ဖူးဖို့နေနေသာသာ လက်နဲ့တောင် မစမ်းဖူးပါဘူး။ ဆက်ပြောရရင်ကိုကိုကသူ့ပစ္စည်းကိုထုတ်ပြီးတာနဲ့ ကျွန်မကို စပြီးမိတ်ဆက်ပေးတော့တာပဲ။ “ကိုကို သွင်းလိုက်တော့မယ်နော် ချစ်” ကျွန်မရီဝေေ၀နဲ့ ကိုကို့မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီအခြေနေရောက်မှ မသွင်းနဲ့ပြောလို့လည်း နားထောင်မှာမှမဟုတ်တော့ပဲ။ ခေါင်းကိုပဲငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ တောင့်တင်းသန်မာနေတဲ့သူ့ပစ္စည်းကြီးက ကျွန်မကိုယ်ထဲကို တစ်ရစ်ချင်းတိုးဝင်လာတယ်။
ကျွန်မနှုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်ပြီး အိပ်ယာခင်းစကို လက်နဲ့ဆုပ်ထားမိတယ်။ မကြုံဖူးတဲ့အရွယ်အစားမို့ ကျွန်မကိုယ်အတွင်းထဲက နည်းနည်းနာသလိုလို ရှိပါတယ်။ ကိုကိုက ကျွန်မနှုတ်ခမ်းတွေကိုဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေတဲ့ရင်သားတွေကို လက်နဲ့ တယုတယ ဆုပ်ပြီးအသာဖြစ်ညှစ်ပေးပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့ညည်းသံခပ်တိုးတိုးက ဟိုတယ်ခန်းလေးထဲမှာ စည်းချက်ညီညီထွက်ပေါ်နေတယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာတော့ ပက်လက်အနေအထားနဲ့လှဲနေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ ပေါင်တွေကို ကိုကိုကလက်နှစ်ဖက်နဲ့ထိမ်းကိုင်ထားပြီး အပေါ်ကအုပ်မိုးရင်း ပန်းတိုင်ရောက်အောင်အားကြိုးမာန်တက် ကြိုးစားနေပါတယ်။
ကိုကိုနဲ့မတွေ့ခင်ရှေ့မှာ ရည်းစားနှစ်ယောက်လောက်ထားဖူးခဲ့တယ်ဆိုပေမဲ့ ကိုကိုနဲ့ဒီနေ့ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံဆိုတော့ ကျွန်မရှက်ပြီးမျက်စိတွေမှိတ်ထားမိတယ်။ “ချစ်….ချစ်ပြီးတော့မလား ကိုကိုပြီးလိုက်တော့မယ်နော်” “အင်း..အင်း” ကျွန်မညည်းရင်းညူရင်းပဲပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ရည်းစားတွေလည်းထားဖူးခဲ့ပြီး ခုလိုလည်း အတူနေခဲ့ဖူးပြီးမှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ပြီးတယ်ဆိုတာကို မခံစားဖူးသေးဘူးဆိုရင် ယုံကြပါ့မလားနော်။ တကယ်ပါ။ လိင်ဆက်ဆံချိန်မှာ စိတ်ကျေနပ်မှုရရင်ပြီးတာပဲ ပြီးတယ်မပြီးဘူးဆိုတာဘာအရေးလဲလို့ပဲ ကျွန်မသဘောထားခဲ့ပါတယ်။
အခုလည်း ကိုကိုမေးတဲ့ ပြီးတော့မလားဆိုတာကို အင်းလို့ပြန်ဖြေတာမဟုတ်ပါဘူး။ သူ့ကိုမြန်မြန်ပြီးခိုင်းလိုက်တာပါ။ အချိန်ကြာတော့ကျွန်မအတွင်းသားတွေက စပ်သလိုကျိန်းသလိုလိုဖြစ်လာပြီလေ။ ကိုကိုက မြန်မြန်သွက်သွက်ကြီး ၁၀ကြိမ်ကျော်ကျော်လောက် ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ ကျွန်မကိုယ်ထဲကို သုတ်ရေတွေပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ ကိုကိုက ကျွန်မကိုစိတ်ကျေနပ်မှုပေးနိုင်ခဲ့တယ်ဆိုတာ မငြင်းပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ကျွန်မသူ့ကိုမချစ်ခဲ့ဘူး။ သူ့အချစ်ကိုပဲသာယာခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန်းကတော့ သူ့ကိုချစ်သလိုလိုရှိပေမဲ့ ခုချိန်ပြန်စဥ်းစားလိုက်ရင် သူ့ကိုမချစ်ခဲ့ဘူးဆိုတာ ပိုပိုသိလာပါတယ်။
ချစ်သူတွေဖြစ်လာပြီးမှ ကိုကို့အကြောင်းကို တဖြေးဖြေးသိလာရတာဆိုတော့ လိင်ဆက်ဆံချိန်မှာသူပေးတဲ့ သာယာမှုကလွဲရင် ကျန်တဲ့အချိန်တွေမှာသူ့ကို ကျွန်မမကြိုက်တဲ့ အချက်တွေ တော်တော်များများရှိပါတယ်။ ကိုကိုနဲ့ကျွန်မက ရှစ်နှစ်ကိုးနှစ်နီးပါး အသက်ကွာနေလို့လားတော့မသိဘူး။ကိုကို့ရဲ့ ပစိပစပ်များတာ၊ ဇီဇာကြောင်တာ၊ သဝန်တိုတာ၊ ချုပ်ချယ်တာ အဲဒီ့စိတ်တွေက သာမန်လူတွေထက်ပိုသလိုပဲလို့ကျွန်မခံစားရတယ်။
ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကိုသဝန်တိုတာလောက်တော့ ကျွန်မနားလည်ပေးနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မရဲ့ ယောကျ်ားလေး သူငယ်ချင်းမှန်သမျှကို သံသယစိတ်နဲ့ကြည့်ပြီး နောက်ကွယ်ကျရင် ဘယ်ကောင်ကဘယ်လိုမကောင်းတာ ဆိုပြီး ပြောတာကျတော့ ကျွန်မသူငယ်ချင်းတွေဘက်က မခံနိုင်သလို ကျွန်မအပေါ်လည်း မယုံကြည်ရာရောက်တယ် မဟုတ်လား။ ကျွန်မကလည်း သူအဲ့လိုလုပ်လေ ပိုအရွဲ့တိုက်ချင်လေဆိုတော့ သူနဲ့ကြိုက်နေတုန်းမှာပဲ နောက်ထပ်ဇာတ်လမ်းတစ်ခုပေါ်လာတော့တာပဲ။ “စပယ်မ….နင့်တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်ပြီ ဆင်းလေ……” ကျွန်မသူငယ်ချင်းလှမ်းပြောလိုက်တဲ့အသံကြားမှ ကျွန်မလည်းအတွေးဆက်ပြတ်သွားတော့တယ်။
သူငယ်ချင်းနဲ့ ကိုလတ်ဇင်တို့ နှစ်ယောက်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကျွန်မနေတဲ့တိုက်ခန်းပေါ်တက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်မဇာတိက ပဲခူးမှာမို့ ရန်ကုန်မှာ မိဖြူနဲ့ လွင်မာဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်နဲ့တိုက်ခန်းစုငှားပြီးနေပါတယ်။ ကျွန်မအခန်းထဲရောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်လည်းပြန်ရောက်နေကြပြီ။ ကျွန်မကိုမြင်တာနဲ့ မိဖြူက ပြုံးစိစိနဲ့…. “ဟဲ့ စပယ်…ငါဒီနေ့ပြန်လာတော့ ငါတို့တိုက်အောက်မှာ ဘယ်သူနဲ့တွေ့တယ်မှတ်လဲ” ကျွန်မလည်းရချိုးဖို့အဝတ်တွေချွတ်နေရင်းစပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ပြန်မေးလိုက်တယ်။
“ဘယ်သူလဲ နင့်ကိုကြိုက်နေတဲ့နင်တို့အလုပ်ထဲကကုလားကြီးလား ဟိဟိ” “ကောင်မ…အကောင်းပြောမလို့ဟာကိုနော်……. အရင်တစ်ပတ်ကငါတို့ကလပ်သွားတော့ နင်နဲ့တွဲကတဲ့ ကောင်လေးလေ အပြန်ငါတို့ကိုတောင်ကားနဲ့လိုက်ပို့ပေးသေးတယ်လေ ငါနာမည်မေ့နေတယ် ဘဲသွေးဆိုလား ဟီးဟီးး” “ရဲသွေးပါဟဲ့ ..သူကဘာလာလုပ်တာတဲ့လဲ” “နင့်ကိုလာရှာတာပေါ့ ကောင်မရယ်……..ဖုန်းမကိုင်လို့တဲ့…………ငါလည်း နင့်အလုပ်ကအချိန်ပိုဆင်းရတယ် ဘာညာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်…သူကနင့်အလုပ်ကဘယ်မှာလည်းမေးနေသေးတယ်…ငါက မေးချင်ရင်တိုက်ရိုက်မေးပါ လို့..ငါကြားထဲကနေ နင်ကြိုက်မှန်းမသိ မကြိုက်မှန်းမသိမပြောချင်ဘူးလို့ ပြောပေးလိုက်တယ်…
အဲတော့မှ သူလည်းလမ်းကြုံလို့ဝင်ကြည့်တာပါတဲ့ ပြောပြီးလစ်သွားတာပဲ စပယ်တို့များစွံချက်နော်…ကိုကိုဇော်မင်းအောင်ကြီး တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာတောင် တန်းလန်းတန်းလန်းတွေက များချက်ပဲ ဟိဟိ” “အေးချောတဲ့လှတဲ့သူတွေဆိုတော့ဒီလိုပဲပေါ့ဟာ”ကျွန်မမိဖြူကိုလျှာထုတ်ပြလိုက်ရင်းရေချိုးခန်းထဲဝင်လာလိုက်တယ်။ရေချိုးနေရင်းရဲသွေးအကြောင်းကို စဉ်းစားမိသေးတယ်။ ကောင်လေးက ၁၈ ၁၉နှစ်လောက်ပဲရှိအုံးမယ်။ တက္ကသိုလ်တက်နေတုန်းတဲ့။ စတိုင်ကခပ်မိုက်မိုက်လေး။ မျက်နှာကလည်း ကိုးရီးယားမင်းသားတွေလို နုနုဖတ်ဖတ်နဲ့။ ကျွန်မကဒီလိုပုံစံမျိုးမကြိုက်တတ်ပါဘူး။ပုံစံကသန့်သန့်ပြန့်ပြန့်မို့ ကလပ်ထဲမှာ ကနေရင်း အတင်းကြီးလာရောတော့လည်း ရေလိုက်ငါးလိုက်ပြန်ဆက်ဆံလိုက်တာပါ။
အပြန်ကိုလိုက်ပို့ရင်း ကျွန်မတို့ သုံးယောက်ဖုန်းနံပါတ်တွေတောင်းသွားသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူဖုန်းဆက်တာက ကျွန်မတစ်ယောက်ထဲကို……..။ ရဲသွေးတစ်ယောက်ကျွန်မကိုနေ့ရောညရောဖုန်းဆက်ပြီးကျူနေတာကို ကျွန်မသူငယ်ချင်းတွေကို အသိမပေးဘဲထားခဲ့တယ်။ ညဘက်ကိုကိုနဲ့ဖုန်းပြောပြီးတာနဲ့သူ့ဖုန်းကတန်းဝင်လာတော့ဆိုတော့ သူငယ်ချင်းတွေလည်းမရိပ်မိကြဘူးလေ။ သူတို့ကလည်း သူတို့ဘဲတွေနဲ့ဖုန်းပြောနေရတာနဲ့ အာရုံတောင်စိုက်မိမှာမဟုတ်ပါဘူး။
ရေချိုးပြီးတာနဲ့ ကိုကို့ဖုန်းကတန်းဝင်လာလို့ပြေးကိုင်ရတယ်။ မကိုင်မိဘဲ ဖုန်းကော များဖြစ်နေရင်ရစ်လို့ဆုံးမှာမဟုတ်တော့ဘူးလေ။ အခုတောင် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တွေ့မယ်ပြောထားရက်နဲ့ အိမ်ပြန်နောက်ကျတယ်ဆိုပြီး ရစ်နေတာမပြီးတော့ဘူး။ နားနှစ်ဖက်လုံးထူပူနေအောင်နားထောင်ပြီးတော့မှ ခါတိုင်းလိုပဲ အရမ်းချစ်လွန်းလို့ပါ ချစ်ရယ်နဲ့ အဆုံးသတ်ပြီးဖုန်းချသွားတယ်။
ဟူး……ဒီဘဲကြီးကိုမြန်မြန်ဖြတ်လိုက်ရင်ကောင်းမယ် ထင်တယ်လို့စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့တွေးမိတယ်။ “ဟဲ့ စပယ် နင့်ကိုကိုနဲ့ပြတ်သွားကြပြီဆို…. ” ရုံးမှာအလုပ်လုပ်နေရင်း မက်စင်ဂျာ ကလှမ်းမေးလိုက်တဲ့ ကိုလတ်ဇင်ကြောင့် လုပ်လက်စအလုပ်ခဏထားပြီး ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ “ဟုတ်တယ် ကိုကြီး…စပယ်တို့ပြတ်သွားပြီ” “အမ်…ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာတုန်းဟာ….နင်တို့ကလည်း…” “ဒီလိုပဲလေ..တစ်ပူငြိမ်းတာပေါ့ အဟီး…. ” “အွန်…..ငါကတော့နင်အသဲတွေကွဲပြီး ဝမ်းနည်းနေမလားလို့…အရက်သောက်ကြမလားလို့အဖော်စပ်မလို့…. ဟီးဟီး နင်ကဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုတော့ ထားပါတော့ ”
“အမယ်လေး…သောက်ချင်ရင်သောက်ပေါ့…..စပယ်တို့က သူများလိုအသဲကွဲတယ်ဆိုပြီးအကြောင်းပြချက်နဲ့ သောက်တာ မှုတ်ဖူး…ကြိုက်လို့သောက်တာ ဟိဟိ ” “ အေးအေး..အာ့ဆိုလည်း ဒီတပတ်စနေအားလား..တွေ့ကြမယ် တစ်ခြားသူတွေလည်းခေါ်ထားလိုက်မယ်” “စနေမအားဝူး….. တနင်္ဂနွေလုပ်လိုက်နော်” “အေးပြီးရော…အသဲကွဲတဲ့အထိမ်းအမှတ်နဲ့နင်တိုက်ဖို့ပြင်ထား ” “မကွဲပါဝူးဆိုနေမှ ” ကွန်ပျူတာ ပေါ်မှာ အရုပ်လေးတွေ ရီပြလိုက် လျှာထုတ်ပြလိုက် စိတ်ဆိုးပြလိုက်နဲ့ အလုပ်များနေကြတာကို အဓိပါယ်မဲ့ငေး ကြည့်ရင်း ကိုကိုနဲ့ပြတ်သွားရတဲ့အကြောင်းအရင်းက ကျွန်မခေါင်းထဲပေါ်လာတယ်။
ပြောရရင်ကိုကိုနဲ့ကျွန်မပြတ်သွားတာ ရဲသွေးကြောင့်ပါ။ ကိုကိုနဲ့ညတိုင်းဖုန်းပြော ပြီးတာနဲ့ ရဲသွေးကကျွန်မဆီဖုန်းဆက်တယ်။ ဘယ်အချိန်လောက်ဆက်လို့ကျွန်မပြောထားလို့ပါ။ တစ်ညကျတော့ ရဲသွေးနဲ့ပြောနေတုန်းကိုကိုက ပြောစရာကျန်သေးလို့ ထပ်ဆက်တော့ဖုန်းကမအားဘူး။ သူငယ်ချင်းတွေဆီဆက်တော့လည်း မိဖြူက အပြင်ရောက်နေတယ်။ လွင်မာက သူ့ဘဲနဲ့ပြောနေလို့ ဖုန်းမအားဘူး။အဲဒီ့မှာကိုကိုကကျွန်မကိုမင်္သကာဖြစ်သွားတယ်နဲ့တူတယ်။ နောက်နေ့ မပြောမဆိုနဲ့ ရန်ကုန်ရောက်ချလာပြီး ကျွန်မ တို့တိုက်ရှေ့မှာ ချောင်းနေတာ။
ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီနေ့က ရဲသွေးကရုံးလာကြိုပြီး ပြန်လိုက်ပို့ပေးတာနဲ့ တည့်တည့်တိုးတိုးတယ်။ ရဲသွေးပြန်သွားတာနဲ့ ကျွန်မဆီလာပြီး မျိုးစုံစွပ်စွဲတော့တာပဲ။ အဲဒီအချိန်မှာရဲသွေးနဲ့ကျွန်မအီစီကလီဆိုပေမဲ့ ဘာမှဖြစ်ကြသေးတာတော့မဟုတ်ဘူး။ သူက အော်ကြီးဟစ်ကျယ်မဟုတ်ပေမဲ့ ဒေါသသံနဲ့ ပြောနေတော့ အသံတွေကကျယ်လာပြီး လမ်းသွားလမ်းလာတွေနဲ့ အနီးအနားလူတွေကလည်းကြည့်နေကြတာ။ ကျွန်မလည်းရှက်လာတယ်။ သူ့ကိုလည်းစိတ်ကုန်လာပြီး ဘာမှရှင်းပြမနေချင်တော့တာနဲ့ “ဟုတ်တယ်… ရှင်စွပ်စွဲတာတွေအားလုံးမှန်တယ် ကျေနပ်ပြီလား” လို့ပြောချပလိုက်တယ်။ သူက သူမျှော်လင့်ထားပုံမရတဲ့ စကားကို ကြားလိုက်ရသလိုမျိုး တအံ့တသြဖြစ်ပြီး ခဏငြိမ်သွားတယ်။ နောက်တော့ တောက် တစ်ချက်ခေါက်ပြီး ဘာမှမပြောတော့ပဲ လှည့်ထွက်သွားတော့တာပဲ။
အဲဒီမှာတင် ကိုကိုလို့ကျွန်မခေါ်ခဲ့တဲ့ ကိုဇော်မင်းအောင်နဲ့ ဇာတ်လမ်း တစ်ခန်းရပ်သွားပါတော့တယ်။ “မ..သောက်လေ သိပ်လည်းမသောက်သလိုပဲ…ဘာထပ်မှာပေးရမလဲ” ပြုံးပြုံးလေးမေးနေတဲ့ ရဲသွေးကို ကျွန်မခေါင်းရမ်းပြပြီး ရှေ့ကဘီယာခွက်ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ ဒီကောင်လေးက အပြုံးတော့ချိုသား။ သောက်ရင်းစားရင်း စကားပြောရင်းနဲ့ပဲ ကျွန်မအရှိန်မလွန်အောင် သတိထားနေတဲ့ကြားက ခေါင်းထဲမှာတော်တော် မူးလာတယ်။ အန်ချင်သလိုလိုလည်းဖြစ်လာတာနဲ့ အိမ်သာ ထဲဝင်ပြီး လုပ်စရာရှိတာတွေလုပ် (အန်တာတို့ ရှူရှူူးပေါက်တာတို့ပြောတာ) ပြန်ထွက်လာတော့ သူက တံခါးဝမှာရပ်စောင့်နေပြီး “မ မူးနေပြီးမလား..သွားကြမယ် ကျွန်တော်ပြန်လိုက်ပို့မယ်” အဲလိုပြောပြီး ကျွန်မကိုခေါ်သွားတာ ဟိုတယ်တစ်ခုကိုပါ။
အခန်းထဲရောက်တော့တံခါးပိတ်ပြီးရုံရှိသေး ကျွန်မကိုနံရံမှာ ဆွဲကပ်…သူကထိုင်ချင်လိုက်ပြီးကျွန်မဝတ်ထားတဲ့ဂါဝန်အတိုလေးအောက်ကို သူ့ခေါင်းထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း ဂါဝန်အုပ်နေတဲ့သူ့ခေါင်းကိုကိုင်ထားရင်း ငါဘာလို့ဒီကိုလိုက်လာမိပါလိမ့်..လို့ မူးမူးနဲ့ယောင်တောင် ပေါင်တောင်ဖြစ်ပြီးစဉ်းစားနေမိတယ်။ သတိပြန်ဝင်လာတော့ သူကကျွန်မဂါဝန်ကိုဆွဲချွတ်ပြီးနေပြီ။ သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်နေတဲ့ကျွန်မကိုယ်လုံးကို ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီးနံရံကိုလက်ထောက်ခိုင်းလိုက်တယ်။
ပန်တီ ပန်းနုရောင်လေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ရင်း ကျွန်မခြေထောက်တွေကို သူ့လက်နဲ့ တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကိုင်ပြီး ကားလိုက်တယ်။ သူ့ဘောင်းဘီကိုလည်းချွတ်လိုက်ပြီး အနောက်ကနေသူ့ပစ္စည်းနဲ့ ခြေထောက်ကားထားလို့ နဲနဲဟနေတဲ့ ကျွန်မအကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်ပြီးဆွဲနေပါတယ်။ “ဟား……..ချစ်လိုက်တာမရယ်” သူ့ပစ္စည်းကိုထိုးထည့်ရင်းပြောလိုက်တာကြောင့် ချစ်လိုက်တာလို့ပြောတာလား ကျပ်လိုက်တာလို့ ပြောတာလား မသဲကွဲလိုက်ဖူးရယ်။
တကယ်လည်းသူ့ပစ္စည်းကကျွန်မကိုယ်ထဲမှာကျပ်ညပ်နေပါတယ်။ နောက်ကျောပေးထားတာ ကြောင့် ကျွန်မလှမ်းမမြင်ရသေးဘူး။ ထိန်းမရနိုင်တဲ့ စိတ်ဆန္ဒကြောင့် ကျွန်မခြေထောက်တွေပိုကားလာပြီး တင်ကိုအနောက်ပစ်ထားမိတယ်။ဒီလိုပုံစံကယောကျ်ားလေးကအရပ်အရမ်းရှည်နေရင်အဆင်မပြေတတ်ဖူးမဟုတ်လား။ သူကတော့ကျွန်မနဲ့အရပ်မတိမ်းမယိမ်းမို့ အနောက်ကနေအဲလိုထည့်ရတာ အဆင်ပြေပုံရတယ်။ ကျွန်မရဲ့ကြိုးသိုင်းဒေါက်ဖိနပ်ကိုမချွတ်ရသေးတာလည်းပါမှာပေါ့။
“အ..အားးး” ရဲသွေးရဲ့ဆောင့်ချက်တွေပိုပြီးမြန်လာသလို ကျွန်မရဲ့ညည်းသံတွေကလည်းပိုပိုကျယ်လာတယ်။ တင်တွေကိုလည်းအနောက်ပစ်ပြီး တန်ပြန်ဆောင့်ပေးနေမိတယ်။ သူကတော့ ဘရာကျွတ်သွားပြီးဖြစ်တဲ့ ကျွန်မရင်သားနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ခြေမွရင်း အမြန်ဆုံးနှုန်းနဲ့ဆောင့်ရင်း ခရီးဆုံးကိုရောက်အောင် သွားနေပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်မတင်သားတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့အတင်းဆွဲကပ်ဖိညှစ်ရင်းက “ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ် မ…..အားးးအားးး” အသံမျိုးစုံအော်ဟစ်ရင်း ကျွန်မနောက်ကျောကိုမှီဖက်လိုက်တယ်။ အိပ်ယာပေါ်လှဲအိပ်ရင်း အမောဖြေနေကျတော့မှ သူ့ပစ္စည်းကိုကျွန်မသေသေချာချာကြည့်မိတယ်။ အရှည်က သာမာန်လောက်ပဲ ……လုံးပတ်ကတော့တော်တော်ကိုကြီးပါတယ်။
တိုတိုတုတ်တုတ်ကြီးပေါ့။ ကျွန်မကြည့်နေတာကို သူတွေ့သွားပြီး သူ့ပစ္စည်းကိုလက်နဲ့အုပ်ထားလိုက်တယ်။ “ဟိဟိ မကြည့်ပါနဲ့ မရယ်…သားဟာလေးက တိုတိုလေး” “အယ် အဲလောက်လည်းမတိုပါဘူး…လုံးပတ်ကတော်တော်ကြီးနေတယ်နော်….. ဆေးတွေဘာတွေများစားထားလား” “အာ..မစားပါဘူး မရယ်…ဒါအော်ရီဂျင်နယ်ပါ အဟိ……….ဒါနဲ့… မမပူစီလေးကလေ အရမ်းကျပ်ပြီးကောင်းတာပဲ သိလား” “အော်…ဒါကတော့ နင့်ဟာကြီးက တော်တော်တုတ်တာကိုး ရဲသွေးရဲ့…ကျပ်မှာပေါ့” သူ့ကိုမျက်စောင်းထိုးရင်း ပြောလိုက်တော့ သူကခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ကျွန်မနှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
လူသာငယ်ပေမဲ့ သူအတွေ့အကြုံအပြည့်ရှိပုံရပါတယ်။ ဒီကိစ္စမတိုင်ခင်က ကျွန်မတို့ညဘက်လျှောက်လည်ကြရင်း ကားပေါ်မှာ သူက ဟိုကိုင်ဒီနှိုက်လုပ်ဖူးပြီးပြီ ဆိုတော့ သိပ်ရှက်မနေကြတော့ဘဲ ဒီလိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောဖြစ်ကြတာလေ။အဲဒီ့နေ့ ဟိုတယ်က မပြန်ခင် သူနဲ့ နှစ်ခါလောက် ထပ်ဆွဲဖြစ်ကြပါသေးတယ်။ “စောင့်မှာပေါ့မောင်ရယ်…စိတ်ချပါ” အလိုက်သင့်စကားတွေပြောခဲ့ပေမဲ့ သူထွက်သွားကတည်းက ကျွန်မ အင်တာနက် က သူသိတဲ့ ရှိသမျှ အကောင့်တွေကို မသုံးတော့ဘဲ အသစ်လုပ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုအဆက်အသွယ်ဖြတ်လိုက်တာကြာပြီလေ။ မသိတဲ့နိုင်ငံခြား ဖုန်း တွေလည်း ဘလက်စ်လစ် သွင်းပလိုက်တာ။ ရည်းစားသက်တမ်းလည်း ဘယ်လောက်မှမရှိသေးတဲ့အချိန်မှာ ဒီလိုနိုင်ငံခြားထွက်သွားတဲ့ချစ်သူကိုစောင့်နေပြီး သူက ဖြတ်တာခံမဲ့အစား ကျွန်မကပဲစပြီးသံယောဇဉ်ဖြတ်ပစ်လိုက်တယ်။
အတွေ့အကြုံတွေအရ သူ့လိုကောင်လေးမျိုးတွေ ဘယ်လိုအချိုးချိုးတတ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိပြီးသား။ ကျွန်မခန့်မှန်းတာ မမှားပါဘူး။ သိပ်မကြာခင်ပဲ ကျွန်မဆီကို ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဖုန်းဆက်ပြီး သူက ရဲသွေးရဲ့ချစ်သူဖြစ်တဲ့အကြောင်း…..ရဲသွေးကသစ္စာဖောက်ပြီး နောက်တစ်ယောက်တွဲနေတယ်ကြားလို့ စုံစမ်းနေတာ ခုမှပဲကျွန်ဖုန်းနံပါတ်ကိုရတဲ့အကြောင်း…..သူတို့ချစ်သူ နှစ်ယောက်ကို မနှောက်ယှက်ဖို့နဲ့ အခုနိုင်ငံခြားထွက်သွားပြီးတော့ အွန်လိုင်းမှာတွေ့တာတောင် ရဲသွေးက သူ့ကိုအင်တင်တင်ဆက်ဆံနေတဲ့အကြောင်းတွေလာပြောပါတော့တယ်။ ကျွန်မရီရီမောမောနဲ့ ဒီလိုလေးပဲ ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။
“သူထွက်သွားကတည်းက အမသူ့ကိုအဆက်အသွယ်ဖြတ်လိုက်တာလေ…မယုံရင်သူ့ကိုမေးကြည့်လိုက် ညီမလေး.. သူ့မှာရီးစားရှိနေတာ သိလို့တော့မဟုတ်ပါဘူး…အမဘာသာ ပျင်းလာလို့ သူ့ကိုလည်း မယုံလို့ ဖြတ်လိုက်တာ… ညီမလေး စိတ်မပူပါနဲ့ သူအမကိုလုံးဝဆက်သွယ်လို့ရတော့မှာမဟုတ်ဖူး အမဖုန်းလည်း ပြောင်းတော့မှာ…… အမကလည်းသူ့ကိုအဆက်အသွယ်မလုပ်တော့ဘူးဆိုတော့ ညီမလေးပဲသူ့ကိုပြောပြလိုက်ပါ….အခုညီမလေးအကြောင်း အမသိသွားပြီဆိုတော့ အမသူ့ကို မုန်းလိုက်ပြီ ဆိုတဲ့အကြောင်းကိုပေါ့…… အမလည်းအကြောင်းပြချက်ရသွားတာပေါ့ ဟင်းဟင်း လနှစ်လလောက်ခြေငြိမ်နေခဲ့တယ်။
ရီးစားထားရတာလည်း ပျင်းလာသလိုလိုမို့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လျှောက်သွားလိုက် လည်လိုက်ပတ်လိုက်နဲ့ပဲ ပျော်ပျော်နေလိုက်တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ ကိုလတ်ဇင်လည်း ပါတာပေါ့။ သူ့အိမ်က ကျွန်မနေတဲ့နေရာနဲ့ နီးတော့ ခဏခဏဆိုသလို တွေ့ဖြစ်ကြပါတယ်။ တစ်နေရာရာသွားချင်လို့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်မှ အဖော်စပ်လို့မရရင်တောင် သူ့ကို အမြဲခေါ်လို့ရတယ်လေ။ သူကလည်း ကျွန်မခေါ်ရင် အလုပ်တွေအသာထားခဲ့ပြီး ဘယ်နေရာမဆို လိုက်တာကိုး။မိန်းကလေးတွေရဲ့ အကဲခတ်ခန့်မှန်းတတ်တဲ့စိတ်အရကိုလတ်ဇင်ကြီးတစ်ယောက်ခုတလော ကျွန်မအပေါ်အရင်လိုမရိုးသားတော့ဘူး ဆိုတာကျွန်မစိတ်ထဲအလိုလို သိနေတယ်။ သူ့ပုံစံကိုပြောပြရရင် သူက အသား လတ်လတ် ခပ်ပိန်ပိန်နဲ့ သာမာန်ရုပ်ရည်မျိုးပါပဲ။ ကျွန်မနဲ့ အသက် ၇ နှစ်လောက်ကွာပေမဲ့ ဝတ်ပုံစားပုံက လူငယ်တစ်ယောက်လို မို့ နဂိုအသက်ထက် ငယ်တယ်ထင်ရတယ်။
နိုင်ငံခြားမှာ နေဖူးခဲ့တယ်ဆိုပေမဲ့ ပညာနဲ့လုပ်စားခဲ့တာမဟုတ်ဘဲ ရရာအလုပ် ဆိုသလို လုပ်ခဲ့ရတာကြောင့် သူကမချမ်းသာပါဘူး။ ဒီကိုပြန်လာပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့စပ်တူ ကိုယ်ပိုင်အလုပ်လေး တစ်ခု အစပျိုးဖို့အခုမှရုန်းကန်နေရတုန်းပါ။ မိသားစုဆိုတာလည်း အဖေတစ်ယောက်ပဲရှိတော့တာကြောင့် အသက်ကြီးလာတဲ့ အဖေကြီးကို ပြန်စောင့်ရှောက်ဖို့ သားအဖနှစ်ယောက်တိုက်ခန်းလေးတစ်ခုဝယ်နေရင်း အလုပ်ကြိုးစားနေရသူပါ။ သူ့ကိုစတွေ့ကတည်းကသူများနဲ့မတူတဲ့အချက်တစ်ခုကိုကျွန်မသတိထားမိတယ်။ ရိုးသားခြင်းပါပဲ။ လူတော်တော် များများမှာကျွန်မရှာမတွေ့နိုင်တဲ့အချက်ပေါ့။ လောကကြီးကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်းကြည့်တတ်ပြီး စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပဲ နေတတ်ထိုင်တတ်တယ်။
ဘဝသမားမို့ အဝတ်အစားအပြင်အဆင်ကလည်း အမြဲရိုးရိုးပဲဖြစ်နေတတ်တယ်။ ဘယ်တော့ မဆိုသူစကားပြောလိုက်ရင် တစ်ခုခုလုပ်လိုက်ရင် သူစိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ပြောတယ် လုပ်တယ်ဆိုတဲ့ ရိုးသားမှုက သူ့မျက်နှာမှာ အထင်းသားပေါ်နေတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ အဲလိုရိုးသားတဲ့သူတစ်ယောက်က မရိုးမသားဖြစ်နေပြီ ဆိုရင် သူ့မျက်နှာထား နဲ့ပုံစံက သိပ်သိသာပါတယ်။ ကျွန်မထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ သူတနေ့တော့ကျွန်မကိုဖွင့်ပြောလာခဲ့ တယ်။ ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင်ဘယ်ရက်ရယ်လို့ခေါင်းထဲအတိအကျမရှိပေမဲ့ မှတ်မှတ်ရရဖြစ်နေတဲ့ တနင်္ဂနွေနေ့လေး တစ်ခုမှာပေါ့။ အလုပ်မှာဖြေရှင်းခဲ့ရတဲ့ စိတ်ညစ်စရာကိစ္စတစ်ချို့ကြောင့် ဘယ်မှမထွက်ချင်ပဲ အိမ်မှာပဲကျွန်မခွေအိပ်နေမိတယ်။
အဲလိုတုန်း ကိုလတ်ဇင်ဆီကဖုန်းလာတယ်။ ဘာလုပ်နေလဲ ဘယ်မှမသွားဘူးလားတဲ့။ စိတ်ညစ်စရာတွေရှိလို့ မသွားချင်ဘူးဆိုတော့ ဘီယာဝယ်လာခဲ့မယ် တနေရာမှာသောက်ပြီး စကားပြောရအောင်တဲ့။ ကျွန်မလည်း သူပြောတာ လက်ခံလိုက်ပြီး အဝတ်အစားတွေဘာတွေကောက်လဲ သူလာခေါ်မဲ့အချိန်ကို စောင့်နေခဲ့တယ်။ သူလာတော့ ညနေ ၆နာရီလောက်ရှိပြီ။ ဘီယာပုလင်းလေးတွေ ကိုင်လို့ မြည်းစရာမုန့်လေးဘာလေးဝယ်ရင်း သွားနေကျ ကန်ဘောင်ကိုပဲ လှည်းတန်းကနေ နှစ်ယောက်သား လမ်းလျှောက်လာကြတယ်။ ညနေစောင်းမို့ ပြည်လမ်းပေါ်က တဝှီးဝှီးဖြတ်သွားကြတဲ့ကားတွေနဲ့အတူ ဆောင်းတွင်းလေ ချမ်းစိမ့်စိမ့်က ကျွန်မတို့ကိုယ်ပေါ်ကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်နေတယ်။
အေးကနဲဖြစ်သွားတဲ့ပါးနဲ့ နားရွက်တွေကို ဂျင်းဂျတ်ကတ် လက်ရှည်ဝတ်ထားတဲ့ လက်တွေနဲ့ကိုင်အုပ်ရင်း ဆွယ်တာ လက်စက ခပ်ပါးပါးပဲဝတ်လာတဲ့သူ့ကို ချမ်းဘူးလား..လို့ လှမ်းမေးလိုက်တယ်။ သူက ခေါင်းရမ်းရင်း သောက်လိုက်ရင်နွေးသွားမှာတဲ့။ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်စကားတပြောပြောနဲ့ ကန်ဘောင် အစွန်က ကျောက်တုန်း ပန်းခြံလေးထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ အဲဒီ့နေရာက ကျောက်တုန်းနဲ့ သစ်ပင်တွေကွယ်နေလို့ ဘီယာပုလင်းတွေကို လူမြင်သူမြင်ကြီး မော့စရာမလိုတော့ဘူးပေါ့။ နှစ်ယောက်သား ဘီယာလေးမော့ရင်း ဝယ်လာတဲ့ကြက်ကြော်လေးမြည်းရင်း ရင်မောရတဲ့ကိစ္စလေးတွေရင်ဖွင့်ရင်းပေါ့။ ကျွန်မကတော့သိပ်များများစားစားမောစရာမရှိဘူးရယ်။
ပျော်လို့သာရန်ကုန်မှာအလုပ်လာလုပ်နေတာ ပဲခူးမှာနေလည်း ကျွန်မတို့ မိသားစုကပြည့်စုံကြတယ်။ အခုလည်း ရတဲ့လစာ ကိုယ်သုံးတာ မလောက်တဲ့အပြင် အိမ်ကတောင် လှမ်းပေး နေရသေးတယ်လေ။ အလုပ်ကလည်း တစ်ခါတလေစိတ်ရှုပ်စရာလေးတွေရှိတတ်ပေမဲ့ ပြေလည်သွားတော့လည်း ပြီးသွားတာပဲမဟုတ်လား။ ကိုယ်စိတ်တိုင်းမကျတဲ့အချိန် ထွက်လိုက်ရုံဆိုပေမဲ့ အတွေ့အကြုံလည်းရအောင် သုံးနှစ်လည်းပြည့်အောင်တော့ မကျေနပ်တာလေးတွေသည်းခံပြီး လုပ်နေရုံပဲ။ သူကလည်း သူ့အလုပ်အကြောင်း အဆင်မပြေသေးတာလေးတွေပြောပြတာပေါ့။ ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းပြောကြရင်း ကျွန်မအရမ်းချစ်ခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတဲ့ ရီးစားဟောင်းအကြောင်း သူကမေးလာတယ်။
ဘီယာအရှိန်ရီဝေေ၀နဲ့ အဲ့ဒီအကြောင်းတွေပြန်စဉ်းစားရတာ တမျိုးကြီးရယ်။ အတိတ်ကိုပြန်ရောက်သွားသလိုမျိုး ကျွန်မရဲ့ လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးအသံတွေကို နားထောင်နေရင်း နာကျည်းစရာအခန်းတွေရောက်တော့ သူက တော်ပါတော့ဟာတဲ့။ ငါမေးမိတာဆောရီးတဲ့။ ပြောရင်းနဲ့ ကျွန်မလက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ဝဲတက်လာတဲ့ မျက်ရည်တွေကို သူမမြင်အောင် မျက်တောင်ပုတ်ခက်ပုတ်ခတ်လုပ်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်တာတောင် သူကမြင်ဖြစ်အောင် မြင်သွားသေးတယ်။ ကျွန်မလက်တစ်ဖက်ကိုသူကကိုင်ထားပြီး ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကလည်းဘီယာပုလင်းကို ကိုင်ထားတာ ကြောင့် မျက်ရည်တွေသုတ်ဖို့ လက်မအားတဲ့ကျွန်မရဲ့မျက်နှာကို သူကမေးစေ့ကနေဆွဲကိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေသူ့လက်နဲ့သုတ်ပေးတယ်။
ပြီးတော့ကျွန်မကိုစိုက်ကြည့်ရင်း နင့်နင့်နဲနဲ စကားတစ်ခွန်းပြောတယ်။ “အဲ့ဒီကောင်အရမ်းကံကောင်းတယ်” တဲ့။ ကျွန်မရင်ထဲဆို့နင့်နင့်ကြီးဖြစ်နေတယ်။ ရင်ထဲကငြိမ်နေတဲ့မီးတောင်ကို သွားဆွလိုက်သလိုပဲ ချော်ရည်ပူပူတွေကျွန်မနှလုံးသားကို ဖုံးလွှမ်းနေပြီလေ။ သူက စကားစပြတ်အောင်မျက်နှာလွှဲပြီး တခြားအကြောင်းတွေ လျှောက်ပြော နေပေမဲ့ ကျွန်မစိတ်မဝင်စားနိုင်တော့ဘူး။ တုံ့ပြန်သံတိတ်နေတဲ့ကျွန်မကို သူကစကားပြောနေရင်းတန်းလန်း လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချတယ်။
ကျွန်မတို့ကြားခြားနေတဲ့ ကျောက်တုံးလေးပေါ်ပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး ကျွန်မကို ဖက်ထားရင်းက သူငြီးတယ်။ ငါ့ညီမရယ်…တဲ့။ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းမှီလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်မဆီက ရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေးထွက်လာတယ်။ သူကြားမကြားတော့မသိဘူး။ စကားကို ဆက်လိုက်တယ်။ ငါနင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်ဟာ…တဲ့။ အင်…….။ ဗီဒီယိုဇာတ်လမ်းတစ်ခုကိုကြည့်နေရင်း ရပ်တဲ့ခလုတ် ကိုနှိပ်လိုက်သလိုမျိုးပဲ ရည်းစားဟောင်းနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ကျွန်မခံစားချက်တွေ တိခနဲရပ်သွားတယ်။ မျှော်လင့်ပြီးသားစကားဆိုပေမဲ့ မမျှော်လင့်တဲ့အချိန်မှာ ကြားလိုက်ရတာမို့ ကျွန်မရုတ်တရက်ကြောင်တောင်တောင်လေးဖြစ်သွားတာရယ်။ အင်…ဆိုပြီး မသဲမကွဲအသံနဲ့အတူ ကျွန်မသူ့ကိုခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်တယ်။ တစ်ခြားအချိန်တွေဆို ထားပါတော့။ ဒီလိုအချိန်ကြီးမှာ သူပြောလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မထင်မထားဘူး။ တကယ်ထင်မထားဘူး။ သူကတော့ ဖီးလ်အပြည့်နဲ့ ဆက်ပြောနေတယ်။
“ငါနင့်ကိုချစ်နေခဲ့တာကြာပြီ….ငါ့ဘဝငါ့အခြေအနေနဲ့ နင်စိတ်ဆင်းရဲမှာဆိုးလို့ပြောဖို့ချိန်ဆခဲ့ရတာ… နင်ခုလိုမျိုး တခြားတစ်ယောက်အတွက်ငိုနေတဲ့မျက်ရည်တွေကို ငါ့မကြည့်ရက်ဖူးဟာ………ပြီးတော့ နင်ဒီလိုအချစ်ကြီးပုံမျိုး ငါတစ်ခါမှမတွေ့ဖူးဘူး…….ငါလေးလည်းလေးစားတယ် အားလည်းအားကျတယ်…. ဒါတွေနားထောင်ရတော့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ချစ်သူဖြစ်လာခဲ့ရင်တောင် နင်သူ့ကိုချစ်တဲ့အချစ်မျိုး တဝက်လောက်တောင် ငါမရရင် မရပါစေ… ငါကတော့နင့်ကိုအဲလိုမျိုးချစ်သွားချင်တယ် သိလား…” အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေတဲ့ကျွန်မကို ဒေါသဖြစ်သလိုလို ရှက်သလိုလို စိတ်တွေက လှုပ်နိုးလိုက်သလိုပဲ။
ကျွန်မအချစ်က သူပြောသလို လေးစားလောက်တဲ့အချစ်မျိုးလို့လည်း ကျွန်မတစ်ခါမှမခံယူဘူးပါဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နိမ့်ကျတဲ့ သူများကိုမှီခိုလိုစိတ်လွန်ကဲလွန်းတဲ့ အချစ်လို့ပဲ သတ်မှတ်ဖူးတယ်။ ပြီးတော့ ဒီကိစ္စတွေနဲ့ရောပြီး ပြောလိုက်တဲ့ သူ့ရီးစားစကား………. ကျွန်မ မကြိုက်ဖူးရယ်။ ဘယ့်နယ့်….ရီးစားစကားဆိုတာ နှစ်ယောက်သား ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ စိတ်လက်ကြည်သာဖြစ်နေတုန်း ပြောရမဲ့ဟာကို။ ငိုနေတဲ့ကျွန်မနှုတ်ခမ်းတွေက အခုဆို ခပ်ဆူဆူဖြစ်ပြီး သူ့ကိုရန်တွေ့ဖို့ပြင်နေပြီ။
“ဒီမယ် ကိုလတ်ဇင်ကြီး…….သူများက ဝမ်းနည်းပြီးပြောပြနေပါတယ်ဆိုမှ ရှင်က ရီးစားစကားဖမ်းပြောတာ ကောင်းသလား……..အရင်အကြောင်းတွေနဲ့ ရှင်အခုပြောတာနဲ့ ဘားမှလည်းဆိုင်ဖူး…. ပွဲလန့်တုန်းဖျာခင်းချင်တဲ့ သဘောလား…….ပွဲက မလန့်တော့ဘူး ပြီးသွားတာကြာပီ သိရဲ့လား……….. ပြောမယ်ဆိုလည်း အချိန်လေး အခါလေး မရွေးဘူး… တကယ်စိတ်လေတယ်…တော်ပြီ ပြန်မယ်” ပွစိပွစိနဲ့ကျွန်မပြောရင်း ထရပ်လိုက်ပြီး ပြန်ဖို့ခြေလှမ်းပြင်လိုက်တယ်။ ဘီယာပုလင်းတွေလည်းကုန်ပြီလေ။
ဘောက်ဆတ် ဘောက်ဆတ်နဲ့ ရှေ့ကသွားတဲ့ ကျွန်မခြေလှမ်းကိုအမှီလိုက်လာရင်း ဟာ…ငါကအဲလိုသဘောမဟုတ်ပါဖူးဟာ ဘာညာနဲ့ ပြူးပြူးပြဲပြဲလိုက်ရှင်းပြနေပြန်တယ်။ ကျွန်မကတစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောဘဲ နှုတ်ခမ်းကိုက်ရင်း စူတူတူမျက်နှာပေးနဲ့ လမ်းကိုသုတ်သုတ်လျှောက်နေတယ်။ ခဏကြာတော့ သူလည်း ဗလုံးဗထွေးတွေပြောနေတာရပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာသေလေးနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်လာတယ်။ ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့လည်း သူ့အမှားမဟုတ်ပါဖူး။ ကျွန်မဘာသာရှက်ရမ်းရမ်းပြီး ဖြစ်သွားတာ။ ကျွန်မသူ့ကို သနားလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချက်ချင်းကြီးတော့အဖြေပေးဖို့ တွန့်နေတယ်။
ခုပဲစိတ်ဆိုးထားတာလေ။ သနားခြင်း၊ ဂရုဏာသက်ခြင်းကနေဖြစ်ပေါ်လာတဲ့အချစ်ဆိုတာလည်း တော်တော်အင်အားကြီးတယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။ တစ်ခါတလေကျတော့လည်း သနားတယ်ဆိုတာ အခြေအနေအဆင့်အတန်းတွေနဲ့ မဆိုင်ဘဲ မိန်းကလေးတွေစိတ်ထဲမှာ အလိုလိုပေါက်ပွားလာတဲ့ မေတ္တာစိတ်မျိုးပါ။ ဥပမာ….သူ့ဘာသာ တစ်ခေါခေါ အိပ်ပျော် နေတဲ့ ယောကျ်ားကို သူ့မိန်းမက အော်…ငါ့ယောကျ်ားအိပ်နေတာလေးများ…သနားစရာလေးပါလား…ဆိုပြီး အလကားနေရင်းသနားပြီးချစ်စိတ်ဝင်နေမိတာမျိုးပေါ့။ အခုလည်း ကျွန်မ ကိုလတ်ဇင်ကိုသနားမိနေပြန်ပီ။
သူ ကျွန်မကို ဖွင့်ပြောလိုက်လို့ ကျွန်မစိတ်ဆိုးသွားပီထင်ပြီး တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် တွေ့တိုင်းမျက်နှာငယ်လေးနဲ့ဖြစ်နေတော့ ကျွန်မလည်း ဂရုဏာစိတ်တွေ တစ်စိမ့်စိမ့်ယိုဖိတ်ပြီး ပြန်ချစ်လိုက်မိပါတော့တယ်။ သူက သူ့ကိုမောင်လို့ခေါ်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်မကိုတော့တစ်ခါတလေလည်းကလေးလေးလို့ခေါ်တယ်။ သဲ လို့လည်း ခေါ်တယ်..သူစိတ်ကူးပေါက်ရင်ပေါက်သလိုပေါ့။ မောင်က ကျွန်မဆီကချစ်အဖြေပြန်ရဖို့တောင် မမျှော်လင့်ခဲ့ဖူးလို့ ပြောပြပါတယ်။ မောင် ကျွန်မကို ကြင်ကြင်နာနာနဲ့တန်ဖိုးထားချစ်သလိုကျွန်မကလည်း မောင့်ရဲ့ရိုးသားခြင်းတွေကို တန်ဖိုးထားပါတယ်။ သူ့ကိုဒီအရွယ်အထိလူပျိုလားလို့မေးတော့ ရီပြီး သူ့ရီးစားဟောင်းတွေအကြောင်း ကျွန်မကို အကုန်ပြောပြတယ်။
အသက်ပဲသုံးဆယ်ကျော်နေပီ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့လူပျိုဆိုတာဘယ်ရှိမလဲနော့်။ ဒါပေမဲ့ သူက အဲဒီ့ကိစ္စတွေမှာ တဇွတ်ထိုးမလုပ်ဘဲ ကျွန်မဆန္ဒကိုဦးစားပေးပါတယ်။ ခုချိန်ထိ နမ်းတာလောက်ကလွဲရင် ကျွန်မတို့ကြား ဘာမှမဖြစ်ကြသေးဘူး။ စစခြင်းဖြစ်ခဲ့တဲ့အမှတ်တရလေးကလည်း နဲနဲရီရပါတယ်။ အဲဒီ့နေကမောင့်တိုက်ခန်းမှာသူငယ်ချင်းတွေစုပြီးသောက်ကြစားကြတယ်။ မောင့်အဖေက ဘုရားဖူး ခရီးသွားနေတယ်လေ။ ပုလင်းဆွဲတဲ့သူကဆွဲ ဘီယာဆွဲတဲ့သူကဆွဲ ဟင်းချက်ကောင်းတဲ့သူတွေလည်းပါတော့ အချိန်တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ပွဲကောင်းနေကြတာ။ ကျွန်မက နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်မှာ ရောက်နေတုန်း ဘယ်အချိန်ထပြန်သွားကြလဲ မသိလိုက်ဖူး။
မောင် အနားကပ်လာတော့ “အသံတွေတိတ်သွားတယ် ဘယ်ရောက်ကုန်ကြလဲ” လို့ဘေစင်မှာ ပန်းကန်တွေ ဆေးနေရင်းက လှည့်မကြည့်ဘဲ မေးလိုက်တယ်။ “ပြန်သွားကြပြီ” လို့ပြောလိုက်တဲ့မောင့်လေသံက ဘာကြောင့်မှန်း မသိ တုန်တုန်ရင်ရင်ကြီးဖြစ်နေသလိုပဲ။ မောင်ကအနောက်ကနေ ကျွန်မကိုသိုင်းဖက်ထားလိုက်ပြီး ဆံပင်တွေစည်းထားလို့ ရှင်းနေတဲ့လည်ကုတ်လေးကို ပါးစပ်နဲ့ဖိနမ်းလိုက်တယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ မောင်နဲ့ကျွန်မပဲ ရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိကြောင့် ကျွန်မရင်ခုန်သံတွေမြန်လာတယ်။ မောင့်ရင်ဘတ်နဲ့ကပ်နေတဲ့ ကျွန်မနောက်ကျောကလည်း မောင့်ရင်ခုန်သံ ကို ခံစားမိနေတယ်။
ဆေးပြီးသွားတဲ့ပန်းကန်ကို ဘေးမှာလှမ်းထားလိုက်တုန်းရှိသေး မောင်က ကျွန်မကိုယ်ကိုဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ သောက်ထားတဲ့အရက်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားတဲ့ရင်ခုန်သံက နားထင်တွေအထိ တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ပျံ့လာသလိုပဲ။ မောင်နဲ့ ကျွန်မ ပူးပူးကပ်ကပ်လေးဖက်ထားရင်းရပ်နေကြတယ်။ မောင်က ကျွန်မခေါင်း့ကိုကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက် တယ်။ မောင့်ရဲ့အနမ်းတွေက ချိုမြိန်လှပါတယ်။ မောင့်ရဲ့လျှာ ကျွန်မပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာတော့ သောက်ထားတဲ့ အရက် ကြောင့်လားမသိ ကြမ်းရှရှလေးဖြစ်နေသလိုပဲ။ နမ်းနေရင်းကလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကျွန်မခါးကိုကိုင်မြှောက်လိုက်ပြီး ဘေစင်ဘေးကအုတ်ခုံအလွတ်ပေါ်မြှောက်တင်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီအတိုလေးဝတ်ထားတဲ့ကျွန်မပေါင်တွေ ကြားထဲကို မောင့်ကိုယ်လုံးကရောက်နေပြီ။
မောင့်လက်တွေက ကျွန်မရင်သားတွေကို အကျီပေါ်ကနေကိုင်ရတာ အားမရတော့သလို အကျီကြယ်သီးတွေကိုတစ်လုံးခြင်းဖြုတ်နေတယ်။ မူးနေပေမဲ့ စိတ်အသိကြောင့် ပြတင်းပေါက်တွေကနေ တဖက်တိုက်ခန်းတွေကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သေးတယ်။ မောင်တို့တိုက်ခန်းကအပေါ်ဆုံးထပ် ဖြစ်ပြီးဘေးမှာလည်း အဲလောက်မြင့်တဲ့တိုက်ခန်းမရှိတာကြောင့်တိမ်ဖြူဖြူတွေနဲ့ ကောင်းကင်ပြာပြာကိုပဲ ကျွန်မလှမ်းမြင်နေရတယ်။ ကျွန်မဝတ်ထားတဲ့ဘရာကိုခွာချပြီး ရင်သားတွေကိုမောင့်ပါးစပ်နဲ့စုပ်နမ်းနေရင်း ကျွန်မရဲ့ဘောင်းဘီကိုပါ ဆွဲပြီးချွတ်လိုက်တယ်။
ပန်တီကလည်းဘောင်းဘီနဲ့အတူရောပါသွားပြီ။ ကျွန်မကိုင်ထားတဲ့မောင့်ခေါင်းက အောက်ကို တထစ်ချင်းနိမ့်ဆင်းသွားတယ်။ ကျွန်မရဲ့ပေါင်တွင်းသားတွေကို သွားမပါဘဲ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ဟိုစုပ်ဒီစုပ်လုပ်လိုက်တော့ ကြက်သီးတွေတောင်တဖြန်းဖြန်းထကုန်တယ်။ ရင်တွေခုန်တာလည်း ပေါက်ထွက်တော့မဲ့အတိုင်းပဲ။ ကျွန်မရဲ့ ပိပိလေးကို မောင်က လျှာမသုံးသေးဘဲအသာဖိကပ်ပြီးနမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတဲ့ကြားက အီးးးကနဲတစ်ချက်အော်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် အသာစုပ်ဆွဲပြီးတော့မှ လျှာကိုချွန်ချွန်လေးလုပ်ပြီး အထဲကိုထိုးသွင်းလိုက်တယ်။
“အဟင့်ဟင့်….မောင်ရယ်ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွယ်…” အဲသလိုအသံမျိုးကျွန်မဆီကထွက်မလာပါဘူး။ဘယ်ထွက်မလဲ။ မျက်လုံးစုံမှိတ် နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ပြီးအပီအပြင် ခံစားနေတာ။ မျက်စိဖွင့်လိုက်ရင်လည်း မြင်နေရတဲ့ကောင်းကင်မှာ လေဟုန်စီးနေရသလိုပဲ ဝဲကနဲဝဲကနဲ လွင့်လွင့် တက်သွားတယ်။ မောင်ကသူ့လျှာကို ကျွန်မကိုယ်အတွင်းသားတွေထဲကို အစွမ်းကုန်ထိုးသွင်းနေရုံတင်မကဘူး ထိပ်ကအစေ့လေးကိုပါ လက်မနဲ့လှမ်းကလိလိုက်တော့ အီးးးးးးးး ကျွန်မပေါင်တွေတောင်တဆတ်ဆတ်တုန်တယ်။
အဲလိုမျိုး သုံးလေးခါလောက် လုပ်နေရင်းက လျှာကိုပြန်ထုတ်ပြီး အထက်ကနေအောက်အစုန်အဆန်ပင့်ပြီး လျက်လိုက်တော့ ကျွန်မရင်ထဲ ရိုလာကိုစတာစီးရသလို ဒိုင်းကနဲဆောင့်တက်ပြီးမှ ဟာကနဲနိမ့်ဆင်းသွားတာ ဘေစင်ပေါ်ကပြုတ်ကျတော့မယ်မှတ်ပြီး အစွန်းတစ်ဖက်ဆီကိုလက်နဲ့ လှမ်းကိုင်ထားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်မ ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပြီးတဲ့အချိန်အထိ ထွက်လာတဲ့အရည်ကြည်တချို့ကို မောင်ကလျက်ပေးနေတုန်းပဲ။ သောက်ထားတဲ့အရက်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားတဲ့ရင်ခုန်သံက နားထင်တွေအထိ တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ပျံ့လာသလိုပဲ။ မောင်နဲ့ ကျွန်မ ပူးပူးကပ်ကပ်လေးဖက်ထားရင်းရပ်နေကြတယ်။
မောင်က ကျွန်မခေါင်း့ကိုကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက် တယ်။ မောင့်ရဲ့အနမ်းတွေက ချိုမြိန်လှပါတယ်။ မောင့်ရဲ့လျှာ ကျွန်မပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာတော့ သောက်ထားတဲ့ အရက် ကြောင့်လားမသိ ကြမ်းရှရှလေးဖြစ်နေသလိုပဲ။ နမ်းနေရင်းကလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကျွန်မခါးကိုကိုင်မြှောက်လိုက်ပြီး ဘေစင်ဘေးကအုတ်ခုံအလွတ်ပေါ်မြှောက်တင်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီအတိုလေးဝတ်ထားတဲ့ကျွန်မပေါင်တွေ ကြားထဲကို မောင့်ကိုယ်လုံးကရောက်နေပြီ။ မောင့်လက်တွေက ကျွန်မရင်သားတွေကို အကျီပေါ်ကနေကိုင်ရတာ အားမရတော့သလို အကျီကြယ်သီးတွေကိုတစ်လုံးခြင်းဖြုတ်နေတယ်။ မူးနေပေမဲ့ စိတ်အသိကြောင့် ပြတင်းပေါက်တွေကနေ တဖက်တိုက်ခန်းတွေကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သေးတယ်။
မောင်တို့တိုက်ခန်းကအပေါ်ဆုံးထပ် ဖြစ်ပြီးဘေးမှာလည်း အဲလောက်မြင့်တဲ့တိုက်ခန်းမရှိတာကြောင့်တိမ်ဖြူဖြူတွေနဲ့ ကောင်းကင်ပြာပြာကိုပဲ ကျွန်မလှမ်းမြင်နေရတယ်။ ကျွန်မဝတ်ထားတဲ့ဘရာကိုခွာချပြီး ရင်သားတွေကိုမောင့်ပါးစပ်နဲ့စုပ်နမ်းနေရင်း ကျွန်မရဲ့ဘောင်းဘီကိုပါ ဆွဲပြီးချွတ်လိုက်တယ်။ ပန်တီကလည်းဘောင်းဘီနဲ့အတူရောပါသွားပြီ။ ကျွန်မကိုင်ထားတဲ့မောင့်ခေါင်းက အောက်ကို တထစ်ချင်းနိမ့်ဆင်းသွားတယ်။ ကျွန်မရဲ့ပေါင်တွင်းသားတွေကို သွားမပါဘဲ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ဟိုစုပ်ဒီစုပ်လုပ်လိုက်တော့ ကြက်သီးတွေတောင်တဖြန်းဖြန်းထကုန်တယ်။
ရင်တွေခုန်တာလည်း ပေါက်ထွက်တော့မဲ့အတိုင်းပဲ။ ကျွန်မရဲ့ ပိပိလေးကို မောင်က လျှာမသုံးသေးဘဲအသာဖိကပ်ပြီးနမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတဲ့ကြားက အီးးးကနဲတစ်ချက်အော်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် အသာစုပ်ဆွဲပြီးတော့မှ လျှာကိုချွန်ချွန်လေးလုပ်ပြီး အထဲကိုထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ “အဟင့်ဟင့်….မောင်ရယ်ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွယ်…” အဲသလိုအသံမျိုးကျွန်မဆီကထွက်မလာပါဘူး။ဘယ်ထွက်မလဲ။ မျက်လုံးစုံမှိတ် နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ပြီးအပီအပြင် ခံစားနေတာ။ မျက်စိဖွင့်လိုက်ရင်လည်း မြင်နေရတဲ့ကောင်းကင်မှာ လေဟုန်စီးနေရသလိုပဲ ဝဲကနဲဝဲကနဲ လွင့်လွင့် တက်သွားတယ်။
မောင်ကသူ့လျှာကို ကျွန်မကိုယ်အတွင်းသားတွေထဲကို အစွမ်းကုန်ထိုးသွင်းနေရုံတင်မကဘူး ထိပ်ကအစေ့လေးကိုပါ လက်မနဲ့လှမ်းကလိလိုက်တော့ အီးးးးးးးး ကျွန်မပေါင်တွေတောင်တဆတ်ဆတ်တုန်တယ်။ အဲလိုမျိုး သုံးလေးခါလောက် လုပ်နေရင်းက လျှာကိုပြန်ထုတ်ပြီး အထက်ကနေအောက်အစုန်အဆန်ပင့်ပြီး လျက်လိုက်တော့ ကျွန်မရင်ထဲ ရိုလာကိုစတာစီးရသလို ဒိုင်းကနဲဆောင့်တက်ပြီးမှ ဟာကနဲနိမ့်ဆင်းသွားတာ ဘေစင်ပေါ်ကပြုတ်ကျတော့မယ်မှတ်ပြီး အစွန်းတစ်ဖက်ဆီကိုလက်နဲ့ လှမ်းကိုင်ထားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်မ ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပြီးတဲ့အချိန်အထိ ထွက်လာတဲ့အရည်ကြည်တချို့ကို မောင်ကလျက်ပေးနေတုန်းပဲ။
ခဏကြာတော့မှ အားနာလာတာနဲ့ သူ့ခေါင်းကို ဆွဲထူပြီး မတ်တပ်ပြန်ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပေါင်လေးကိုစိပြီး ဘေစင်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျွန်မက အဖျားတက်သလို တုန်တုန်ယင်ယင်ကြီးဖြစ်နေတုန်းပဲ။ မောင့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူကလည်း နွမ်းလျတဲ့ရုပ်နဲ့ ခြေမခိုင်သလိုဖြစ်နေတယ်။ “ဟင်..မောင်ဘာဖြစ်တာလဲ” “မောင်..မောင်လည်းပြီးသွားပြီ” “ဘာ” အမှန်တော့ကျွန်မက ကိုယ့်အရှိန်နဲ့ကိုယ်တက်နေလို့ သူပြီးသွားတာတောင်သတိမထားမိလိုက်တာ။ သူကတော့ ဘာအဝတ်အစားမှတောင်မချွတ်လိုက်ရပဲ ပြီးသွားလေရဲ့။ ကျွန်မ တခွိခွိရီမိတယ်။ ခုချိန်ထိ သူ့ပစ္စည်းကို ကိုင်လည်း မကြည့်ရသေးဘူး မြင်တောင်မမြင်ဖူးသေးဘူးလေ။ “ချွတ်လိုက်..ဘောင်းဘီကို” ကျွန်မခိုင်းတဲ့အတိုင်းမောင်ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။
ပျော့ကျနေတဲ့ မောင့်ဖွားဖက်တော်လေးက ဘွားကနဲပေါ်လာတယ်။ ကျွန်မရီချင်စိတ်ကိုထိန်းလိုက်ပေမဲ့ ပြုံးသွားတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မောင်ကမြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ပြီး “ဘာရီတာတုန်းကွ” လို့ မလုံမလဲပုံစံနဲ့လှမ်းမေးလိုက်တယ်။ “ခိခိ..သေးသေးလေး” ပြောမိပြီးမှ သူစိတ်များဆိုးသွားမလား ကြည့်လိုက်တော့ သူကစနေတယ်မှတ်လားမသိပါဘူး။ “အံမာ…ညည်းကဘယ်လောက်ကြီးတာမြင်ဖူးလို့တုန်း” “မောင့်ထက်ကြီးတာတော့ မြင်ဖူးတာပေါ့ ဟီးဟီး “.သူ့မျက်နှာမဆိုစလောက်လေးကွက်ခနဲပျက်သွားပြီးမှ အပြုံးယဲ့ယဲ့နဲ့ကျွန်မကိုကြည့်နေတယ်။
ကျွန်မစိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားတယ်။ မူးနေလို့သာ ပါးစပ်ကထွက်သွားတာပါ။ ပြီးတော့ မောင့်ပစ္စည်းကအရမ်းအသေးကြီးတော့မဟုတ်ပါဘူး။ အဲ့ထက် သေးတဲ့ပိစိကွေးနဲ့တောင်ကျွန်မကြုံဖူးတယ်လေ။ ခုက ပျော့နေတဲ့အချိန်မို့လည်းနေမှာပေါ့။ ကျွန်မမောင့်ကို ကြည့်ရင်း အလေးအနက်ပြောလိုက်တယ်။ “ဒါပေမဲ့ ကြီးတာသေးတာ အရေးမကြီးပါဘူးမောင်ရယ်…….ကျွန်မမောင့်ကိုချစ်တယ်” ပြီး
Zawgyi
ႀကီးတာေသးတာ အေရးမႀကီးပါဘူးေမာင္ (စ/ဆုံး)
ေအာ္……ကိုလတ္ဇင္လား…..ဘယ္သူမွမေရာက္ၾကေသးဘူး စပယ္ပဲေရာက္ေသးတာ” အလိုက္သင့္ျပန္ေျဖရင္းသူ႔ကိုအကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။သူက အြန္လိုင္းကေန ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းပါ။ မေန႔တေန႔ကမွ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းထားလို႔ ကြၽန္မလည္း ဒီဆိုင္ကိုေရာက္ေနတာ။ ဓာတ္ပုံေတြျမင္ဖူးထားေပမဲ့ ႐ုတ္တရက္အျပင္မွာဆိုေတာ့ ကြၽန္မဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။
သူကေတာ့ ကြၽန္မကို တန္းၿပီးမွတ္မိတဲ့အျပင္ အရင္တည္းက အျပင္မွာခင္ဖူးတဲ့သူငယ္ခ်င္းလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးစကားေတြဘာေတြေျပာရင္း ေအးေဆးပါပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား မွာထားတဲ့အေအးေတြရေတာ့ စားပြဲတစ္ခုမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ “ဟဲဟဲ ကိုလတ္ဇင္က စပယ့္ကို တန္းမွတ္မိတာပဲေနာ္…စပယ္က မွတ္မိဝူးေတာ့္” စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ကြၽန္မေျပာေတာ့ သူက “ မွတ္မိတာေပါ့ဟ ဓာတ္ပုံေတြဒီေလာက္ျမင္ဖူးေနတာ နင္ကအျပင္မွာလည္း ဒီ႐ုပ္ပဲကို “ ကြၽန္မရွက္ၿပဳံးေလးၿပဳံးမိတယ္။
အြႏ္ုလိုင္းမွာဓာတ္ပုံတင္ရင္ လွလွပပျပင္ဆင္ၿပီး ႐ိုက္ ၿပီးေတာ့မွအလွဆုံးပုံကိုေ႐ြးၿပီးတင္တာေလ။ အဲတာကိုအျပင္နဲ႔တူတူပဲေျပာေတာ့ေပ်ာ္တာေပါ့ေနာ္ ။ခနၾကာေတာ့ ခ်ိန္းထားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္လာၿပီမို႔ ကြၽန္မတို႔ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျခာက္ေယာက္ ခုနစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိတယ္။ အားလုံးက ကြၽန္မနဲ႔ အျပင္မွာရင္းႏွီးၿပီးသားေတြပါ။ ကိုလတ္ဇင္တစ္ေယာက္ကိုပဲ…ခုမွေတြ႕ဖူးၾကတာေလ။ ဒါေပမဲ့ အြန္လိုင္းမွာ ရင္းႏွီးၿပီးသားသူေတြဆိုေတာ့ အျပင္မွာလည္း ေျပာမနာဆိုမနာေတြပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက နင့္ကိုကို မပါဘူးလား….လို႔ ကြၽန္မကိုေမးၾကတယ္။
ကြၽန္မလည္း သူကနယ္မွာေနတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း တစ္ခါတေလမွ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ရန္ကုန္ကိုလာတာျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ေယာက္လာေမးလိုက္ရွင္းျပလိုက္နဲ႔ စိတ္ေတာင္ညစ္လာတယ္ တကယ္။ကန္ေဘာင္မွာ မုန႔္စားလိုက္ စကားေျပာလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္လုပ္ၾကၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လမ္းေၾကာင္းတူတဲ့သူေတြ စုၿပီး တက္ဆီ ငွားဖို႔ ေမးၾကတယ္။ ကိုလတ္ဇင္ရယ္၊ ေနာက္ထပ္ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္က ျပန္မဲ့လမ္းတူေတာ့သုံးေယာက္သား တက္ဆီ နဲ႔အတူျပန္လာၾကတယ္။ ေျပာရအုံးမယ္ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကလည္း ခင္တာသိပ္မၾကာေသးေပမဲ့ ငယ္ေပါင္းလိုေပါင္းတာ။
သူကလည္း ရည္းစားထည္လဲတြဲ ကိုယ္ကလည္း ရည္းစားနဲ႔ဆိုေပမဲ့ ေတြ႕ၾကရင္ ခ်စ္ရယ္ သဲရယ္ဆိုၿပီး ပါးေလးကိုင္လိုက္ ေမးေလးကိုင္လိုက္ လက္ေလးတြဲလိုက္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတာ။ ကိုကိုကလည္း အဲဒါမ်ိဳး အရမ္းသဝန္တိုတတ္တာေလ။ အဲဒီေကာင္ေတြနဲ႔မေပါင္းနဲ႔လို႔မေျပာ႐ုံတမယ္ပဲ။ ကြၽန္မကလည္း တားေလ အ႐ြဲ႕တိုက္ေလသမားဆိုေတာ့ ကိုကိုက ေလေျပေလးထိုးထိုးၿပီးေျပာရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြၽန္မတို႔က ႐ိုး႐ိုးသားသားေပါင္းတာေလ။ ဘာအကန႔္မွမရွိဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္လုံေတာ့ ကြၽန္မသူတို႔နဲ႔ သြားေတြ႕တိုင္း ကိုကို႔ကို ေျပာျပပါတယ္။
သူသံသယမျဖစ္ေပမဲ့ ဖုန္းေတြတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီး မျပန္ေသးဘူးလား…အခုဘယ္မွာလဲ…ေနာက္က်ေနၿပီ အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား ဘာညာနဲ႔ ဂ်စ္တိုက္တာမ်ိဳးေတြေတာ့ ခံရတာေပါ့။ ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ နဲနဲရွင္းျပထားအုံးမယ္။ ကြၽန္မနာမည္က စပယ္ပြင့္ဝါ ပါ။ အသက္၂၀ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး ေလာေလာဆယ္ ကုပဏီ တစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ကြၽန္မစာဝင္ဝင္ေရးျဖစ္တဲ့ ဂ႐ု ေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီကေန တဆင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရၿပီး ကိုယ့္အနီးအနားမွာေနတဲ့သူေတြျဖစ္ေနရင္ အျပင္မွာလည္း ျမင္ဖူးေအာင္ ဆုံဖို႔ ခ်ိန္းၾကတာေပါ့။
ကိုကိုကလည္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔ရန္ကုန္တက္လာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ႀကဳံေနတာနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္ၾကတာပါ။ အမွန္ဆိုအြန္လိုင္းမွာက သူနဲ႔ကြၽန္မသိပ္မခင္ဘူး။ စကားေတာင္မေျပာဖူးဘူး။ အျပင္မွာေတြ႕ေတာ့လည္းအဲတိုင္းပါပဲ။ သူကစကားသိပ္ မေျပာပါဘူး။ ကြၽန္မလည္း တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စေနာက္ေနတာနဲ႔ သတိေတာင္မထားမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက အဲဒီကတည္းက ကြၽန္မကိုသေဘာက်သြားပုံရတယ္။ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ စကားလာလာေျပာတယ္။
သိပ္ေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ရည္းစားစကားေျပာေတာ့တာပဲ။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ သူကကြၽန္မႀကိဳက္တဲ့ပုံစံမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက ႐ုပ္ရည္ပိုင္းကိုေျပာတာ။ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းက်ေတာ့လည္း ခုမွစသိတဲ့သူဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္ မခြဲျခားႏိုင္ေသးဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မမွာျပသနာတစ္ခုတက္ေနတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔အရမ္းခင္တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တဲ့ ေဇာ္ေဇာ္နဲ႔ မထင္မွတ္ပဲရည္းစားေတြျဖစ္သြားတာပါ။ ကြၽန္မသူ႔ကို မခ်စ္ဖူး။
သူကကြၽန္မကို ႀကိဳက္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ေျပာရရင္ အလယ္တန္းကတည္းကပါ။ ေဇာ္ေဇာ္နဲ႔ ကြၽန္မက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ေျပာမနာဆိုမနာ အတြင္းသိအစင္းသိေတြ ၿပီးေတာ့အဲဒီတုန္းက စိတ္ကလည္း တအားညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္….အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကိုေခၚေသာက္ရင္းျဖစ္ကုန္တာ။ မူးလာေတာ့ သူက ဖြင့္ေျပာၿပီး ကြၽန္မကလည္း……..အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ သိပ္ေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဘာေတြေျပာခဲ့မိလည္းဆိုတာ…အေျဖေပးမိလား မေပးမိလားလည္းမမွတ္မိဘူး။ သူကအတင္းဖက္ၿပီးကစ္ဆင္ေတြဆြဲတာေတာ့ မွတ္မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူကအဲ့ေလာက္နဲ႔ရပ္ၿပီး ကြၽန္မကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဘာျဖစ္မွန္းေတာင္ကြၽန္မမမွတ္မိဘူး။ ေဇာ္ေဇာ္ကေတာ့ ကြၽန္မကိုသူ႔ရည္းစားအျဖစ္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီးမွတ္ယူလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပ်ားတုပ္ေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္မ တကယ္ဆိုးပါတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ေတြကအရမ္းကိုေလလြင့္ ေနခ်ိန္မွာ အရက္ကိုဖိေသာက္တယ္။ ေသာက္ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္နဲ႔ခုလိုေတြ မွားကုန္တယ္။ အရင္က ျဖဴစင္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ေလးက အဲဒီတစ္ရက္နဲ႔တင္ ေရစုန္ေမ်ာေတာ့တာပါပဲ။
ေဇာ္ေဇာ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အရမ္းကိုေပ်ာ္ၿပီး သူ႔အလုပ္ကသူေတြနဲ႔ေတာင္ကြၽန္မကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ကြၽန္မက အရမ္းခ်စ္ခဲ့တဲ့ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္တဖက္သတ္လမ္းခြဲျခင္းကို ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘယ္ေယာက်္ားရဲ႕အခ်စ္ကိုမွအယုံအၾကည္မရွိေတာ့တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။ အီစီကလီေတြေလွ်ာက္ထားရင္း စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ေနေနေပမဲ့ ႐ိုးသားတဲ့သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ကို အေရာင္ဆိုးမိတဲ့အထိ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိဘူး။ အခုေတာ့စိတ္ထဲကမပါဘဲ ရည္းစားတစ္ေယာက္ရ…..ျဖတ္ဖို႔ကလည္းခ်က္ခ်င္းႀကီးမေျပာရဲေတာ့ ေမ်ာၿပီးတြဲေနရတယ္။
သူေရာကြၽန္မေရာ အလုပ္ေတြရွိေတာ့ ညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေလာက္ပဲေတြ႕ရတာပါ။ အိမ္တူတူျပန္ေတာ့ တက္ဆီ ေပၚမွာ ဒင္းက ပါးစပ္သရမ္းလိုက္ လက္သရမ္းလိုက္လုပ္ေသးတယ္။ လူလစ္ရင္လစ္သလို ခိုးနမ္းတယ္။ ရင္သားေတြကိုလည္းအတင္းကိုင္ၿပီးျဖစ္ညႇစ္တယ္။ ကြၽန္မကအဲလိုအက်င့္ ေတြကိုမႀကိဳက္ဖူးရွင့္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ဆိပ္ကြယ္ရာမွာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရင္ေနျဖစ္မယ္။ ဒီလို လူေတြျမင္ႏိုင္တဲ့ တက္ဆီ ေပၚႀကီးမွာ ေသာင္းက်န္းတာမ်ိဳးေတာ့လုံးဝမႀကိဳက္ဖူး။
အဲဒီလိုမ်ိဳးမလုပ္ဖို႔ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ေဇာ္ေဇာ့္ကိုေျပာရတယ္။ သူကေတာ့က်ားေခ်ာင္းသလိုေခ်ာင္းတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေနာက္တခါ႐ုံးပိတ္ရက္က်ေတာ့ အျပင္ထြက္ဖို႔ေခၚတယ္။ ကြၽန္မတို႔႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတယ္။ သူကအတြဲခုံဝယ္မယ္ေျပာေပမဲ့ ကြၽန္မက မ်က္စိအားမေကာင္းလို႔အတြဲခုံဆိုရင္ပိတ္ကားနဲ႔ေဝးၿပီး ၾကည့္ရတာအားမရဘူးလို႔ ဉာဏ္ဆင္ၿပီး ေရွ႕ခုံေတြပဲ ဝယ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္မွ သိပ္အလြတ္မေပးခ်င္ပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားက အေမွာင္ခန္းေတြျပတဲ့အခါ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကိုဆြဲလွည့္ၿပီး အနမ္းေတြေပးေတာ့တယ္။
ေဇာ္ေဇာ္ကလူကသာပိန္တာရယ္…သူ႔အနမ္းေတြကအား အရမ္းပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္႐ုံတင္မကဘူး လွ်ာကိုပါကြၽန္မပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ၿပီးလွည့္ပတ္ေနတယ္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမာက်စ္က်စ္ေတြကလည္း ကြၽန္မရဲ႕အိၿဖိဳးေနတဲ့ရင္သားေတြကို အတင္းဆုပ္ကိုင္လာတယ္။ ကြၽန္မဝတ္ထားတာလည္ပင္းေပါက္နဲနဲက်ယ္တဲ့တီရွပ္ဆိုေတာ့ လည္ပင္းေပါက္ထဲကေနလက္ေတြကိုထိုးထည့္ၿပီး ဝတ္ထားတဲ့ဘရာၾကားက ရင္သားကို အမိအရစမ္းၿပီးဆုပ္နယ္ေနတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကိုစမ္းမိသြားၿပီး အတင္းပြတ္ေခ်ေနလို႔ ကြၽန္မမွာအသံထြက္ေတာ့မလိုျဖစ္ၿပီး အံကိုႀကိတ္ထားရတယ္။ ေဘးမွာလူေတြနဲ႔ေလ။
ေနာက္ေတာ့သူ႔လက္ေတြက ကြၽန္မဝတ္ထားတဲ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီဇစ္ကိုျဖဳတ္ၿပီး အတြင္းထဲထိ ထပ္က်ဴးေက်ာ္လာတယ္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ရင္သားေတြကိုအမိအရအကိုင္ခံထားရတဲ့ကြၽန္မက သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကိုမျငင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔လက္နဲ႔မထိခင္မွာပဲ ကြၽန္မပိပိေလးထဲက အရည္ေတြစိုသလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ သူလုပ္ေနတာေတြကို ပါးစပ္ကဘာမွမေျပာေပမဲ့ကြၽန္မလက္ကိုင္အိတ္ေလးကိုသူ႔လက္ဝင္ေနတဲေဘာင္းဘီေပၚတင္ၿပီးဖုံးေပးလိုက္တယ္။ေဘးကလူေတြ မျမင္ေအာင္ေလ။ သူ႔လက္ေတြက ကြၽန္မအတြင္းသားေတြနဲ႔ထိေနပါၿပီ။ အေပၚကေန ကိုင္ၿပီးပြတ္ေနရင္းနဲ႔ လက္တစ္ေခ်ာင္းကိုကြၽန္မပိပိေလးထဲထိုးထည့္လိုက္တယ္။
အရည္ေတြလည္း စိမ့္ေနေတာ့ ဇြပ္ကနဲဝင္သြားတာေပါ့။ ကြၽန္မအသံမထြက္ရဲဘဲ သူ႔ပခုံးနဲ႔ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုထိၿပီးပိတ္ထားရတယ္။ ညည္းမိမွာစိုးလို႔။ ႐ုပ္ရွင္ကဘာေတြျပေနမွန္းေတာင္မသိလိုက္ပါဘူး။ ကြၽန္မအာ႐ုံေတြကသူ႔လက္ေတြေပၚပဲ ေရာက္ေနတာေလ။ အလုပ္မ်ားေနတဲ့သူ႔လက္ေတြကို ကြၽန္မလက္နဲ႔လွမ္းကိုင္ၿပီးရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ သူ႔ပစၥည္းကဘယ္လိုေနတယ္ မသိဘူး။ လက္ခလယ္ကေတာ့အေတာ္ရွည္သား။ သူထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္လုပ္ေနတာခံေနရင္း လုပ္ပါမ်ားေတာ့ ကြၽန္မအထဲက နာလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပီးလားမပီးလားေတာ့မသိဘူး။ အရည္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ထြက္ေနပါတယ္။
႐ုပ္ရွင္ၿပီးမွဘဲ အိမ္သာ ဝင္ၿပီး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္လိုက္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးျပန္ထြက္လာၾကေတာ့သူကဟိုဝင္ခ်င္သလို ဒီဝင္ခ်င္သလို လုပ္ေသးတယ္။ ကြၽန္မကလည္း ဘာလိုလိုညာလိုလိုနဲ႔ျငင္းၿပီး မုန႔္ေလးဘာေလးစားၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ကြၽန္မ ေဇာ္ေဇာ့္ကိုမခ်စ္ဘဲ ဘာလို႔တြဲရလဲဆိုရင္ အားနာလို႔ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ အားနာလို႔ခါးပါပါေနရၿပီေလ။ သူက ကြၽန္မအႏြံတာေတြအရမ္းခံခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအေပၚအရမ္းဂ႐ုစိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုလူမ်ိဳးူကို ငါနင့္ကိုမခ်စ္ပါဘူး အရက္မူးၿပီး လက္ခံလိုက္မိတာပါ လို႔ ကြၽန္မဘယ္လိုေျပာထြက္ပါ့မလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ခဏတစ္ျဖဳတ္တြဲတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မလြန္ခင္ သူ႔ကိုအညင္သာဆုံးနည္းနဲ႔ ျဖတ္ဖို႔ ကြၽန္မစဥ္းစားထားၿပီးသားပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုကိုက ေပၚလာခဲ့တာ။ ေတြ႕ဖူးတာမွ ႏွစ္ရက္တပိုင္းရွိေသးတာကို အတင္းႀကီး ဖုန္းေတြဆက္ အေျဖေတြေတာင္း လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေဇာ္ေဇာ္ကလည္း တေန႔ထက္တေန႔ ေရာဂါေတြရင့္ေနၿပီေလ။ ဟိုသြားရေအာင္ ဒီသြားရေအာင္ေခၚေနၿပီ။ ကြၽန္မကျငင္းထားေတာ့သူလည္း ညစ္ၿပီး ကြၽန္မကို မဆက္သြယ္ပဲ ဂိမ္းပဲသြားသြားေဆာ့ေနတယ္။ကြၽန္မလည္း အဲဒါကိုအေၾကာင္းျပၿပီး နင္ကငါ့ကိုဂ႐ုမစိုက္ဘူးဘာညာနဲ႔ သူ႔ကို စိတ္ေကာက္ပ္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့တစ္ခါတည္းကိုကို႔ကို အေျဖေပးလိုက္ေတာ့တာပဲ။ ကိုကို႔ကိုအေျဖေပးၿပီးေတာ့မွ ငါ့မွာ ခ်စ္သူရွိေနၿပီ….လမ္းခြဲၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ေဇာ္ေဇာ့္ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူကလည္း အဲဒီ့အခ်ိန္ အလုပ္နဲ႔ ခရီးထြက္သြားရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္မကိုလာေတြ႕ၿပီး ပြားလို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ သူျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မကိုေတြ႕ဖို႔ႀကိဳးစားေသးေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မဲ ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ သူလည္းဆက္မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ နဲနဲေတာ့ထူးဆန္းတယ္ေနာ္။
ကိုယ့္ကို ငယ္ငယ္ေလးထဲက သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ျဖတ္ရတာ အဲေလာက္လြယ္မယ္ေတာင္ ကြၽန္မထင္မထားဘူး။ ကြယ္ရာမွာအသဲကြဲေနလားမသိေပမဲ့ ေဇာ္ေဇာ္က ဖုန္းဆက္တာေတြ ကြၽန္မအိမ္နဲ႔အလုပ္ကိုလည္းသိေနရဲ႕သားနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ႀကိဳးစားတာေတြ မလုပ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ကြၽန္မလည္း ေယာက်္ားေတြရဲ႕ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အခ်စ္ကို ပိုၿပီးအယုံအၾကည္မဲ့လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုကိုနဲ႔ကြၽန္မ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္သိပ္ေတာင္မသိေသးခင္ ရည္းစားေတြျဖစ္လာတယ္။ ခ်စ္သူေတြဆိုေပမဲ့ ကိုကိုကနယ္ကမို႔ တစ္လတစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲေတြ႕ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ကြၽန္မကလည္း အဲဒါကိုသေဘာက်ပါတယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ ေလွ်ာက္စားလိုက္ လုပ္လို႔ရတယ္ေလ။ ကိုကိုပါရင္စိတ္က နဲနဲက်ဥ္းက်ပ္တယ္။ ကြၽန္မက ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားတယ္။ ကိုကို႔ကိုပါေခၚၿပီး သူတို႔နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ သူတို႔က စလိုက္ေနာက္လိုက္ရင္ ၾကည့္တဲ့ကိုကို႔မ်က္လုံး၊ ျဖစ္သြားတဲ့ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို သူတို႔ သိလားမသိလား မသိေပမဲ့ ကြၽန္မအားနာမိတယ္။
ရည္းစားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္ေနေတာ့ ကိုကိုက ဘီယာသြားေသာက္ရေအာင္ဆိုၿပီးေခၚပါတယ္။ ဟိုတယ္တစ္ခုကိုေရာက္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မက အျပင္းေတြပါခ်တတ္ေနၿပီဆိုတာ သူမသိဘူးိ။ အဲဒီ့မွာ စားရင္းေသာက္ရင္းနဲ႔ သူက ကြၽန္မကိုဖက္ၿပီး ခုတင္ေပၚေခၚသြားတယ္။ အဝတ္ေတြဟိုခြၽတ္ဒီခြၽတ္နဲ႔ အကုန္လည္းကုန္ေရာ ေစာင္ႀကီးၿခဳံၿပီး ဘာဂ်ာေပးေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္မလည္း ဘီယာအရွိန္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ရင္ခုန္သံေတြတဒိန္းဒိန္းနဲ႔ေပါ့။ ဂ်ာလို႔အားရေတာ့မွ ေစာင္ၿခဳံထဲက ေခြၽးေတြသီးေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာထြက္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚကေအာက္ခံေဘာင္းဘီကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ သူ႔ပစၥည္းက ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ထင္ခုနစ္လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္။ လုံးပတ္ကလည္းခပ္ထြားထြားပဲ။
ကိုကို႔မတိုင္ခင္ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဘဲေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြက စံမမွီတန္းမမွီလို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရတယ္။ ေဇာ္ေဇာ့္ပစၥည္းကိုေတာ့ကြၽန္မ မေတြ႕ဖူးလိုက္ဘူး။ ေတြ႕ဖူးဖို႔ေနေနသာသာ လက္နဲ႔ေတာင္ မစမ္းဖူးပါဘူး။ ဆက္ေျပာရရင္ကိုကိုကသူ႔ပစၥည္းကိုထုတ္ၿပီးတာနဲ႔ ကြၽန္မကို စၿပီးမိတ္ဆက္ေပးေတာ့တာပဲ။ “ကိုကို သြင္းလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ခ်စ္” ကြၽန္မရီေဝေ၀နဲ႔ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီအေျခေနေရာက္မွ မသြင္းနဲ႔ေျပာလို႔လည္း နားေထာင္မွာမွမဟုတ္ေတာ့ပဲ။ ေခါင္းကိုပဲၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ေတာင့္တင္းသန္မာေနတဲ့သူ႔ပစၥည္းႀကီးက ကြၽန္မကိုယ္ထဲကို တစ္ရစ္ခ်င္းတိုးဝင္လာတယ္။
ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ၿပီး အိပ္ယာခင္းစကို လက္နဲ႔ဆုပ္ထားမိတယ္။ မႀကဳံဖူးတဲ့အ႐ြယ္အစားမို႔ ကြၽန္မကိုယ္အတြင္းထဲက နည္းနည္းနာသလိုလို ရွိပါတယ္။ ကိုကိုက ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းေတြကိုဖိကပ္စုပ္နမ္းလိုက္ၿပီး နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ေနတဲ့ရင္သားေတြကို လက္နဲ႔ တယုတယ ဆုပ္ၿပီးအသာျဖစ္ညႇစ္ေပးပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ညည္းသံခပ္တိုးတိုးက ဟိုတယ္ခန္းေလးထဲမွာ စည္းခ်က္ညီညီထြက္ေပၚေနတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာေတာ့ ပက္လက္အေနအထားနဲ႔လွဲေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ေပါင္ေတြကို ကိုကိုကလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ထိမ္းကိုင္ထားၿပီး အေပၚကအုပ္မိုးရင္း ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္အားႀကိဳးမာန္တက္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။
ကိုကိုနဲ႔မေတြ႕ခင္ေရွ႕မွာ ရည္းစားႏွစ္ေယာက္ေလာက္ထားဖူးခဲ့တယ္ဆိုေပမဲ့ ကိုကိုနဲ႔ဒီေန႔ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံဆိုေတာ့ ကြၽန္မရွက္ၿပီးမ်က္စိေတြမွိတ္ထားမိတယ္။ “ခ်စ္….ခ်စ္ၿပီးေတာ့မလား ကိုကိုၿပီးလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္” “အင္း..အင္း” ကြၽန္မညည္းရင္းညဴရင္းပဲျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ရည္းစားေတြလည္းထားဖူးခဲ့ၿပီး ခုလိုလည္း အတူေနခဲ့ဖူးၿပီးမွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၿပီးတယ္ဆိုတာကို မခံစားဖူးေသးဘူးဆိုရင္ ယုံၾကပါ့မလားေနာ္။ တကယ္ပါ။ လိင္ဆက္ဆံခ်ိန္မွာ စိတ္ေက်နပ္မႈရရင္ၿပီးတာပဲ ၿပီးတယ္မၿပီးဘူးဆိုတာဘာအေရးလဲလို႔ပဲ ကြၽန္မသေဘာထားခဲ့ပါတယ္။
အခုလည္း ကိုကိုေမးတဲ့ ၿပီးေတာ့မလားဆိုတာကို အင္းလို႔ျပန္ေျဖတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကိုျမန္ျမန္ၿပီးခိုင္းလိုက္တာပါ။ အခ်ိန္ၾကာေတာ့ကြၽန္မအတြင္းသားေတြက စပ္သလိုက်ိန္းသလိုလိုျဖစ္လာၿပီေလ။ ကိုကိုက ျမန္ျမန္သြက္သြက္ႀကီး ၁၀ႀကိမ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးတာနဲ႔ ကြၽန္မကိုယ္ထဲကို သုတ္ေရေတြပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုကိုက ကြၽန္မကိုစိတ္ေက်နပ္မႈေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မျငင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ကြၽန္မသူ႔ကိုမခ်စ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အခ်စ္ကိုပဲသာယာခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္သလိုလိုရွိေပမဲ့ ခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ သူ႔ကိုမခ်စ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ပိုပိုသိလာပါတယ္။
ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာၿပီးမွ ကိုကို႔အေၾကာင္းကို တေျဖးေျဖးသိလာရတာဆိုေတာ့ လိင္ဆက္ဆံခ်ိန္မွာသူေပးတဲ့ သာယာမႈကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာသူ႔ကို ကြၽန္မမႀကိဳက္တဲ့ အခ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ကိုကိုနဲ႔ကြၽန္မက ရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္နီးပါး အသက္ကြာေနလို႔လားေတာ့မသိဘူး။ကိုကို႔ရဲ႕ ပစိပစပ္မ်ားတာ၊ ဇီဇာေၾကာင္တာ၊ သဝန္တိုတာ၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ အဲဒီ့စိတ္ေတြက သာမန္လူေတြထက္ပိုသလိုပဲလို႔ကြၽန္မခံစားရတယ္။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကိုသဝန္တိုတာေလာက္ေတာ့ ကြၽန္မနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းမွန္သမွ်ကို သံသယစိတ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ကြယ္က်ရင္ ဘယ္ေကာင္ကဘယ္လိုမေကာင္းတာ ဆိုၿပီး ေျပာတာက်ေတာ့ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းေတြဘက္က မခံႏိုင္သလို ကြၽန္မအေပၚလည္း မယုံၾကည္ရာေရာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မကလည္း သူအဲ့လိုလုပ္ေလ ပိုအ႐ြဲ႕တိုက္ခ်င္ေလဆိုေတာ့ သူနဲ႔ႀကိဳက္ေနတုန္းမွာပဲ ေနာက္ထပ္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုေပၚလာေတာ့တာပဲ။ “စပယ္မ….နင့္တိုက္ခန္းေရွ႕ေရာက္ၿပီ ဆင္းေလ……” ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းလွမ္းေျပာလိုက္တဲ့အသံၾကားမွ ကြၽန္မလည္းအေတြးဆက္ျပတ္သြားေတာ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ကိုလတ္ဇင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကြၽန္မေနတဲ့တိုက္ခန္းေပၚတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မဇာတိက ပဲခူးမွာမို႔ ရန္ကုန္မွာ မိျဖဴနဲ႔ လြင္မာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔တိုက္ခန္းစုငွားၿပီးေနပါတယ္။ ကြၽန္မအခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းျပန္ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ကြၽန္မကိုျမင္တာနဲ႔ မိျဖဴက ၿပဳံးစိစိနဲ႔…. “ဟဲ့ စပယ္…ငါဒီေန႔ျပန္လာေတာ့ ငါတို႔တိုက္ေအာက္မွာ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕တယ္မွတ္လဲ” ကြၽန္မလည္းရခ်ိဳးဖို႔အဝတ္ေတြခြၽတ္ေနရင္းစပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
“ဘယ္သူလဲ နင့္ကိုႀကိဳက္ေနတဲ့နင္တို႔အလုပ္ထဲကကုလားႀကီးလား ဟိဟိ” “ေကာင္မ…အေကာင္းေျပာမလို႔ဟာကိုေနာ္……. အရင္တစ္ပတ္ကငါတို႔ကလပ္သြားေတာ့ နင္နဲ႔တြဲကတဲ့ ေကာင္ေလးေလ အျပန္ငါတို႔ကိုေတာင္ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးေသးတယ္ေလ ငါနာမည္ေမ့ေနတယ္ ဘဲေသြးဆိုလား ဟီးဟီးး” “ရဲေသြးပါဟဲ့ ..သူကဘာလာလုပ္တာတဲ့လဲ” “နင့္ကိုလာရွာတာေပါ့ ေကာင္မရယ္……..ဖုန္းမကိုင္လို႔တဲ့…………ငါလည္း နင့္အလုပ္ကအခ်ိန္ပိုဆင္းရတယ္ ဘာညာနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္…သူကနင့္အလုပ္ကဘယ္မွာလည္းေမးေနေသးတယ္…ငါက ေမးခ်င္ရင္တိုက္႐ိုက္ေမးပါ လို႔..ငါၾကားထဲကေန နင္ႀကိဳက္မွန္းမသိ မႀကိဳက္မွန္းမသိမေျပာခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာေပးလိုက္တယ္…
အဲေတာ့မွ သူလည္းလမ္းႀကဳံလို႔ဝင္ၾကည့္တာပါတဲ့ ေျပာၿပီးလစ္သြားတာပဲ စပယ္တို႔မ်ားစြံခ်က္ေနာ္…ကိုကိုေဇာ္မင္းေအာင္ႀကီး တစ္ေယာက္လုံးရွိေနတာေတာင္ တန္းလန္းတန္းလန္းေတြက မ်ားခ်က္ပဲ ဟိဟိ” “ေအးေခ်ာတဲ့လွတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ဒီလိုပဲေပါ့ဟာ”ကြၽန္မမိျဖဴကိုလွ်ာထုတ္ျပလိုက္ရင္းေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာလိုက္တယ္။ေရခ်ိဳးေနရင္းရဲေသြးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ေကာင္ေလးက ၁၈ ၁၉ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိအုံးမယ္။ တကၠသိုလ္တက္ေနတုန္းတဲ့။ စတိုင္ကခပ္မိုက္မိုက္ေလး။ မ်က္ႏွာကလည္း ကိုးရီးယားမင္းသားေတြလို ႏုႏုဖတ္ဖတ္နဲ႔။ ကြၽန္မကဒီလိုပုံစံမ်ိဳးမႀကိဳက္တတ္ပါဘူး။ပုံစံကသန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္မို႔ ကလပ္ထဲမွာ ကေနရင္း အတင္းႀကီးလာေရာေတာ့လည္း ေရလိုက္ငါးလိုက္ျပန္ဆက္ဆံလိုက္တာပါ။
အျပန္ကိုလိုက္ပို႔ရင္း ကြၽန္မတို႔ သုံးေယာက္ဖုန္းနံပါတ္ေတြေတာင္းသြားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဖုန္းဆက္တာက ကြၽန္မတစ္ေယာက္ထဲကို……..။ ရဲေသြးတစ္ေယာက္ကြၽန္မကိုေန႔ေရာညေရာဖုန္းဆက္ၿပီးက်ဴေနတာကို ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကို အသိမေပးဘဲထားခဲ့တယ္။ ညဘက္ကိုကိုနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးတာနဲ႔သူ႔ဖုန္းကတန္းဝင္လာေတာ့ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းမရိပ္မိၾကဘူးေလ။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ဘဲေတြနဲ႔ဖုန္းေျပာေနရတာနဲ႔ အာ႐ုံေတာင္စိုက္မိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ကိုကို႔ဖုန္းကတန္းဝင္လာလို႔ေျပးကိုင္ရတယ္။ မကိုင္မိဘဲ ဖုန္းေကာ မ်ားျဖစ္ေနရင္ရစ္လို႔ဆုံးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အခုေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕မယ္ေျပာထားရက္နဲ႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္ဆိုၿပီး ရစ္ေနတာမၿပီးေတာ့ဘူး။ နားႏွစ္ဖက္လုံးထူပူေနေအာင္နားေထာင္ၿပီးေတာ့မွ ခါတိုင္းလိုပဲ အရမ္းခ်စ္လြန္းလို႔ပါ ခ်စ္ရယ္နဲ႔ အဆုံးသတ္ၿပီးဖုန္းခ်သြားတယ္။
ဟူး……ဒီဘဲႀကီးကိုျမန္ျမန္ျဖတ္လိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္လို႔စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေတြးမိတယ္။ “ဟဲ့ စပယ္ နင့္ကိုကိုနဲ႔ျပတ္သြားၾကၿပီဆို…. ” ႐ုံးမွာအလုပ္လုပ္ေနရင္း မက္စင္ဂ်ာ ကလွမ္းေမးလိုက္တဲ့ ကိုလတ္ဇင္ေၾကာင့္ လုပ္လက္စအလုပ္ခဏထားၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “ဟုတ္တယ္ ကိုႀကီး…စပယ္တို႔ျပတ္သြားၿပီ” “အမ္…ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာတုန္းဟာ….နင္တို႔ကလည္း…” “ဒီလိုပဲေလ..တစ္ပူၿငိမ္းတာေပါ့ အဟီး…. ” “အြန္…..ငါကေတာ့နင္အသဲေတြကြဲၿပီး ဝမ္းနည္းေနမလားလို႔…အရက္ေသာက္ၾကမလားလို႔အေဖာ္စပ္မလို႔…. ဟီးဟီး နင္ကဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုေတာ့ ထားပါေတာ့ ”
“အမယ္ေလး…ေသာက္ခ်င္ရင္ေသာက္ေပါ့…..စပယ္တို႔က သူမ်ားလိုအသဲကြဲတယ္ဆိုၿပီးအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေသာက္တာ မႈတ္ဖူး…ႀကိဳက္လို႔ေသာက္တာ ဟိဟိ ” “ ေအးေအး..အာ့ဆိုလည္း ဒီတပတ္စေနအားလား..ေတြ႕ၾကမယ္ တစ္ျခားသူေတြလည္းေခၚထားလိုက္မယ္” “စေနမအားဝူး….. တနဂၤေႏြလုပ္လိုက္ေနာ္” “ေအးၿပီးေရာ…အသဲကြဲတဲ့အထိမ္းအမွတ္နဲ႔နင္တိုက္ဖို႔ျပင္ထား ” “မကြဲပါဝူးဆိုေနမွ ” ကြန္ပ်ဴတာ ေပၚမွာ အ႐ုပ္ေလးေတြ ရီျပလိုက္ လွ်ာထုတ္ျပလိုက္ စိတ္ဆိုးျပလိုက္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတာကို အဓိပါယ္မဲ့ေငး ၾကည့္ရင္း ကိုကိုနဲ႔ျပတ္သြားရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက ကြၽန္မေခါင္းထဲေပၚလာတယ္။
ေျပာရရင္ကိုကိုနဲ႔ကြၽန္မျပတ္သြားတာ ရဲေသြးေၾကာင့္ပါ။ ကိုကိုနဲ႔ညတိုင္းဖုန္းေျပာ ၿပီးတာနဲ႔ ရဲေသြးကကြၽန္မဆီဖုန္းဆက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ဆက္လို႔ကြၽန္မေျပာထားလို႔ပါ။ တစ္ညက်ေတာ့ ရဲေသြးနဲ႔ေျပာေနတုန္းကိုကိုက ေျပာစရာက်န္ေသးလို႔ ထပ္ဆက္ေတာ့ဖုန္းကမအားဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီဆက္ေတာ့လည္း မိျဖဴက အျပင္ေရာက္ေနတယ္။ လြင္မာက သူ႔ဘဲနဲ႔ေျပာေနလို႔ ဖုန္းမအားဘူး။အဲဒီ့မွာကိုကိုကကြၽန္မကိုမသၤကာျဖစ္သြားတယ္နဲ႔တူတယ္။ ေနာက္ေန႔ မေျပာမဆိုနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ခ်လာၿပီး ကြၽန္မ တို႔တိုက္ေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းေနတာ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က ရဲေသြးက႐ုံးလာႀကိဳၿပီး ျပန္လိုက္ပို႔ေပးတာနဲ႔ တည့္တည့္တိုးတိုးတယ္။ ရဲေသြးျပန္သြားတာနဲ႔ ကြၽန္မဆီလာၿပီး မ်ိဳးစုံစြပ္စြဲေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာရဲေသြးနဲ႔ကြၽန္မအီစီကလီဆိုေပမဲ့ ဘာမွျဖစ္ၾကေသးတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္မဟုတ္ေပမဲ့ ေဒါသသံနဲ႔ ေျပာေနေတာ့ အသံေတြကက်ယ္လာၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြနဲ႔ အနီးအနားလူေတြကလည္းၾကည့္ေနၾကတာ။ ကြၽန္မလည္းရွက္လာတယ္။ သူ႔ကိုလည္းစိတ္ကုန္လာၿပီး ဘာမွရွင္းျပမေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ “ဟုတ္တယ္… ရွင္စြပ္စြဲတာေတြအားလုံးမွန္တယ္ ေက်နပ္ၿပီလား” လို႔ေျပာခ်ပလိုက္တယ္။ သူက သူေမွ်ာ္လင့္ထားပုံမရတဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရသလိုမ်ိဳး တအံ့တၾသျဖစ္ၿပီး ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာက္ တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ လွည့္ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာတင္ ကိုကိုလို႔ကြၽန္မေခၚခဲ့တဲ့ ကိုေဇာ္မင္းေအာင္နဲ႔ ဇာတ္လမ္း တစ္ခန္းရပ္သြားပါေတာ့တယ္။ “မ..ေသာက္ေလ သိပ္လည္းမေသာက္သလိုပဲ…ဘာထပ္မွာေပးရမလဲ” ၿပဳံးၿပဳံးေလးေမးေနတဲ့ ရဲေသြးကို ကြၽန္မေခါင္းရမ္းျပၿပီး ေရွ႕ကဘီယာခြက္ကိုလွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ေလးက အၿပဳံးေတာ့ခ်ိဳသား။ ေသာက္ရင္းစားရင္း စကားေျပာရင္းနဲ႔ပဲ ကြၽန္မအရွိန္မလြန္ေအာင္ သတိထားေနတဲ့ၾကားက ေခါင္းထဲမွာေတာ္ေတာ္ မူးလာတယ္။ အန္ခ်င္သလိုလိုလည္းျဖစ္လာတာနဲ႔ အိမ္သာ ထဲဝင္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ (အန္တာတို႔ ရႉရႉူးေပါက္တာတို႔ေျပာတာ) ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူက တံခါးဝမွာရပ္ေစာင့္ေနၿပီး “မ မူးေနၿပီးမလား..သြားၾကမယ္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လိုက္ပို႔မယ္” အဲလိုေျပာၿပီး ကြၽန္မကိုေခၚသြားတာ ဟိုတယ္တစ္ခုကိုပါ။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့တံခါးပိတ္ၿပီး႐ုံရွိေသး ကြၽန္မကိုနံရံမွာ ဆြဲကပ္…သူကထိုင္ခ်င္လိုက္ၿပီးကြၽန္မဝတ္ထားတဲ့ဂါဝန္အတိုေလးေအာက္ကို သူ႔ေခါင္းထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္း ဂါဝန္အုပ္ေနတဲ့သူ႔ေခါင္းကိုကိုင္ထားရင္း ငါဘာလို႔ဒီကိုလိုက္လာမိပါလိမ့္..လို႔ မူးမူးနဲ႔ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္ျဖစ္ၿပီးစဥ္းစားေနမိတယ္။ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့ သူကကြၽန္မဂါဝန္ကိုဆြဲခြၽတ္ၿပီးေနၿပီ။ သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ကြၽန္မကိုယ္လုံးကို ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီးနံရံကိုလက္ေထာက္ခိုင္းလိုက္တယ္။
ပန္တီ ပန္းႏုေရာင္ေလးကို ဆြဲခြၽတ္ခ်လိုက္ရင္း ကြၽန္မေျခေထာက္ေတြကို သူ႔လက္နဲ႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီကိုင္ၿပီး ကားလိုက္တယ္။ သူ႔ေဘာင္းဘီကိုလည္းခြၽတ္လိုက္ၿပီး အေနာက္ကေနသူ႔ပစၥည္းနဲ႔ ေျခေထာက္ကားထားလို႔ နဲနဲဟေနတဲ့ ကြၽန္မအကြဲေၾကာင္းေလးကို ပြတ္ၿပီးဆြဲေနပါတယ္။ “ဟား……..ခ်စ္လိုက္တာမရယ္” သူ႔ပစၥည္းကိုထိုးထည့္ရင္းေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ခ်စ္လိုက္တာလို႔ေျပာတာလား က်ပ္လိုက္တာလို႔ ေျပာတာလား မသဲကြဲလိုက္ဖူးရယ္။
တကယ္လည္းသူ႔ပစၥည္းကကြၽန္မကိုယ္ထဲမွာက်ပ္ညပ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေက်ာေပးထားတာ ေၾကာင့္ ကြၽန္မလွမ္းမျမင္ရေသးဘူး။ ထိန္းမရႏိုင္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ ကြၽန္မေျခေထာက္ေတြပိုကားလာၿပီး တင္ကိုအေနာက္ပစ္ထားမိတယ္။ဒီလိုပုံစံကေယာက်္ားေလးကအရပ္အရမ္းရွည္ေနရင္အဆင္မေျပတတ္ဖူးမဟုတ္လား။ သူကေတာ့ကြၽန္မနဲ႔အရပ္မတိမ္းမယိမ္းမို႔ အေနာက္ကေနအဲလိုထည့္ရတာ အဆင္ေျပပုံရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ႀကိဳးသိုင္းေဒါက္ဖိနပ္ကိုမခြၽတ္ရေသးတာလည္းပါမွာေပါ့။
“အ..အားးး” ရဲေသြးရဲ႕ေဆာင့္ခ်က္ေတြပိုၿပီးျမန္လာသလို ကြၽန္မရဲ႕ညည္းသံေတြကလည္းပိုပိုက်ယ္လာတယ္။ တင္ေတြကိုလည္းအေနာက္ပစ္ၿပီး တန္ျပန္ေဆာင့္ေပးေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ဘရာကြၽတ္သြားၿပီးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မရင္သားႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ေျခမြရင္း အျမန္ဆုံးႏႈန္းနဲ႔ေဆာင့္ရင္း ခရီးဆုံးကိုေရာက္ေအာင္ သြားေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္မတင္သားေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အတင္းဆြဲကပ္ဖိညႇစ္ရင္းက “ၿပီးေတာ့မယ္ ၿပီးေတာ့မယ္ မ…..အားးးအားးး” အသံမ်ိဳးစုံေအာ္ဟစ္ရင္း ကြၽန္မေနာက္ေက်ာကိုမွီဖက္လိုက္တယ္။ အိပ္ယာေပၚလွဲအိပ္ရင္း အေမာေျဖေနက်ေတာ့မွ သူ႔ပစၥည္းကိုကြၽန္မေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိတယ္။ အရွည္က သာမာန္ေလာက္ပဲ ……လုံးပတ္ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ကိုႀကီးပါတယ္။
တိုတိုတုတ္တုတ္ႀကီးေပါ့။ ကြၽန္မၾကည့္ေနတာကို သူေတြ႕သြားၿပီး သူ႔ပစၥည္းကိုလက္နဲ႔အုပ္ထားလိုက္တယ္။ “ဟိဟိ မၾကည့္ပါနဲ႔ မရယ္…သားဟာေလးက တိုတိုေလး” “အယ္ အဲေလာက္လည္းမတိုပါဘူး…လုံးပတ္ကေတာ္ေတာ္ႀကီးေနတယ္ေနာ္….. ေဆးေတြဘာေတြမ်ားစားထားလား” “အာ..မစားပါဘူး မရယ္…ဒါေအာ္ရီဂ်င္နယ္ပါ အဟိ……….ဒါနဲ႔… မမပူစီေလးကေလ အရမ္းက်ပ္ၿပီးေကာင္းတာပဲ သိလား” “ေအာ္…ဒါကေတာ့ နင့္ဟာႀကီးက ေတာ္ေတာ္တုတ္တာကိုး ရဲေသြးရဲ႕…က်ပ္မွာေပါ့” သူ႔ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖိကပ္ၿပီးနမ္းလိုက္တယ္။
လူသာငယ္ေပမဲ့ သူအေတြ႕အႀကဳံအျပည့္ရွိပုံရပါတယ္။ ဒီကိစၥမတိုင္ခင္က ကြၽန္မတို႔ညဘက္ေလွ်ာက္လည္ၾကရင္း ကားေပၚမွာ သူက ဟိုကိုင္ဒီႏႈိက္လုပ္ဖူးၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ သိပ္ရွက္မေနၾကေတာ့ဘဲ ဒီလိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျဖစ္ၾကတာေလ။အဲဒီ့ေန႔ ဟိုတယ္က မျပန္ခင္ သူနဲ႔ ႏွစ္ခါေလာက္ ထပ္ဆြဲျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ “ေစာင့္မွာေပါ့ေမာင္ရယ္…စိတ္ခ်ပါ” အလိုက္သင့္စကားေတြေျပာခဲ့ေပမဲ့ သူထြက္သြားကတည္းက ကြၽန္မ အင္တာနက္ က သူသိတဲ့ ရွိသမွ် အေကာင့္ေတြကို မသုံးေတာ့ဘဲ အသစ္လုပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုအဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္တာၾကာၿပီေလ။ မသိတဲ့ႏိုင္ငံျခား ဖုန္း ေတြလည္း ဘလက္စ္လစ္ သြင္းပလိုက္တာ။ ရည္းစားသက္တမ္းလည္း ဘယ္ေလာက္မွမရွိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလိုႏိုင္ငံျခားထြက္သြားတဲ့ခ်စ္သူကိုေစာင့္ေနၿပီး သူက ျဖတ္တာခံမဲ့အစား ကြၽန္မကပဲစၿပီးသံေယာဇဥ္ျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္။
အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ သူ႔လိုေကာင္ေလးမ်ိဳးေတြ ဘယ္လိုအခ်ိဳးခ်ိဳးတတ္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိၿပီးသား။ ကြၽန္မခန႔္မွန္းတာ မမွားပါဘူး။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ ကြၽန္မဆီကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဖုန္းဆက္ၿပီး သူက ရဲေသြးရဲ႕ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း…..ရဲေသြးကသစၥာေဖာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္တြဲေနတယ္ၾကားလို႔ စုံစမ္းေနတာ ခုမွပဲကြၽန္ဖုန္းနံပါတ္ကိုရတဲ့အေၾကာင္း…..သူတို႔ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ကို မေႏွာက္ယွက္ဖို႔နဲ႔ အခုႏိုင္ငံျခားထြက္သြားၿပီးေတာ့ အြန္လိုင္းမွာေတြ႕တာေတာင္ ရဲေသြးက သူ႔ကိုအင္တင္တင္ဆက္ဆံေနတဲ့အေၾကာင္းေတြလာေျပာပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မရီရီေမာေမာနဲ႔ ဒီလိုေလးပဲ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“သူထြက္သြားကတည္းက အမသူ႔ကိုအဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္တာေလ…မယုံရင္သူ႔ကိုေမးၾကည့္လိုက္ ညီမေလး.. သူ႔မွာရီးစားရွိေနတာ သိလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး…အမဘာသာ ပ်င္းလာလို႔ သူ႔ကိုလည္း မယုံလို႔ ျဖတ္လိုက္တာ… ညီမေလး စိတ္မပူပါနဲ႔ သူအမကိုလုံးဝဆက္သြယ္လို႔ရေတာ့မွာမဟုတ္ဖူး အမဖုန္းလည္း ေျပာင္းေတာ့မွာ…… အမကလည္းသူ႔ကိုအဆက္အသြယ္မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ညီမေလးပဲသူ႔ကိုေျပာျပလိုက္ပါ….အခုညီမေလးအေၾကာင္း အမသိသြားၿပီဆိုေတာ့ အမသူ႔ကို မုန္းလိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေပါ့…… အမလည္းအေၾကာင္းျပခ်က္ရသြားတာေပါ့ ဟင္းဟင္း လႏွစ္လေလာက္ေျခၿငိမ္ေနခဲ့တယ္။
ရီးစားထားရတာလည္း ပ်င္းလာသလိုလိုမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္ လည္လိုက္ပတ္လိုက္နဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုလတ္ဇင္လည္း ပါတာေပါ့။ သူ႔အိမ္က ကြၽန္မေနတဲ့ေနရာနဲ႔ နီးေတာ့ ခဏခဏဆိုသလို ေတြ႕ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တစ္ေနရာရာသြားခ်င္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ အေဖာ္စပ္လို႔မရရင္ေတာင္ သူ႔ကို အၿမဲေခၚလို႔ရတယ္ေလ။ သူကလည္း ကြၽန္မေခၚရင္ အလုပ္ေတြအသာထားခဲ့ၿပီး ဘယ္ေနရာမဆို လိုက္တာကိုး။မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အကဲခတ္ခန႔္မွန္းတတ္တဲ့စိတ္အရကိုလတ္ဇင္ႀကီးတစ္ေယာက္ခုတေလာ ကြၽန္မအေပၚအရင္လိုမ႐ိုးသားေတာ့ဘူး ဆိုတာကြၽန္မစိတ္ထဲအလိုလို သိေနတယ္။ သူ႔ပုံစံကိုေျပာျပရရင္ သူက အသား လတ္လတ္ ခပ္ပိန္ပိန္နဲ႔ သာမာန္႐ုပ္ရည္မ်ိဳးပါပဲ။ ကြၽန္မနဲ႔ အသက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ကြာေပမဲ့ ဝတ္ပုံစားပုံက လူငယ္တစ္ေယာက္လို မို႔ နဂိုအသက္ထက္ ငယ္တယ္ထင္ရတယ္။
ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနဖူးခဲ့တယ္ဆိုေပမဲ့ ပညာနဲ႔လုပ္စားခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ ရရာအလုပ္ ဆိုသလို လုပ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ သူကမခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒီကိုျပန္လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စပ္တူ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေလး တစ္ခု အစပ်ိဳးဖို႔အခုမွ႐ုန္းကန္ေနရတုန္းပါ။ မိသားစုဆိုတာလည္း အေဖတစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့တာေၾကာင့္ အသက္ႀကီးလာတဲ့ အေဖႀကီးကို ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္တိုက္ခန္းေလးတစ္ခုဝယ္ေနရင္း အလုပ္ႀကိဳးစားေနရသူပါ။ သူ႔ကိုစေတြ႕ကတည္းကသူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့အခ်က္တစ္ခုကိုကြၽန္မသတိထားမိတယ္။ ႐ိုးသားျခင္းပါပဲ။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာကြၽန္မရွာမေတြ႕ႏိုင္တဲ့အခ်က္ေပါ့။ ေလာကႀကီးကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းၾကည့္တတ္ၿပီး စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းပဲ ေနတတ္ထိုင္တတ္တယ္။
ဘဝသမားမို႔ အဝတ္အစားအျပင္အဆင္ကလည္း အၿမဲ႐ိုး႐ိုးပဲျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့ မဆိုသူစကားေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ရင္ သူစိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ေျပာတယ္ လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ ႐ိုးသားမႈက သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားေပၚေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲလို႐ိုးသားတဲ့သူတစ္ေယာက္က မ႐ိုးမသားျဖစ္ေနၿပီ ဆိုရင္ သူ႔မ်က္ႏွာထား နဲ႔ပုံစံက သိပ္သိသာပါတယ္။ ကြၽန္မထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ သူတေန႔ေတာ့ကြၽန္မကိုဖြင့္ေျပာလာခဲ့ တယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ဘယ္ရက္ရယ္လို႔ေခါင္းထဲအတိအက်မရွိေပမဲ့ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ေလး တစ္ခုမွာေပါ့။ အလုပ္မွာေျဖရွင္းခဲ့ရတဲ့ စိတ္ညစ္စရာကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ဘယ္မွမထြက္ခ်င္ပဲ အိမ္မွာပဲကြၽန္မေခြအိပ္ေနမိတယ္။
အဲလိုတုန္း ကိုလတ္ဇင္ဆီကဖုန္းလာတယ္။ ဘာလုပ္ေနလဲ ဘယ္မွမသြားဘူးလားတဲ့။ စိတ္ညစ္စရာေတြရွိလို႔ မသြားခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ ဘီယာဝယ္လာခဲ့မယ္ တေနရာမွာေသာက္ၿပီး စကားေျပာရေအာင္တဲ့။ ကြၽန္မလည္း သူေျပာတာ လက္ခံလိုက္ၿပီး အဝတ္အစားေတြဘာေတြေကာက္လဲ သူလာေခၚမဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ သူလာေတာ့ ညေန ၆နာရီေလာက္ရွိၿပီ။ ဘီယာပုလင္းေလးေတြ ကိုင္လို႔ ျမည္းစရာမုန႔္ေလးဘာေလးဝယ္ရင္း သြားေနက် ကန္ေဘာင္ကိုပဲ လွည္းတန္းကေန ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ညေနေစာင္းမို႔ ျပည္လမ္းေပၚက တဝွီးဝွီးျဖတ္သြားၾကတဲ့ကားေတြနဲ႔အတူ ေဆာင္းတြင္းေလ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္က ကြၽန္မတို႔ကိုယ္ေပၚကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ေနတယ္။
ေအးကနဲျဖစ္သြားတဲ့ပါးနဲ႔ နား႐ြက္ေတြကို ဂ်င္းဂ်တ္ကတ္ လက္ရွည္ဝတ္ထားတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ကိုင္အုပ္ရင္း ဆြယ္တာ လက္စက ခပ္ပါးပါးပဲဝတ္လာတဲ့သူ႔ကို ခ်မ္းဘူးလား..လို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ သူက ေခါင္းရမ္းရင္း ေသာက္လိုက္ရင္ေႏြးသြားမွာတဲ့။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကန္ေဘာင္ အစြန္က ေက်ာက္တုန္း ပန္းၿခံေလးထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီ့ေနရာက ေက်ာက္တုန္းနဲ႔ သစ္ပင္ေတြကြယ္ေနလို႔ ဘီယာပုလင္းေတြကို လူျမင္သူျမင္ႀကီး ေမာ့စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘီယာေလးေမာ့ရင္း ဝယ္လာတဲ့ၾကက္ေၾကာ္ေလးျမည္းရင္း ရင္ေမာရတဲ့ကိစၥေလးေတြရင္ဖြင့္ရင္းေပါ့။ ကြၽန္မကေတာ့သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေမာစရာမရွိဘူးရယ္။
ေပ်ာ္လို႔သာရန္ကုန္မွာအလုပ္လာလုပ္ေနတာ ပဲခူးမွာေနလည္း ကြၽန္မတို႔ မိသားစုကျပည့္စုံၾကတယ္။ အခုလည္း ရတဲ့လစာ ကိုယ္သုံးတာ မေလာက္တဲ့အျပင္ အိမ္ကေတာင္ လွမ္းေပး ေနရေသးတယ္ေလ။ အလုပ္ကလည္း တစ္ခါတေလစိတ္ရႈပ္စရာေလးေတြရွိတတ္ေပမဲ့ ေျပလည္သြားေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပဲမဟုတ္လား။ ကိုယ္စိတ္တိုင္းမက်တဲ့အခ်ိန္ ထြက္လိုက္႐ုံဆိုေပမဲ့ အေတြ႕အႀကဳံလည္းရေအာင္ သုံးႏွစ္လည္းျပည့္ေအာင္ေတာ့ မေက်နပ္တာေလးေတြသည္းခံၿပီး လုပ္ေန႐ုံပဲ။ သူကလည္း သူ႔အလုပ္အေၾကာင္း အဆင္မေျပေသးတာေလးေတြေျပာျပတာေပါ့။ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း ကြၽန္မအရမ္းခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ ရီးစားေဟာင္းအေၾကာင္း သူကေမးလာတယ္။
ဘီယာအရွိန္ရီေဝေ၀နဲ႔ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြျပန္စဥ္းစားရတာ တမ်ိဳးႀကီးရယ္။ အတိတ္ကိုျပန္ေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး ကြၽန္မရဲ႕ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးအသံေတြကို နားေထာင္ေနရင္း နာက်ည္းစရာအခန္းေတြေရာက္ေတာ့ သူက ေတာ္ပါေတာ့ဟာတဲ့။ ငါေမးမိတာေဆာရီးတဲ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ကြၽန္မလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ ဝဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သူမျမင္ေအာင္ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခက္ပုတ္ခတ္လုပ္ၿပီး ေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္တာေတာင္ သူကျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားေသးတယ္။ ကြၽန္မလက္တစ္ဖက္ကိုသူကကိုင္ထားၿပီး က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကလည္းဘီယာပုလင္းကို ကိုင္ထားတာ ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ဖို႔ လက္မအားတဲ့ကြၽန္မရဲ႕မ်က္ႏွာကို သူကေမးေစ့ကေနဆြဲကိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြသူ႔လက္နဲ႔သုတ္ေပးတယ္။
ၿပီးေတာ့ကြၽန္မကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း နင့္နင့္နဲနဲ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။ “အဲ့ဒီေကာင္အရမ္းကံေကာင္းတယ္” တဲ့။ ကြၽန္မရင္ထဲဆို႔နင့္နင့္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ရင္ထဲကၿငိမ္ေနတဲ့မီးေတာင္ကို သြားဆြလိုက္သလိုပဲ ေခ်ာ္ရည္ပူပူေတြကြၽန္မႏွလုံးသားကို ဖုံးလႊမ္းေနၿပီေလ။ သူက စကားစျပတ္ေအာင္မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး တျခားအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနေပမဲ့ ကြၽန္မစိတ္မဝင္စားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တုံ႔ျပန္သံတိတ္ေနတဲ့ကြၽန္မကို သူကစကားေျပာေနရင္းတန္းလန္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်တယ္။
ကြၽန္မတို႔ၾကားျခားေနတဲ့ ေက်ာက္တုံးေလးေပၚေျပာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး ကြၽန္မကို ဖက္ထားရင္းက သူၿငီးတယ္။ ငါ့ညီမရယ္…တဲ့။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းမွီလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မဆီက ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ေလးထြက္လာတယ္။ သူၾကားမၾကားေတာ့မသိဘူး။ စကားကို ဆက္လိုက္တယ္။ ငါနင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဟာ…တဲ့။ အင္…….။ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းတစ္ခုကိုၾကည့္ေနရင္း ရပ္တဲ့ခလုတ္ ကိုႏွိပ္လိုက္သလိုမ်ိဳးပဲ ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကြၽန္မခံစားခ်က္ေတြ တိခနဲရပ္သြားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားစကားဆိုေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကားလိုက္ရတာမို႔ ကြၽန္မ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖစ္သြားတာရယ္။ အင္…ဆိုၿပီး မသဲမကြဲအသံနဲ႔အတူ ကြၽန္မသူ႔ကိုေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ျခားအခ်ိန္ေတြဆို ထားပါေတာ့။ ဒီလိုအခ်ိန္ႀကီးမွာ သူေျပာလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္မထင္မထားဘူး။ တကယ္ထင္မထားဘူး။ သူကေတာ့ ဖီးလ္အျပည့္နဲ႔ ဆက္ေျပာေနတယ္။
“ငါနင့္ကိုခ်စ္ေနခဲ့တာၾကာၿပီ….ငါ့ဘဝငါ့အေျခအေနနဲ႔ နင္စိတ္ဆင္းရဲမွာဆိုးလို႔ေျပာဖို႔ခ်ိန္ဆခဲ့ရတာ… နင္ခုလိုမ်ိဳး တျခားတစ္ေယာက္အတြက္ငိုေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ငါ့မၾကည့္ရက္ဖူးဟာ………ၿပီးေတာ့ နင္ဒီလိုအခ်စ္ႀကီးပုံမ်ိဳး ငါတစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးဘူး…….ငါေလးလည္းေလးစားတယ္ အားလည္းအားက်တယ္…. ဒါေတြနားေထာင္ရေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ခ်စ္သူျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာင္ နင္သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳး တဝက္ေလာက္ေတာင္ ငါမရရင္ မရပါေစ… ငါကေတာ့နင့္ကိုအဲလိုမ်ိဳးခ်စ္သြားခ်င္တယ္ သိလား…” အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ကြၽန္မကို ေဒါသျဖစ္သလိုလို ရွက္သလိုလို စိတ္ေတြက လႈပ္ႏိုးလိုက္သလိုပဲ။
ကြၽန္မအခ်စ္က သူေျပာသလို ေလးစားေလာက္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးလို႔လည္း ကြၽန္မတစ္ခါမွမခံယူဘူးပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နိမ့္က်တဲ့ သူမ်ားကိုမွီခိုလိုစိတ္လြန္ကဲလြန္းတဲ့ အခ်စ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ေရာၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ရီးစားစကား………. ကြၽန္မ မႀကိဳက္ဖူးရယ္။ ဘယ့္နယ့္….ရီးစားစကားဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ စိတ္လက္ၾကည္သာျဖစ္ေနတုန္း ေျပာရမဲ့ဟာကို။ ငိုေနတဲ့ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းေတြက အခုဆို ခပ္ဆူဆူျဖစ္ၿပီး သူ႔ကိုရန္ေတြ႕ဖို႔ျပင္ေနၿပီ။
“ဒီမယ္ ကိုလတ္ဇင္ႀကီး…….သူမ်ားက ဝမ္းနည္းၿပီးေျပာျပေနပါတယ္ဆိုမွ ရွင္က ရီးစားစကားဖမ္းေျပာတာ ေကာင္းသလား……..အရင္အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ရွင္အခုေျပာတာနဲ႔ ဘားမွလည္းဆိုင္ဖူး…. ပြဲလန႔္တုန္းဖ်ာခင္းခ်င္တဲ့ သေဘာလား…….ပြဲက မလန႔္ေတာ့ဘူး ၿပီးသြားတာၾကာပီ သိရဲ႕လား……….. ေျပာမယ္ဆိုလည္း အခ်ိန္ေလး အခါေလး မေ႐ြးဘူး… တကယ္စိတ္ေလတယ္…ေတာ္ၿပီ ျပန္မယ္” ပြစိပြစိနဲ႔ကြၽန္မေျပာရင္း ထရပ္လိုက္ၿပီး ျပန္ဖို႔ေျခလွမ္းျပင္လိုက္တယ္။ ဘီယာပုလင္းေတြလည္းကုန္ၿပီေလ။
ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ေရွ႕ကသြားတဲ့ ကြၽန္မေျခလွမ္းကိုအမွီလိုက္လာရင္း ဟာ…ငါကအဲလိုသေဘာမဟုတ္ပါဖူးဟာ ဘာညာနဲ႔ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲလိုက္ရွင္းျပေနျပန္တယ္။ ကြၽန္မကတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ရင္း စူတူတူမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ လမ္းကိုသုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူလည္း ဗလုံးဗေထြးေတြေျပာေနတာရပ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလိုက္လာတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း သူ႔အမွားမဟုတ္ပါဖူး။ ကြၽန္မဘာသာရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ျဖစ္သြားတာ။ ကြၽန္မသူ႔ကို သနားလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့အေျဖေပးဖို႔ တြန႔္ေနတယ္။
ခုပဲစိတ္ဆိုးထားတာေလ။ သနားျခင္း၊ ဂ႐ုဏာသက္ျခင္းကေနျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခ်စ္ဆိုတာလည္း ေတာ္ေတာ္အင္အားႀကီးတယ္လို႔ ကြၽန္မထင္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း သနားတယ္ဆိုတာ အေျခအေနအဆင့္အတန္းေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘဲ မိန္းကေလးေတြစိတ္ထဲမွာ အလိုလိုေပါက္ပြားလာတဲ့ ေမတၱာစိတ္မ်ိဳးပါ။ ဥပမာ….သူ႔ဘာသာ တစ္ေခါေခါ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတဲ့ ေယာက်္ားကို သူ႔မိန္းမက ေအာ္…ငါ့ေယာက်္ားအိပ္ေနတာေလးမ်ား…သနားစရာေလးပါလား…ဆိုၿပီး အလကားေနရင္းသနားၿပီးခ်စ္စိတ္ဝင္ေနမိတာမ်ိဳးေပါ့။ အခုလည္း ကြၽန္မ ကိုလတ္ဇင္ကိုသနားမိေနျပန္ပီ။
သူ ကြၽန္မကို ဖြင့္ေျပာလိုက္လို႔ ကြၽန္မစိတ္ဆိုးသြားပီထင္ၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေတြ႕တိုင္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ျဖစ္ေနေတာ့ ကြၽန္မလည္း ဂ႐ုဏာစိတ္ေတြ တစ္စိမ့္စိမ့္ယိုဖိတ္ၿပီး ျပန္ခ်စ္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။ သူက သူ႔ကိုေမာင္လို႔ေခၚခိုင္းတယ္။ ကြၽန္မကိုေတာ့တစ္ခါတေလလည္းကေလးေလးလို႔ေခၚတယ္။ သဲ လို႔လည္း ေခၚတယ္..သူစိတ္ကူးေပါက္ရင္ေပါက္သလိုေပါ့။ ေမာင္က ကြၽန္မဆီကခ်စ္အေျဖျပန္ရဖို႔ေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေမာင္ ကြၽန္မကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔တန္ဖိုးထားခ်စ္သလိုကြၽန္မကလည္း ေမာင့္ရဲ႕႐ိုးသားျခင္းေတြကို တန္ဖိုးထားပါတယ္။ သူ႔ကိုဒီအ႐ြယ္အထိလူပ်ိဳလားလို႔ေမးေတာ့ ရီၿပီး သူ႔ရီးစားေဟာင္းေတြအေၾကာင္း ကြၽန္မကို အကုန္ေျပာျပတယ္။
အသက္ပဲသုံးဆယ္ေက်ာ္ေနပီ အေတြ႕အႀကဳံမရွိတဲ့လူပ်ိဳဆိုတာဘယ္ရွိမလဲေနာ့္။ ဒါေပမဲ့ သူက အဲဒီ့ကိစၥေတြမွာ တဇြတ္ထိုးမလုပ္ဘဲ ကြၽန္မဆႏၵကိုဦးစားေပးပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ နမ္းတာေလာက္ကလြဲရင္ ကြၽန္မတို႔ၾကား ဘာမွမျဖစ္ၾကေသးဘူး။ စစျခင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့အမွတ္တရေလးကလည္း နဲနဲရီရပါတယ္။ အဲဒီ့ေနကေမာင့္တိုက္ခန္းမွာသူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီးေသာက္ၾကစားၾကတယ္။ ေမာင့္အေဖက ဘုရားဖူး ခရီးသြားေနတယ္ေလ။ ပုလင္းဆြဲတဲ့သူကဆြဲ ဘီယာဆြဲတဲ့သူကဆြဲ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့သူေတြလည္းပါေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပြဲေကာင္းေနၾကတာ။ ကြၽန္မက ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္မွာ ေရာက္ေနတုန္း ဘယ္အခ်ိန္ထျပန္သြားၾကလဲ မသိလိုက္ဖူး။
ေမာင္ အနားကပ္လာေတာ့ “အသံေတြတိတ္သြားတယ္ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲ” လို႔ေဘစင္မွာ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေနရင္းက လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေမးလိုက္တယ္။ “ျပန္သြားၾကၿပီ” လို႔ေျပာလိုက္တဲ့ေမာင့္ေလသံက ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ တုန္တုန္ရင္ရင္ႀကီးျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ေမာင္ကအေနာက္ကေန ကြၽန္မကိုသိုင္းဖက္ထားလိုက္ၿပီး ဆံပင္ေတြစည္းထားလို႔ ရွင္းေနတဲ့လည္ကုတ္ေလးကို ပါးစပ္နဲ႔ဖိနမ္းလိုက္တယ္။ တစ္အိမ္လုံးမွာ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မပဲ ရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ ကြၽန္မရင္ခုန္သံေတြျမန္လာတယ္။ ေမာင့္ရင္ဘတ္နဲ႔ကပ္ေနတဲ့ ကြၽန္မေနာက္ေက်ာကလည္း ေမာင့္ရင္ခုန္သံ ကို ခံစားမိေနတယ္။
ေဆးၿပီးသြားတဲ့ပန္းကန္ကို ေဘးမွာလွမ္းထားလိုက္တုန္းရွိေသး ေမာင္က ကြၽန္မကိုယ္ကိုဆြဲလွည့္လိုက္တယ္။ ေသာက္ထားတဲ့အရက္နဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့ရင္ခုန္သံက နားထင္ေတြအထိ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ပ်ံ႕လာသလိုပဲ။ ေမာင္နဲ႔ ကြၽန္မ ပူးပူးကပ္ကပ္ေလးဖက္ထားရင္းရပ္ေနၾကတယ္။ ေမာင္က ကြၽန္မေခါင္း့ကိုကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူနမ္းရႈိက္လိုက္ တယ္။ ေမာင့္ရဲ႕အနမ္းေတြက ခ်ိဳၿမိန္လွပါတယ္။ ေမာင့္ရဲ႕လွ်ာ ကြၽန္မပါးစပ္ထဲတိုးဝင္လာေတာ့ ေသာက္ထားတဲ့ အရက္ ေၾကာင့္လားမသိ ၾကမ္းရွရွေလးျဖစ္ေနသလိုပဲ။ နမ္းေနရင္းကလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကြၽန္မခါးကိုကိုင္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ေဘစင္ေဘးကအုတ္ခုံအလြတ္ေပၚေျမႇာက္တင္လိုက္တယ္။ ေဘာင္းဘီအတိုေလးဝတ္ထားတဲ့ကြၽန္မေပါင္ေတြ ၾကားထဲကို ေမာင့္ကိုယ္လုံးကေရာက္ေနၿပီ။
ေမာင့္လက္ေတြက ကြၽန္မရင္သားေတြကို အက်ီေပၚကေနကိုင္ရတာ အားမရေတာ့သလို အက်ီၾကယ္သီးေတြကိုတစ္လုံးျခင္းျဖဳတ္ေနတယ္။ မူးေနေပမဲ့ စိတ္အသိေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ေတြကေန တဖက္တိုက္ခန္းေတြကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ေမာင္တို႔တိုက္ခန္းကအေပၚဆုံးထပ္ ျဖစ္ၿပီးေဘးမွာလည္း အဲေလာက္ျမင့္တဲ့တိုက္ခန္းမရွိတာေၾကာင့္တိမ္ျဖဴျဖဴေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာျပာကိုပဲ ကြၽန္မလွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကြၽန္မဝတ္ထားတဲ့ဘရာကိုခြာခ်ၿပီး ရင္သားေတြကိုေမာင့္ပါးစပ္နဲ႔စုပ္နမ္းေနရင္း ကြၽန္မရဲ႕ေဘာင္းဘီကိုပါ ဆြဲၿပီးခြၽတ္လိုက္တယ္။
ပန္တီကလည္းေဘာင္းဘီနဲ႔အတူေရာပါသြားၿပီ။ ကြၽန္မကိုင္ထားတဲ့ေမာင့္ေခါင္းက ေအာက္ကို တထစ္ခ်င္းနိမ့္ဆင္းသြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေပါင္တြင္းသားေတြကို သြားမပါဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ ဟိုစုပ္ဒီစုပ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ၾကက္သီးေတြေတာင္တျဖန္းျဖန္းထကုန္တယ္။ ရင္ေတြခုန္တာလည္း ေပါက္ထြက္ေတာ့မဲ့အတိုင္းပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ပိပိေလးကို ေမာင္က လွ်ာမသုံးေသးဘဲအသာဖိကပ္ၿပီးနမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ထားတဲ့ၾကားက အီးးးကနဲတစ္ခ်က္ေအာ္မိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ အသာစုပ္ဆြဲၿပီးေတာ့မွ လွ်ာကိုခြၽန္ခြၽန္ေလးလုပ္ၿပီး အထဲကိုထိုးသြင္းလိုက္တယ္။
“အဟင့္ဟင့္….ေမာင္ရယ္ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲကြယ္…” အဲသလိုအသံမ်ိဳးကြၽန္မဆီကထြက္မလာပါဘူး။ဘယ္ထြက္မလဲ။ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ၿပီးအပီအျပင္ ခံစားေနတာ။ မ်က္စိဖြင့္လိုက္ရင္လည္း ျမင္ေနရတဲ့ေကာင္းကင္မွာ ေလဟုန္စီးေနရသလိုပဲ ဝဲကနဲဝဲကနဲ လြင့္လြင့္ တက္သြားတယ္။ ေမာင္ကသူ႔လွ်ာကို ကြၽန္မကိုယ္အတြင္းသားေတြထဲကို အစြမ္းကုန္ထိုးသြင္းေန႐ုံတင္မကဘူး ထိပ္ကအေစ့ေလးကိုပါ လက္မနဲ႔လွမ္းကလိလိုက္ေတာ့ အီးးးးးးးး ကြၽန္မေပါင္ေတြေတာင္တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္။
အဲလိုမ်ိဳး သုံးေလးခါေလာက္ လုပ္ေနရင္းက လွ်ာကိုျပန္ထုတ္ၿပီး အထက္ကေနေအာက္အစုန္အဆန္ပင့္ၿပီး လ်က္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မရင္ထဲ ႐ိုလာကိုစတာစီးရသလို ဒိုင္းကနဲေဆာင့္တက္ၿပီးမွ ဟာကနဲနိမ့္ဆင္းသြားတာ ေဘစင္ေပၚကျပဳတ္က်ေတာ့မယ္မွတ္ၿပီး အစြန္းတစ္ဖက္ဆီကိုလက္နဲ႔ လွမ္းကိုင္ထားလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မ ခံစားမႈ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ထြက္လာတဲ့အရည္ၾကည္တခ်ိဳ႕ကို ေမာင္ကလ်က္ေပးေနတုန္းပဲ။ ေသာက္ထားတဲ့အရက္နဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့ရင္ခုန္သံက နားထင္ေတြအထိ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ပ်ံ႕လာသလိုပဲ။ ေမာင္နဲ႔ ကြၽန္မ ပူးပူးကပ္ကပ္ေလးဖက္ထားရင္းရပ္ေနၾကတယ္။
ေမာင္က ကြၽန္မေခါင္း့ကိုကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူနမ္းရႈိက္လိုက္ တယ္။ ေမာင့္ရဲ႕အနမ္းေတြက ခ်ိဳၿမိန္လွပါတယ္။ ေမာင့္ရဲ႕လွ်ာ ကြၽန္မပါးစပ္ထဲတိုးဝင္လာေတာ့ ေသာက္ထားတဲ့ အရက္ ေၾကာင့္လားမသိ ၾကမ္းရွရွေလးျဖစ္ေနသလိုပဲ။ နမ္းေနရင္းကလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကြၽန္မခါးကိုကိုင္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ေဘစင္ေဘးကအုတ္ခုံအလြတ္ေပၚေျမႇာက္တင္လိုက္တယ္။ ေဘာင္းဘီအတိုေလးဝတ္ထားတဲ့ကြၽန္မေပါင္ေတြ ၾကားထဲကို ေမာင့္ကိုယ္လုံးကေရာက္ေနၿပီ။ ေမာင့္လက္ေတြက ကြၽန္မရင္သားေတြကို အက်ီေပၚကေနကိုင္ရတာ အားမရေတာ့သလို အက်ီၾကယ္သီးေတြကိုတစ္လုံးျခင္းျဖဳတ္ေနတယ္။ မူးေနေပမဲ့ စိတ္အသိေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ေတြကေန တဖက္တိုက္ခန္းေတြကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။
ေမာင္တို႔တိုက္ခန္းကအေပၚဆုံးထပ္ ျဖစ္ၿပီးေဘးမွာလည္း အဲေလာက္ျမင့္တဲ့တိုက္ခန္းမရွိတာေၾကာင့္တိမ္ျဖဴျဖဴေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာျပာကိုပဲ ကြၽန္မလွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကြၽန္မဝတ္ထားတဲ့ဘရာကိုခြာခ်ၿပီး ရင္သားေတြကိုေမာင့္ပါးစပ္နဲ႔စုပ္နမ္းေနရင္း ကြၽန္မရဲ႕ေဘာင္းဘီကိုပါ ဆြဲၿပီးခြၽတ္လိုက္တယ္။ ပန္တီကလည္းေဘာင္းဘီနဲ႔အတူေရာပါသြားၿပီ။ ကြၽန္မကိုင္ထားတဲ့ေမာင့္ေခါင္းက ေအာက္ကို တထစ္ခ်င္းနိမ့္ဆင္းသြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေပါင္တြင္းသားေတြကို သြားမပါဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ ဟိုစုပ္ဒီစုပ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ၾကက္သီးေတြေတာင္တျဖန္းျဖန္းထကုန္တယ္။
ရင္ေတြခုန္တာလည္း ေပါက္ထြက္ေတာ့မဲ့အတိုင္းပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ပိပိေလးကို ေမာင္က လွ်ာမသုံးေသးဘဲအသာဖိကပ္ၿပီးနမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ထားတဲ့ၾကားက အီးးးကနဲတစ္ခ်က္ေအာ္မိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ အသာစုပ္ဆြဲၿပီးေတာ့မွ လွ်ာကိုခြၽန္ခြၽန္ေလးလုပ္ၿပီး အထဲကိုထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ “အဟင့္ဟင့္….ေမာင္ရယ္ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲကြယ္…” အဲသလိုအသံမ်ိဳးကြၽန္မဆီကထြက္မလာပါဘူး။ဘယ္ထြက္မလဲ။ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ၿပီးအပီအျပင္ ခံစားေနတာ။ မ်က္စိဖြင့္လိုက္ရင္လည္း ျမင္ေနရတဲ့ေကာင္းကင္မွာ ေလဟုန္စီးေနရသလိုပဲ ဝဲကနဲဝဲကနဲ လြင့္လြင့္ တက္သြားတယ္။
ေမာင္ကသူ႔လွ်ာကို ကြၽန္မကိုယ္အတြင္းသားေတြထဲကို အစြမ္းကုန္ထိုးသြင္းေန႐ုံတင္မကဘူး ထိပ္ကအေစ့ေလးကိုပါ လက္မနဲ႔လွမ္းကလိလိုက္ေတာ့ အီးးးးးးးး ကြၽန္မေပါင္ေတြေတာင္တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္။ အဲလိုမ်ိဳး သုံးေလးခါေလာက္ လုပ္ေနရင္းက လွ်ာကိုျပန္ထုတ္ၿပီး အထက္ကေနေအာက္အစုန္အဆန္ပင့္ၿပီး လ်က္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မရင္ထဲ ႐ိုလာကိုစတာစီးရသလို ဒိုင္းကနဲေဆာင့္တက္ၿပီးမွ ဟာကနဲနိမ့္ဆင္းသြားတာ ေဘစင္ေပၚကျပဳတ္က်ေတာ့မယ္မွတ္ၿပီး အစြန္းတစ္ဖက္ဆီကိုလက္နဲ႔ လွမ္းကိုင္ထားလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မ ခံစားမႈ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ထြက္လာတဲ့အရည္ၾကည္တခ်ိဳ႕ကို ေမာင္ကလ်က္ေပးေနတုန္းပဲ။
ခဏၾကာေတာ့မွ အားနာလာတာနဲ႔ သူ႔ေခါင္းကို ဆြဲထူၿပီး မတ္တပ္ျပန္ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေပါင္ေလးကိုစိၿပီး ေဘစင္ေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္မက အဖ်ားတက္သလို တုန္တုန္ယင္ယင္ႀကီးျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ေမာင့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကလည္း ႏြမ္းလ်တဲ့႐ုပ္နဲ႔ ေျခမခိုင္သလိုျဖစ္ေနတယ္။ “ဟင္..ေမာင္ဘာျဖစ္တာလဲ” “ေမာင္..ေမာင္လည္းၿပီးသြားၿပီ” “ဘာ” အမွန္ေတာ့ကြၽန္မက ကိုယ့္အရွိန္နဲ႔ကိုယ္တက္ေနလို႔ သူၿပီးသြားတာေတာင္သတိမထားမိလိုက္တာ။ သူကေတာ့ ဘာအဝတ္အစားမွေတာင္မခြၽတ္လိုက္ရပဲ ၿပီးသြားေလရဲ႕။ ကြၽန္မ တခြိခြိရီမိတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ပစၥည္းကို ကိုင္လည္း မၾကည့္ရေသးဘူး ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးေသးဘူးေလ။ “ခြၽတ္လိုက္..ေဘာင္းဘီကို” ကြၽန္မခိုင္းတဲ့အတိုင္းေမာင္ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။
ေပ်ာ့က်ေနတဲ့ ေမာင့္ဖြားဖက္ေတာ္ေလးက ဘြားကနဲေပၚလာတယ္။ ကြၽန္မရီခ်င္စိတ္ကိုထိန္းလိုက္ေပမဲ့ ၿပဳံးသြားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေမာင္ကျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ၿပီး “ဘာရီတာတုန္းကြ” လို႔ မလုံမလဲပုံစံနဲ႔လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ “ခိခိ..ေသးေသးေလး” ေျပာမိၿပီးမွ သူစိတ္မ်ားဆိုးသြားမလား ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကစေနတယ္မွတ္လားမသိပါဘူး။ “အံမာ…ညည္းကဘယ္ေလာက္ႀကီးတာျမင္ဖူးလို႔တုန္း” “ေမာင့္ထက္ႀကီးတာေတာ့ ျမင္ဖူးတာေပါ့ ဟီးဟီး “.သူ႔မ်က္ႏွာမဆိုစေလာက္ေလးကြက္ခနဲပ်က္သြားၿပီးမွ အၿပဳံးယဲ့ယဲ့နဲ႔ကြၽန္မကိုၾကည့္ေနတယ္။
ကြၽန္မစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ မူးေနလို႔သာ ပါးစပ္ကထြက္သြားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ပစၥည္းကအရမ္းအေသးႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ထက္ ေသးတဲ့ပိစိေကြးနဲ႔ေတာင္ကြၽန္မႀကဳံဖူးတယ္ေလ။ ခုက ေပ်ာ့ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔လည္းေနမွာေပါ့။ ကြၽန္မေမာင့္ကို ၾကည့္ရင္း အေလးအနက္ေျပာလိုက္တယ္။ “ဒါေပမဲ့ ႀကီးတာေသးတာ အေရးမႀကီးပါဘူးေမာင္ရယ္…….ကြၽန္မေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္” ၿပီး
No comments:
Post a Comment